MAÑA CALMA

 Un corto paseo de longo alcance no contemplativo. A maña calma, con ceo azul, papaventos varados, o millo a punto de ser recollido, bolboretas alegres seguindo os meus pasos, aldeas durmidas nun silenzo que acouga os sentidos, as flores que volven como na primavera. Atopo as primeiras tullemerendas ao borde do camiño. Vou fotografando para deixar aquí testemuña da miña andaina. O sol aquencéndome e facéndome sentir ben. Non se move unha folla. Non hai trafego no ceo. Semella que estou soa no mundo. Non me da medo. Vou ben acompañada de Noa e Charlie e os insectos voadores. 

A pundo de terminar Os Maias de Eça de Queirós, unha novela apaixoante que me engaiolou todo o tempo, eu que apenas leo novelas, pero esta caloume fondo porque abarca moito, está maxistralmente escrita nun portugués que entendo e que xa ata penso...Era o segundo intento de lela. Fai anos que a collín e non fun capaz de poñerme porque me parecía moi afastada do tempo presente e pensaba que non ía aturar tanta fidalguía. Pero non foi así, porque souben ler entre lineas o que se quería transmitir e eso gustoume.

Na pota cocíñase, a esta hora, o caldo galego. O noso caldo. Leva toda a mañá facelo. Eu vou por partes. Uso a pota rápida e primeiro cozo as fabas co unto e a carne de porco. Mais tarde engado as patacas cortadiñas en anacos irregulares e pequenos. Por último, e xa ca ola destapada, póñolle as verduras, que neste caso é navicol. Así vai estar de moi bo comer!

E mentras eso se fai, eu, escribo. Non o que cavilei escribir cando ía camiñando, senón o que dificilmente lembro, xa deformado, carente da instantánea que motiva os meus escritos. É como se perdera cor, como un tecido destiñido e carente de vitalidade.

Deixo algunhas das imaxes que fun recollendo ao meu paso e que din mais que as miñas palabras.