AO SON DO ACORDEÓN

Facía tempo que non trasnoitaba. Sempre se interpoñía a orografía do meu lugar. Pero, onte, non tiven excusas. A clase de acordeón era en sesión única de oito a dez do serán para logo rematar  cunha cea de confraternidade onde eramos case cincuenta entre profesorado, alumnado, familiares e concellala de cultura da vila de Castro Verde, Lugo. Eu, que non son de xantares, e menos de ceas... logrei sair ben parada e aquí me encontro disposta a pasar parte da mañá escribindo sobre o tema.
Tamén foi onte cando lle tomei gusto ós baixos e me animei a tocar a duas voces con outra colega que tamén é principianta. Non soaba nada mal. Cada día, descubro algo novo sobre o acordeón. É para min un gran descoñecido que vou explorando pouco a pouco e colléndolle gusto! Tocar con outras persoas parecíame algo complicado pero vexo que eso é precisamente o mellor. Faite sentir en comunión cos demais e cando se ve o traballo que cada quen aporta para unirse nun resultado plural, é, sen dúbida, todo un logro. Traballar, tocar.... ou calquera actividade que se fai conxuntamente con outras persoas ten mais forza e cobra unha resonancia de espiritualidade compartida, mais aínda, se de música se trata, porque, como xa sabemos, a música une ós povos, as xentes. Non ten fronteiras nin cores. A música e a danza son linguaxes universais, duradeiras, que dan pé a rituais, a encontros e consecuentemente, a situacións de paz e concordia.
Estabamos alí, por un motivo que nos abranguía a todos/as e eso fai que se potencie a amizade, a conversa, o intercambio de impresións sobre o longo camiño a percorrer na aprendizaxe dun instrumento. Tamén se descubren outras cousas como o peso que pode ter nunha vocación o feito de ter antepasados que se dedicaran ao mesmo. Tal é o caso dunha rapaza, á que eu lle coñecín o seu bisavó, que tocaba a gaita, e que tocou moitas veces na nosa taberna, facendo rúas (bailes que se facían nas casas das aldeas polo entroido ou por outros motivos). Chamábase o Alledo. Tanto él como o Florencio, que tocaba o violín, ou o Hedra, que tocaba o acordeón, estiveran por aquí en moitas ocasións facendo esas ruadas. Había xuventude e con ganas de diversión. Eu tiven a sorte de coñecer aquela época e de bailar ao son daquela música. Tamén se facían poucas fotos. Mágoa. Esta rapaza daría un concerto ela soa por facerse cunha foto daquel bisavó e mais aínda se fose tocando na gaita. Pero será difícil dar con unha!  Ao remate da cea, agasalláronos cun concerto ao que os/as demais nos unimos poñéndolle voz á música. Espero que algún día poida eu sentarme na cadeira dos que saben sacarlle o bo a este instrumento. Parabéns por xuntar tres xeracións a unha mesma mesa!

Florencio e o seu violín.

LOUREIRAS

Despois do meu paseo sen Noa, acabei convencéndome de que a mellor opción para plantar ao redor da leira eran as loureiras. Feminino de loureiros e tan diferentes....Eu sempre vin no loureiro como algo de proveito: servía para levar o ramo a eirexa no domingo de Ramos, logo de bendito, podíase queimar cando había treboada forte, alén do uso culinario para quitarlle ás tripas ese olor a fresquío, para dar bo gosto aos guisos, para por nos armarios como antipolilla..... Pero a loureira, para qué servía? Pois ademais de non ter arrecendo as suas follas, eran brillantes e de un verde mais vivo, medraba moitísimo e daba fror. Servía para amurallar calquer sitio que non tivese bo ver. Entón, eso era o meu! Quería poñela no pico da leira para evitar ver lixos alleos, construccións pouco estéticas ou en desacordo co entorno.... Lembreime que na casa onde naceu meu pai, había moitas loureiras. Xa trouxera unha a última vez que fora. Ademais, voltaría a ver o hórreo que él fixo, e a casa grande e abandoada a punto xa de caer. Todo aquelo fora o seu entorno, nun sitio solitario, no fondo da Marronda, con só outro veciño ao lado, que ainda fixo por conservar a casa e pasan alí as vacacións. Despois de xantar iría no coche coa Noa, porque así podería ela sair algo da casa, que como está co celo, non lle deixo asomarse para non encher esto de cans. Así que púxena diante ao meu carón, nunhos sacos para que non soltase pelo, que lle está caendo a feixes, e ainda que algo sorprendida ao primeiro, axiña lle colleu gusto ó meu conducir tranquilo para que non se marease e para ir vendo por onde íamos, seguindo o curso do Eo. Pasamos por Sampaio. Ali vin a casa dun señor que tiven en moita estima cando era unha rapaza. Viña á nosa taberna con frecuencia e ensinábame moitas adiviñas e rompecabezas e sempre me preguntaba cousas para ver se aprendía algo na escola pois él era das escolas de a ferrado e cubicaba leiras e facía moitos cálculos e documentos como un notario. Sempre comía unha latiña de pementos. Encantábanlle! Para él, era a mellor lambetada da taberna e non perdía gota. Bebíalle tamén o zume. A súa casa agora ten unha placa: Os Saavedra. Él, para min, era o señor Saavedra con duas as. Non se fartaba de preguntarme e eu de respostarlle ata que me daba o visto bó, ata a próxima!

De Sampaio, subín por Esgrade. Pouca xente queda nestas aldeas. Todo mais, dous veciños e varias casas pechadas. O mesmo en Castrelo, onde xa non queda mais que un veciño. Se é que queda! Fun moi amodiño para ver ben toda a paisaxe que se divisaba dende a ladeira este da Marronda. Víase Cabreira alá no fondo, Villauriz no alto e aquelas rochas encadeadas que sempre podía ver dende a porta da miña casa e que me chamaron sempre a atención por estaren como unha serra de cortar a madeira, estendídas oblicuamente polo pico da montaña cara a Villauriz.
Xa na Espiña, que así se chama o lugar onde naceu meu pai, fun dereitiña ás loureiras que medraran descomunalmente dende a derradeira visita. Cómo ía eu levar esta especie á miña leira. Taparía as postas de sol e estenderíase por todo como unha plaga, porque eso é o que é.
Entón, deixei a Noa explorar o terreo novo para ela e apañei unha loureira pequena, doada de arrincar, para cumprir co meu cometido pero sen moito interés en plantala.
De volta á casa, sempre amodiño e atenta a ámbolos lados do camiño, ainda con risco de sairme fora  dél, fixemos a ruta por outro lado que pasa polo Real, onde hai duas casas e só unha con xente. Non saíron os cans. Seguro que se fose a pé, tiñan saído. Os piñeirais medraran tanto que xa non se podía ver nada dende o camiño. E así acabóu un fermoso percorrido polo fondo da Marronda, en coche, con Noa e cun día de sol e vento que deu un alento aos de choiva que tivemos ultimamente. Sentínme satisfesita da viaxe e pensei que é doado votarse fora da casa, en coche ou a pé, para disfroitar dos arredores e dos lugares que nos traen lembranzas. O bó, está ao pé de nós!