RUTA DO RATO

 

Qué se pode facer nunha mañán chuviosa, fría, con unha borrasca chamada Nélson entrando polo Atlántico e que vai continuar durante días, amolando á xente que saíu de viaxe na ponte de Semana Santa, con procesións canceladas, temperaturas de menos catro graos nalgunhas zonas...? Pois a mín ocórreseme: entrar en calor, facerlle fronte á fronte e coller o Rato polo rabo de punta a cabo.

O río Rato, que bordea unha parte de Lugo cidade, é un bo sitio para camiñar ou andar na bici. Aló me fun esta mañán, decidida a espelir o frío que me encollía o corpo para logo ir nadar na piscina e tomar unha sauna. 

Mentras camiñaba, a bo paso, ocurréuseme  visitar as hortas urbanas e facer unha pequena reportaxe do que alí había de ouserbar e deixarme sorprender.

Así foi. Pouca xente camiñaba por ali a aquelas primeiras horas da mañá. No río, unha parella de patos, cada ún da súa cor, tamén decidiran dar unha voltiña pola auga.

Funme fixando nos letreiros que informan do tipo de flora e fauna que se atopa na zona. Había dende lobos, vívoras...ata fermosas especies vexetais que están empezando a coller follaxe.

Sempre sentín degaros de adentrarme nas hortas urbanas e ver que plantan ali as persoas que as coidan.

Uns paneis na entrada informan do proxecto que leva a cabo a Deputación de Lugo, concedéndolles a xente que o solicita, o uso destas terras, a carón do río Rato. A distribución das parcelas que teñen todas asinado un número, recentemente tamén dispoñen de cubos de compostaxe.

Nesta parcela, hai colocados uns trobos para abellas silvestres e uns cestiños de bimbio que sosteñen prantas de amorodos. 

Aquí, a separación dos bancais foi feita artesanalmente en forma de seve para separar as distintas clases de plantas. Por ser un lugar moi húmido, danse ben os bimbios.

A pesar do mal tempo, xa se poden ver cebolas e allos medrando. Estes repolos quedaron do inverno e aínda non se recolleron.

As vistas dende as hortas son fermosas por ser unha zona moi verde, con abundancia de árbores senlleiras e máis outras que se plantaron cando se fixo esta área recreativa.

Despídome cos paneis nos que se pode ler todo o relacionado con estas hortas e, como eu son muller de horta, sempre collo ideas para logo mellorar a miña.

Quen sementa, recolle!

"SON O PASO DUN TEMPO" ( Urbano Arza)

                                                                     O corazón 

                                                                que late o tempo.

                                                                     Escoitalo!

Medio escondido, nas montañas de Lugo, en Folgoso do Courel, late o corazón de Urbano Arza que aos seus 91 anos aínda lle quedan cousas por facer. Quere contarnos as súas memorias, despois de ter escrito dous libros de poemas, construído un museo no que agocha as súas obras feitas en madeira, os obxectos que foi coleccionando ao longo da súa vida de pastor de cabras, carpinteiro, empresario de Folgoso, home emprendedor, coñecedor dos lugares que visten os nomes máis fermosos e que él convirtéu en poesía igual que os madeiros e garabullos que foi recolectando cando ía soutar aos que lles deu vida converténdoos en persoeiros, obxectos significativos, coa súa creatividade que non ten límites, cos ferregachos que xa non tiñan uso e que fixo deles esculturas que hoxe se erguen no xardín do museo e que acompañóu de curtas frases poético filosóficas que son a súa razón de ser e de entender a vida.

Foi para mín un encontro único con poetas chegadas de todas partes, coa Furgoteca que organizóu o evento no que tamén se plantaron árbores no lugar de Froxán e no que participaron  nenos e nenas do CPI de Folgoso, pais, nais, profesorado e vecindade que quixo achegarse ata o salón de actos do Concello, tendo despois a agardada visita á Madeiroteca ou Museo de Urbano onde grandes e pequenos desfrutamos con todo o que alí se mostraba como se fose un centro relixioso, unha igrexa do saber, do bo facer, da fantasía e da imaxinación diste grande artista, un pouco descoñecido aínda, ao meu ver, pero que, de seguro, non será esquecido e ogallá que saiban darlle o valor que ten gañado a pulso, nunca mellor dito, porque das súas mans saíron as súas obras.

                                                                 Ao fondo, o museo.

                                                                       Son a roda

                                                                     que da voltas

                                                                  eternamente cega

                                                                       nesa noria

                                                                    vacía da nada.

                                                                Son o dragón

                                                            que vou tragando

                                                        o que non evoluciona.

Este banco que se encontra na primeira sáa do museo, pode ser unha lembranza á súa dona que xa non se senta con él.

Unha das moitas mostras que se gardan na primeira sáa do museo e na que hai obxectos antigos moi diversos e  agrupados segundo a súa utilidade.

Dende o teito ata o chán, todo sabiamente coidado para dar esa impresión de maxestuosidade que caracteriza a todo o que el fai.

Foinos explicando os siñificados dalgúnhas das súas esculturas. Chamóume moito a atención ista.

A primeira man: Escoller o camiño, a ruta, o rumo na vida.

A segunda man: Facer o traballo ben feito.

A terceira man:  Obter o éxito.

Todo unha filosofía que él aplicóu no seu vivir cotidián. Saíu da nada, dunha familia numerosa. Apenas foi á escola. Foi pastor de cabras por montañas empinadas de vértigo. Fíxose carpinteiro. Puxo negocios na vila e deu vida á súa familia, sendo hoxe, bisavó de dous bisnetos que, ogallá, sigan os seus pasos e saiban aprezar o legado que lles deixa.

Durmía nun cuarto sen xanela. Esta é a que contruíu para poder ollar o mundo e contemplar as paisaxes do seu Courel. Unha reliquia, un símbolo, un adianto do que lle agardaba, sendo como era, un home de altas miras.

Fora, agardábanos unha degustación de doces feitos con castaña e que se elaboran en Folgoso. "Delicias do Souto".

Despois dun xantar de confraternidade, pasamos á segunda parte da visita que tiña como obxectivo a prantación de árbores, niste caso, no lugar de Froxán, onde podes atoparte con lobos en pleno día, como nos contóu un paisano que lle pasara. Quedaron frente a frente fitándose ata que o home lles dixo: "Quén de nós se vai primeiro?" Os lobos saíron correndo cara ao monte.

Agradecer a Paula Buján, bibliotecaria da Furgoteca, pola organización tan ben levada diste evento no que todo o mundo que participamos quedamos contentos de pasar un día completo no Courel facendo cousas en común. Grazas, Paula!

                Con Paula e Urbano durante a lectura de poemas no Concello de Folgoso.

O MUIÑO DO TIO SUSO

 

Do Couto ao Souto

nunha muiñada,

pasando por Peredo,

vin a Paco Pestana.

Na Frairía agardaba

un pazo descoidado. 

Cans de todas marcas

ao noso paso ladraban.

Orientadas polo Google

fómonos encamiñando,

deixando atras Marrondo,

descendo por fragas,

o muíño xa nos tardaba.

Barallando incertezas,

fomos con él dando.

O muíño do tío Suso

por nós alí agardaba.

As imaxes son palabras.

Por dentro e por fora,

fixo boa muiñada.

HAI DÍAS...

 Hai días, máis ou menos tristes. Senón tristes, alomenos algo patéticos, desganados, desesperanzados...

Custa traballo comunicarse co mundo, ofrecer algo que interese, algo que descubrir, revelar, comentar...

Ultimamente estiven intentando entenderme cos robots, con eses contestadores automáticos, con eses menús de temas nos que tes que escoller o que vaia de acordo co teu problema. 

Ningún deles me daba unha solución. Derivábanme a outras posibles vías de chegar a aclarar as miñas dúbidas, pero tampouco me entendían.

Pensei, que o mundo que se nos bota enriba é o mundo da "intelixencia artificial". Nunca me gustaron ese tipo de intelixencias, onde falta o trato entre persoa e persoa, onde se pode preguntar e obter unha resposta axeitada, ou non, pero unha resposta humana.

Decidín tirar a casa pola xanela e poñer numerosos obxectos sen utilidade, á venda nas plataformas de Internet, Wallalpop, Milanuncios...

Un erro, por ser principiante, levóume a un atranco do que non sabía sair. Percorrín todos os instrumentos de axuda que me bailaban na páxina. Din datos para ser chamada, para ter unha resposta por correo eléctrónico. Chamei a números onde se me derivaba a premer opcións..." diga o pulse uno, dos, tres..." para acabar dirixíndome ás súas webs e colgar a chamada sen máis.

Case me entra un baixón de moral ante tanta quincalla que o único que fan é eliminarr postos de traballo, desentenderse dos problemas alleos e quedaren co beneficio que dá non ter quen te  moleste directamente.

E logo, unha vez que ves o fallo que tiveches, non hai posibilidade de rectificar, de volver ao paso anterior e marcar a opción axeitada. Demasiado tarde. Apáganse as luces que te iluminaban por eses corredores electrónicos e quedaches máis triste que cando empezaches, tendo ilusión por canalizar os teus obxectos non usados, para algúen que sí os precisa, ou cre precisalos.

Entón acudes ao normal, ao de sempre, ao local, a buscar a xente que che contesta ao teléfono e che indica os pasos a dar na solución do problema.

Hai problemas que precisan de noites de almofada ben perto do cerebro, que te arroupen e che aporten as ideas que funcionan. Espero ter chegado a ese estado!

                                COME TO MY JUMBLE SALE !