www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

xoves, 17 de decembro de 2020

AS MIÑAS RAÍCES

 


Un día para non quedar na casa. O sol xa se deixou sentir de mañanciña. Collín os meus bastóns de marcha nórdica, aclaro, e fun polos mesmos sitios de sempre pero con outros ollos. Esta vez, como tantas outras, reparei con mais interés nas casas das miñas raíces. So distan apenas medio quilómetro unha da outra. Nelas viviron os meus bisavós, pero non xuntos. Meu bisavó, quen namorou miña bisavoa materna, posiblemente no monte, mentras atendían as facendas. Ela de bo ver e con voz moi cantareira, foi engaiolada por aquel mozo, de casa rica, quén xa tiña compromiso noutro sitio, e así, aconteceu que miña avóa fora filla de nai solteira. As familias sempre se mantiveron en boa relación. Netos e netas do bisavó apadriñáronnos a min e mais unha prima. Eran de nai mexicana.

Hoxe, ao pasar por xunto a estas casas, a de meu bisavó, deshabitada dende case medio século, ainda se mantén en pé. A da miña bisavóa está habitada e ben coidada.

Síntome ben entre as miñas raíces. Cando paso polo cemiterio podo ver alí as lápidas cos seus nomes e datas. Todo isto por parte de miña nai. Meu pai foi nado noutra aldea da montaña, un pouco mais alonxada pero non moito. Tamén a casa co hórreo se conservan ainda en pé pero ninguén vive alí. 

Eu  tardei moito tempo en saber estas historias. Daquela non se contaban porque eran como algo deshonroso para a familia, a pesares de ser tan común. Cando me enterei, non lle din apenas importancia pero, hoxe, sinto que me gusta saber quén foi meu bisavó, ainda que se portara algo mal non casándose ca miña bisavóa pero tamén, se ben o penso, igual foi mellor así.  Secadra non eran a parella desexada un do outro. 

É un previlexio vivir onde se nace. Formas parte da paisaxe, da historia e eso da forza. Saber que irás parar o mesmo sitio onde os teus devanceiros están soterrados. É como reunirse a familia outra vez.

Cando camiño por estes vieiros, é como se me acompañasen as almas daqueles seres queridos. Non poden terse ido de todo, sen mais. Pensar eso, é un recurso para non sentirse só, para ir sempre na compaña dos teus. 

Espero que a casa na que eu nacín, non caia en saco roto e saiban conservala con todos os recordos do pasado que nela hai, porque a historia continúa e da sentido ás nosas vidas. Saber de ónde viñemos ainda que non saibamos ben a ónde imos.




martes, 15 de decembro de 2020

LECTURAS






 Despois dun tempo ausente do ordenador, por estar a reparar nunha tenda en Lugo, e non poder ir buscalo por mor do confinamento perimetral que sufre a cidade, tiven que deixar de escribir e adicarme mais a ler. 

Ultimamente deume por Saramago. Levo lido dous libros e a metade doutro. Inicieime co Ensayo de la ceguera, en castelán todos, ao meu pesar. Houbérame gustado lelo en portugúes, e ainda o farei cando teña ocasión de facerme cos libros. Quedei moi impresionada con esa primeira incursión neste autor e dende daquela, quixen seguir lendoo. Logo veu El año de la muerte de Ricardo Reis, que me engaiolóu dende o prinpicipio ata o fin. Será porque nél aparece Pessoa, a quen admiro moito, e porque me lembraba a maneira de escribir pessoniana. Penso que Saramago fíxoo aposta, xa que se trataba dun heterónimo dos moitos que usaba Pessoa. 

Teño unha amiga que é a que me aprovisiona de lecturas e ofreceume Cuadernos de Lanzarote, e sendo que tiven ocasión de coñecer esta illa canaria, a primeira que visitei, sentín interés por ver qué nos conta Saramago, pois él pasóu os derradeiros anos da súa vida alí, e dende onde viaxóu a moitos lugares do mundo, acompañado da súa dona Pilar, moito mais xove ca él, e que me lembra o caso doutro escritor, galego él, tamén, Camilo José Cela.

Cando lin de que se trataba o libro, case estiven a punto de nono ler. Ven sendo un diario, e se ben non teño nada contra eles, dende que lin o de Ana Frank, xa non voltara a ler outro, mais que o meu, este, Lerias, que non é precisamente un diario senón un mensuario, de existir esa palabra.

Teño que dicir, que sinto curiosidade por saber quén é  a persoa que hai detras dos libros que escribe. Ainda que xa fun entrevendo un pouco no de Ricardo Reis, pero nos Cadernos, estou descubrindo a persona real, que se amosa tal cal é, unhas veces enravexado, outras farto de historias, outras moi receptivo, amable e disposto a dar explicacións, disposto a compartir con outras xentes do mundo as suas experiencias, opinións de todo tipo, tanto políticas, económicas, literarias, relixiosas....

Pero, ante todo, descubro que o autor deses libros que nos fascinan, non sempre é o ser que agardamos que sexa. Pode que non fose doado telo cerca, convivir con él e menos ainda, caerlle ben. 

Noto como aqueles que triunfan e destacan en algo e son tan requeridos en todas partes, van configurando un ego moi extremo, ata o punto que xiran arredor de sí todo o tempo e o mundo que os rodea semella ser o seu satélite. 

Outra das cousas que me pasa con este tipo de escritores tan documentados, é, precisamente, a súa erudición. Moitísimas citas de persoeiros de difícil pronunciación, sacados dos rincóns mais escondidos, e que apenas podo lembralos, ou  ver que enriquecen o meu lixeiro equipaxe cognitivo. Resúltanme, incluso, molestos e dame por cavilar que están ahí xusto para demostrarnos cánto sabe ese autor, canto manexa mais ca min,  que  non me soan de nada a maioiría e sería traballo  demorar en descubrilos, averiguar deles. Non acabaría nunca de ler o libro en curso. Así que todo eso, para deixar constancia que se sabe, que se está no mundo cos ollos ben abertos.

Eso mesmo me aconteceu ao ler  a Álvaro Cunqueiro. Non daba lido, con tantas e tantas citas.... É realmente necesario ese desplegue para impresionarnos?  Adoro o sinxelo!