ROTEIRO NO TEIDE

Xa dende o avión, perto de tomar terra, divisamos un resplandor fuchsia que viña a ser o atardecer no Teide.
A sua presencia fíxose notar cada intre que se ollaba a paisaxe tenerifeña. Unha forma feminina que emerxía á superficie, deixando oculta baixo as augas do Atlántico a outra compañeira.
Dende calqueira punto da illa, sempre sentín o seu dominio, a sua maxestuosidade, a elegancia de ser un volcán que se precia de selo.



Non podía irme sen sentilo baixo os meus pés ainda que non quixen probar a súa altitude máxima, senón, circundalo por algúns dos seus moitos circuítos ou cañadas da sua base.
Escollín un percorrido de unhos once quilómetros chamado Cañada Branca. O carreiro era tan estreito que so cabía eu. De feito, fixen o camiño en solitario ainda que me cruzei algunha vez con outras persoas, incluído un bebé ó lombo do seu pai.
O primeiro tramo, sinalizado con puntos numerados do un ao cinco, íanme indicando o que me faltaba para chegar ó seguinte tramo no que o camiño era mais ancho e transitado.
Sentía a presión da altitude no meu camiñar. Tiven que facer algunhas paradas para beber ou comer unha froita que me dera enerxía. Ainda que o terreo era case plano, o chán estaba areoso e con pedruscos e tropezóns rochosos que me obrigaban a ir atenta para non caer.
A vexetación era baixa e non había grandes rochedos. Podíase estender a vista como nunha chaira.
Logo entrei nun roteiro mais ancho, no que xa predominaban as rochas altas e canto mais baixaba, mais enormes se facían, formando murallas de rocha volcánica de diferentes cores e formas.
Ahí sí que me sentín un pouco soa e insignificante ante tamaño escenario xigantesco. O pensamento levábame a cómo se irían formando eses cúmulos de lava con caprichosas formas dando lugar a vales, cañóns, murallas de rocha....
O camiño ahí, fíxoseme interminabel. Cando parecía que faltaba pouco para chegar ao parador onde nos deixara a guagua, ainda tiña que facer varias reviravoltas, seseando todo o tempo entre murallas que impoñían respecto ao seu paso.

Escollera un roteiro que poidera facer no tempo que se nos dera pero sentín medo a non dar chegado.
Entre medos e admiración, non deixei de ir vendo o tipo de flora que por alí asomaba xa descorída, nesta época do ano. Esas espigas roxizas con forma cónica, chamadas tajinastes deberan estar en pleno esplendor na primavera (se é que hai primavera alí) e agora mantiñan a sua forma pero non a cor. Pendurado das rochas, asomaban os  amarelos bejeques, agora descoridos pola sequía. No chán, a pé de camiño  a herba pajonera servía de refuxio a aves como a perdiz moruna, alcaudón real e sobre todo lagartos de tódolos tamaños e cores.
Cheguei sen folgos a parada e con ganas de meterlle ao corpo un bo xantar de bocata que levaba do hotel. Descansei xunto ao parador e tomei un café mentras deixaba atrás a Cañada Branca e o pracer de tela percorrido.

DA MAN DOS ARTESÁNS

O meu reloxio pide por outro. Case perdo o autobús que nos levaría por Terras de auga e cultura, esta vez Chamoso, O Corgo, Laxosa, Camiño Real, Mazo de Santa Comba....todos eles perto de Lugo cidade.





A primeira visita que fixemos foi a unha oleiría en Anseán, coido que foi. O oleiro chámase Lolo e alí nos agardaba unha fornada de cacharros para ver o proceso de cocción, enfriamento etc...ata conseguir unha cor e textura orixinal e moi creativa. Paixón pola arte, diría eu! Pois non pretende vender o que fabrica ainda que sí fai mostras como a que terá lugar dentro de pouco.  na Igrexa de Santa María en Lugo. A sua obra é mais ben decorativa. Non ten unha utilidade funcional.
Nese lugar visitamos unha igrexa barroca que foi desencalada fai pouco e atopouse na sua fachada un elemento decorativo prerrománico a modo de ventana.
A seguinte visita,  xa noutro lugar, foi ao único ferreiro que queda na contorna e que, como él dixo, a profesión está en perigo de extincción. Fillo de ferreiro contounos que antes de ter mazo propio na forxa, tiñan que usar o de Santa Comba, no que os ferreiros se turnaban para facer o traballo mais gordo dos que serían útiles de labranza, maiormente fouciños e fouces cos que ían os galegos a sega de Castela, levando as suas propias ferramentas de segar.
Fíxonos unha demostración, partindo dun listón de ferro, deulle forma a forza de lume e martelo ata convertilo nunha fouce. Un traballo que require coñecer ben o oficio pois os golpes non son só música para os ouvidos e muxicas para os ollos senón que son mans sabias que saben cómo e ónde dar os golpes que modelan a ferramenta como faría un escultor e que ainda que o elemento resultante é un apeiro, non deixa de ser artista quen o elabora. Lembro unha cantiga que sempre me cantaba meu pai, que foi carpinteiro e facía carros: "Non te cases cun ferreiro que che saltan as muxicas; cásate cun carpinteiro que che fai cousas bonitas" A min non me importaría que me saltasen as muxicas!!!!!







Logo de xantar nun restaurante da zona, no que degustamos callos, caldo e outras cousas, dirixímonos a pé ata o terceiro artesán que neste caso ven ser de cabazas. Tiñamos curiosidade por saber en qué consistía. Alomenos quenes, coma mín, non tiñamos idea do que se trataría.
Recibiunos na sua finca e fíxonos toda unha aula aberta sobre o cultivo das cabazas, que son de variedades diferentes ás que comemos. Estas vainas esculpindo xa no modo de cultivalas. Ten abellóns que son bos polinizadores e cabazas macho e femia que van hibridando ata dar unha cabaza tipo das que se usan nos bastóns dos peregríns.


Todo un proceso longo de secado e limpeza de fungos e loita contra as pragas, de maneira ecolóxica, sen utilizar nada químico e logrando un ecosistema no que os insectos como as abellas, abellóns, bolboretas atopan o seu hábitat e colaboran na polinización e combaten pragas.
Despois desta exposición inicial, viría o mais agardado: para qué son estas cabazas que tanto traballo requiren e que algunhas teñen ata cinco anos de espera para seren convertidas en algo sorprendente e artístico.
Entramos no seu obradoiro e alí, marabillados, puidemos ver nas estanterías cabazas con diseños sofisticados labrados na sua pel e con formas distintas e utilidades  tamén variadas. Pero o asombro foi cando despois de explicarnos cómo se chegaba ata ese resultado final, apagóu as luces e todas as cabazas se iluminaron na escuridade, proxectando os seus debuxos polas paredes e chán, e amosando

os motivos que cada unha tiña diseñado, ofrecendo un espectáculo do mais sofisticado Halloween que se poida imaxinar!!!
Foi unha experencia que puxo punto final e broche de ouro a un día polo rural galego, ao que xente doutros puntos do planeta veñen a iniciar o seu proxecto e valorar o que temos aquí. O noso rural quere xente así, quere xente que nos descubra e que nos impulse hacia fora para sermos coñecidos non so por ser bos traballadores senón por pertencer a unha terra máxica que ten todo o que precisamos e de calidade.