DESPOIS DA CHUVIA

 

O mar eche a ti o que a min a montaña.

Respiro o bafo das súas entranas

como ti o salitre das ondas rompentes.

Refresco a alma no orballo remanente.

O silenzo acouga os meus ouvidos

neste mundo calado para sempre.

A natureza goberna a paisaxe,

vistíndoa á súa maneira.

Ata os paxaros durmen

a chegada do aoutono

en profundo silenzo

que apousa como pó

nos andeis de madeira.

A chuvia pasóu lenemente

calmando a sede da terra.

Todo segue o seu orde

e trala chuvia ven o sol

que da luz e morneza

neste fin de setembro,

camiñando sen preguiza.

TEMPO DE VENDIMA

Era polos anos setenta, cando comezamos a facer as vendimas en Francia. Acostumaba ir cunhas amigas que fixera en Salamanca. Despois dun verán traballando na hostalaría na Costa Brava e en Holanda ou nunha fábrica de chocolate en Suíza, era como continuar a nosa itinerancia alongando así o tempo de traballo ata que dera comezo o novo curso nos nosos respectivos lugares de orixen.

Encontrar o primeiro traballo nas vendimas en Francia, non foi cousa doada pero sí moi afortunada. Había centos de persoas coma nós, agardando pola oportunidade, arredor dunha estación de tren en Libourne. Tivemos sorte de que nos escolleran entre tantos e tantas. Antes de que iso acontecera, deambulamos por lugares da veciñanza durante unhos días, durmindo ao rás e comendo froitas que apañabamos polos camiños. Eramos un grupiño de cinco ou seis persoas de distinta nacionalidade. 

Ate que o párroco do lugar nos acolléu na súa casa, nos deu de comer e un sitio para durmir. Ao día seguinte levóunos xa á un cháteau da súa confianza  na comuna de Pomerol.

A familia era moi acolledora e procuróunos sitios para dormir e as tres comidas do día estaban aseguradas en boa mesa con boas viandas e viño o que quixeramos. Case todos e todas eramos xente xove, estudantes mais deles e delas e había bo ambiente entre nós.

 Case unhas vinte personas compoñiamos o grupo, como se pode apreciar nesta foto. Pasabámolo moi ben alén de que o traballo era intenso pero cun horario de catro horas pola mañá e catro pola tarde. 

Empezabamos o día cun bo almorzo de garfo: queixos, patés, ovos... e subiamos ao remolque de tractores ou fugonetas para ir ata os viñedos que malia que estaban preto da casa, o tempo era ouro e non cumpría demorarse. Había disciplina no horario tanto para empezar como para rematar. 

As mulleres e algúns homes tamén, cortabamos e os carretadores eran case sempre homes. Levaban unhas mochilas acampanadas nas que iamos baleirando os nosos cestos. 

Os xantares e ceas eran abondosas e variadas, con comida ben cociñada que xa tiñan prevista para o tempo das vendimas. Habia carnes, hortalizas, queixos, ensaladas...

A vila quedaba algo afastada para ir a pé, así que, como acababamos moi cansados e cansadas, faciamos a festa alí entre nós.

Seguimos indo anos despois, cada tempada, a distintos lugares en  Cognac, La Rochelle. Concretamente aos viñedos de  Pineau, cos que se elaboran sabedores licores e onde as vendimas comezaban mais tarde. Alí xa nos fixemos case da familia. Ata nos felicitabamos o Nadal. 

Sempre lembrarei aquel tempo con cariño e algo de nostalxia pola dose de liberdade que fun estreando na miña vida dende ben nova. Aprendendo a falar francés tamén e empapándome da cultura do rural, lonxe de París e cidades ás que moita xente quería ir.

"Ramassez les raisins

 qui sont per terre!"

"Vite, vite...!"

Así colleitabamos

as uvas en Libourne,

na rexión de Pomerol.

Após un bo almorzo

na maison. No remolque

dunha furgo ou  tractor

partiamos aos viñedos

ás oito  da mañán.

"Allez,, vite, coupez, coupez...!

 Ás doce, volta a xantar,

 bo menú e viño sen faltar.

Repousar a comida

e volta a traballar

ata as seis sen parar.

Tempo para desfrutar.

Boa cea, bo durmir.

Moito para nos divertir.

Os sonados viños de Burdeos

pasaron polas nosas mans.

o piñeiro de Muiñeiro

 O piñeiro de Muiñeiro

sempre me chama a atención

cando paso ao seu carón.

Ten un porte diferente

aos piñeiros do lugar.

É o piñeiro que a min

me gustaría plantar.

QUERIDOS/ QUERIDAS LECTORES/LECTORAS, VOU ESTAR AUSENTE DO BLOG UNS DÍAS, POR ISO DEIXO CINCO ENTRADAS, TODAS POEMAS, PARA QUE NON ME BOTEDES DE MENOS. DESCULPADE. ABRAZOS

misty moisty

 O bafo da terra, o alento das árbres,

dilúe as fronteiras entre os elementos

e tende un veo translúcido  como a alma

que se esvae amodiño ceo arriba,

para dar paso á transparencia do día.

morrín onde nacín

 O mundo é grande.

Eu non son nómada.

Aquí, víronme nacer

estas montañas e val.

Un punto de mira...

que sigo mirando

e non me cansa a vista.

Os camiños son longos

e non teño vinte anos.

Percórroos coa ollada

dende o sillón da sala, 

dende os libros que leo

e síntome igual de feliz

como se eu os andara.

A mesma paisaxe muda, 

cada día me sorprende,

tráeme lembranzas

e cores diferentes

e sentires novos

e novos despertares.

Un día quixera escribir

a modo de epitafio:

"O mundo percorrín

e morrín onde nacín"

cortinaxe vexetal

 Con estas vistas, relaxo,

leo, escribo, penso,

visito xente.

Con esta cortinaxe

protéxome do mundo,

aíllome do que dóe.

collage

 Contestando á pregunta do Facebook:

What`s on your mind?

On my mind:

recendo a pan na cociña,

as fotos dun pasado

gardadas no faiado, 

as mascotas que 

me acompañaron,

as pelis de Charlie,

os outonos de froitos,

os somieres cansados...

Fago con todo un collage,

alí onde paso as horas 

coa fauna mais querida,

vello taller de meu pai,

o meu camping no verán,

un museo inexistente

que se pasea nos soños, 

un `jumble sale` que tamén

nos soños anda prendido.

Mil ideas que se apuran

para reter o vivido.

TARDE EMOCIONAL

 É bastante inusual, verme percorrer a muralla o bo paso, nunha tarde entre as seis e as sete na cidade de Lugo.

Non quería retrasarme para a presentación do libro de Sonia Melón Parente, "DENDE A MIÑA FIESTRA", que tería lugar na libraría Trama ás sete do serán.

Así que, como digo, a bo paso e deixando que o vento abatanase o meu penteado de peluquerría e desfixera os tirabuzóns que tan caros me saíran, fun facendo fotos dos lugares que me gustaron e que xa case os tiña esquecidos.

Aquí pódese apreciar unha rúa estreita que parte da Praza do Castelo, cun edificio ao fondo que debeu ser Radio Lugo nalgún tempo ido e na que eu tiven participación directa nun programa.

 As torres da Catedral e o colexio dos Maristas co seu patio onde aínda xoga algunha rapazada.

O edificio da direita, coa cúpula, é o Círculo das Artes. Teño asistido a algunha conferencia cando estudaba na cidade. Ao fondo, a Praza Maior, chamada Praza de España tempos atrás.

Gustóume esta foto da Catedral, coa árbore en primeiro plano e unha vivenda das que dan á Muralla e ofrecen patios onde acostuma pousarse a ollada indiscreta dos e das transeuntes.

Imposible pasar por diante da Catedral sen facer unha foto. A esta hora da tarde está maxestuosa!

Achegándome ao que foi nalgún tempo o "barrio baixo", as Tinerías,  e no que se fixeron restauracións de edificios que eran pazos, hoxe convertidos en aloxamentos ou mesóns.

A prolongación  da Rúa Nova, hoxe sería rúa vella tamén chamada rúa dos viños na que asoma unha punta da torre da Catedral, sempre presente por onde queiras que vaias.

Ahí remato a miña andaina e descendo polas escadas da Praza do Ferrol para dirixirme sen demora á libraría Trama.

Na galería da entrada xa hai un grupiño de xente coñecida e outra que me presentaron e quedei case como estaba. Agardabamos a Sonia Melón, como quen agarda a unha estrela porque hoxe era o seu día de escintilar para nós e achegarnos ao seu libro recén saído do prelo.

Deixei que saudara a destra e sinistra antes de solicitar o seu tan ansiado abrazo que nos tiñamos prometido namais vernos. Estaba radiante, fermosa como ela é, e coido que moi emocionada de verse entre a xente que a apreciamos e queremos.

A presentación foi como estar nunha tertulia literaria, moi sinxela, moi íntima e familiar onde poidemos falar e intervir cos nosos comentarios. 

Mentres agardaba a que comezase, dinme unha voltiña polo seu libro porque non podía coa curiosidade de ler algúns poemas que non coñecía. O que vin, gustóume. O libro todo en sí, está moi ben e merece a pena telo nas mans. 

Debido á miña aversión a nocturnidade, tiven que sair antes de que acabara o acto para poder chegar de día á casa. E aquí estou aínda, prolongando o sabor que me deixóu unha tarde en Lugo, no fin dun verán bastante literario.

STILLNESS

 

Unha tarde perfecta!

Como a min me gustan

en setembro.

A morneza que abraza, 

que demora as presas,

que aloumiña a alma.

Nin calor nin frío

ven no vento tibio.

Un amor que adormece

os sentidos.

As follas das árbres,

e as herbas a pé de camiño

quedáronse mainas

e mudos os rechouchíos.

Un mundo calado

déixame sentir

un profundo engado.

Cada tempo do ano

é único e válido

como os tempos

das nosas vidas.

So hai que aprecialos!

AS "efes" de FROXÁN

 

É o marmurio da auga,

é o ornear de Panchiño,

o ladrar de Fávio

que garda a Filomena,

a Folerpa, ovellas de Froxán.

O carneiro Félix, namorado

de Frozen.

O bule bule de Fuco,

a presenza de Fento,

mastín cachorro xoguetón.

O corvo Facundo

esperta a todo o mundo,

neste Froxán profundo

onde todo empeza por "F"

ata as minas de San Fins

teñen "efe" no wolframio.

AO CAER A TARDE

 

Un campanario sen cegoñas,

un cemiterio sen estética,

un vía crucis declamado

por quen tiña fé a cegas.

Unha néboa que acubilla

as aldeas da montaña.

Un val en forma de uve,

un río no fondo, fondo.

Unha tarde que se apaga

o sol que aquece o lombo...

A maxia ao caer a tarde

envolve todo nun soño.

Delúese paseniño

o presente co pasado.

RÍO ADENTRO EN MAR DE FORA

 

Parei na Picota a recoller a Maricarmen Rey Núñez, que me acompañaría a presentar o meu libro Río adentro, na Casa do Arco en Fisterra (Finisterre)-

O primeiro que fixemos foi camiñar ata a praia Mar de Fora. Era unha tarde espléndida de sol e luz. 

Contemplar aquela fermosura natural foi encher os ánimos para o momento que nos agardaba. 

O segundo, recoller unha empanada de mazán que encargara para a ocasión, nunha panadería á que lle teño devoción, e que ademáis é dunha antiga alumna do Centro Martín Freire, chamado, agora, Mar de Fóra, no que pasei os meus primeiros dous anos de mestra.

Logo, perdémonos polos camiños estreitos da Fisterra interior ata chegar ao Porto. Eu, por gastar bromas, preguntaba de vez en cando se íamos ben por alí... Non me perdo en Fisterra, por cambiada que esté agora.

Atopamos un sitio ao gusto para tomar algo e dirixímonos á Casa do Arco, Chalé de Vilas, que ven sendo unha especie de fortaleza medieval na que se ubica actualmente a biblioteca Fisterrán.

Era un sitio pequeno pero acolledor. Revestidas as súas paredes  cos andeis de libros, non podería ser mellor lugar para a presentación doutro libro que pasaría a ocupar un posto nun dos andeis.

Empezaron a chegar as miñas amizades e outras persoas que me resultaban coñecidas e que mais tarde souben quen eran. 

Déronnos a benvida a concelleira e a técnica de Cultura que prepararon todo con agarimo.

E como non podía faltar a música, alí estaban Moncho, (un antigo alumno que musicóu un dos meus poemas a Fisterra), e os seus sobriños, con duas gaitas e un saxo para tocar duas pezas de entrada e logo outra de despedida.

Maricarmen, fixo unha presentación moi amena, coa sua facilidade para contar cousas, acostumada a escribir novela e poesía tamén, pero sen inventarse nada, dou fé diso, acabóu por bordar a miña historia como muller e como aficionada a escribir, rematando cunha entrevista que, segundo ún dos asistentes, non tiña nada que envexar ás presentadoras da tv. E, alí, como a carón dunha lareira, entre amig@s, fun deixando as miñas espidas respostas sobre diferentes quefaceres do transcurso  da miña existencia de "muller contracorrente", como dí Manuel Vázquez.

Fomos agasalladas cuns lotes de libros, entre os que se atopa o dun rianxeiro, Anjo Muíños, a quen coñecín fai pouco e do que xa lera un poemario. 

Houbo libros tamén para os músicos e pareceume un bo detalle por parte das encargadas de Cultura do Concello de Fisterra. Vese que hai moito interese en espallar e dar a coñecer as obras de autores e autoras das nosas bisbarras.

Acabamos puntualmente ás 20:00, logo de repartir apertas e sinaturas e facernos fotos.

E xa, sen demorar mais, puxémonos camiño de volta ata a casa da miña presentadora, onde nos agardaba unha degustación de productos procedentes de diversos sitios: viño de Oporto, xamón de Badaxoz, queixo do Cebreiro elaborado en Castroverde, empañada de mazán de Fisterra, tarta de Santiago de panadería local e moitos outros manxares da horta de Maricarmen. Coñecín á súa familia, incluíndo a Rufo, o seu can ladrador pero pouco mordedor.

Á mañá seguinte saín para Lousame onde deixara a miña Noa, e xa, de novo, regresamos a Fonteo.

Foi unha viaxe de lecer, de familia, de darme un baño de amizade e lembranzas dun tempo ido.

NEW STYLE

Invádenos o millo. Onde antes estaba a herba, agora está a millo. O camiño semella unha pasarela con muros verdes a cada lado. E pola pasarela vou vendo as modelos que amosan con fachenda os seus penteados de diferentes estilos e con moito corido e formas variadas.

Son as bonecas da miña infancia. Da nosa infancia. Porque non era so eu quen xogaba con estas garridas loiras e morenas cando eramos nenas. Daquela non había outras bonecas e abofé que istas substituían con fartura ás outras das que adoeciamos porque non había cartos para mercalas. So as fillas da xente rica de daquela podían permitirse o luxo de ter bonecas de verdade.

Chamóume a atención a gama de cores tan variados que teñen as de agora. Daquela so había a rubia e a morena. Era millo do país, non transxénico, se é isto o que pode influir no corido do pelo. Quedei fascinada e volvín sentirme nena e xoguei a facerlles algún penteado como as clásicas restras ou coletas.

Unha vez na casa, mesmo pensei en volver por alí e poñerlles outros complementos como sombreiros, capas de tul, lazos vistosos...Se algúen me vira, estaría xustificado que me considerase como algo tola.

Pero é que a nenez vai connosco o resto da vida. Salta en calquer intre e desfruta igual ou aínda mais, porque o que daquela era unha necesidade, agora é un antollo.

Mesmo pensei en artellar un paseo para que outra xente puidera sentir ese pracer de facer realidade os soños de ser perruqueiras e deixar as bonecas todas penteadas de diferentes estilos, sen arrincalas da planta. Eu, o que facía daquela era collelas da leira dos veciños e agochalas xunto ao palleiro para xogar con elas as agachadas sen que me visen meus pais e me rifasen pola desfeita que causaba.

Deixo a cada quen o deleite de buscarlles semellanzas con Marilyn Monroe ou con outras celebrities das que non sei os nomes pero tamén de mulleres que, coma nós, pasean entre o millo. 

 

As melenas da infancia

son agora reais.

Eu soñaba con elas,

soñaba con telas.

De cores variadas,

mil formas penteadas.

Eran as modelos

de pasarelas

inventadas.

Aínda me emocionan.

Sego sendo aquela nena

que xogaba con elas,

ás agachadas.

Á falla de bonecas

elas facían o efecto,

so que eran roubadas

do millo dos veciños.

Xunto cos contos

extraídos do chocolate,

foron os meus segredos,

a fantasía agochada

A CARBALLEIRA

 

Dende a carballeira 

dos devanceiros,

na que xogabamos

sendo nen@s,

argallando batallas

con armas de pau,

nos recreos da escola.

As árbores son outras,

renovouse a familia,

medrou o desleixo,

ninguén quere zocas,

 non hai xa zoqueiros.

Onde van os avós,

nosos pais e nais!

Árbores caídas

das que se fixo leña

que quenta a memoria,

de muxicas sostida.

QUÉROTE AQUÍ

 No faiado hai lembranzas. Hoxe é un bo día para desfacerse delas. Chove, vai frío, acendín o lume no lar, púxen o xale azul e decidín falar de tí.

Atopei unha lista detallada dos teus eventos como cociñeira de vodas e banquetes. En qué casa,  co gallo de qué, e numero de veces. Case todas eran vodas. Daquela celebrábanse nas casas, nas palleiras das  casas e tí cociñabas os asados de año no forno do pan. Eu probaba as costeliñas, para ver se se desprendían facilmente do óso. Como aquelas non volvín  saborear outras.

Emocionóume ver a túa letra e ler o nome das casas. Algunhas xa non existen. Gustábache escribir cartas á familia, facer notas, planificar por escrito o que pensabas cociñar para cada ocasión. Intentabas facer diferente das outras, sempre innovando. Aqueles aros de cebola rebozados que parecían calamares...tartas nupciais con varios niveis, tartas para "pedidas de man" que eran de masa de hoxalddre que ti preparabas e logo recheabas con froitas escarchadas e améndoas, rematando arriba cun enreixado, como a tarta de Mondoñedo.

No listado non engadiches as comidas que preparabas na casa para moitos comensais, por encargo. Case sempre troitas do Eo. "Imos comer unha troitada onde a Natalia de Fonteo"

As pataquiñas redondas que acompañaban aos asados e que tanto traballo che daba facer, cunha redondez perfecta...

Cociñaches para o día da inauguración da lúz eléctrica na parroquia. Había xente comendo en duas casas, en varios locais, e ti cociñaras para tod@s.

Sen contar as veces que ías cociñar para as mallas nas casas dos veciños, que te chamaban porque querían que a súa comida fose a mellor de todas.

As comidas dos curas que viñan facer os enterros. Daquela todo o mundo se quedaba a xantar despois da función. Ben fora na taberna e na palleira para a xente da veciñanza, ou no comedor da planta alta para os eclesiásticos. "Comen como os curas", dicían, porque como tiñan fame, non falaban. 

Non sei cómo empezaches co da cociña pois ti eras costureira e mais tarde tamén taberneira. Dabas comidas a cantos chegaban por aquí por unha ou outra razón. Chegaban de sorpresa e ti nunca os deixabas irse sen antes comer o que improvisabas no momento e a todos contentabas. Por iso viñan e voltaban a vir. 

Conservo o libro "La Cocina de la Mujer Moderna" que che regalara teu irmán Pepe. Foi un detalle moi bo por parte del, sendo un veciño mais do lugar cando apenas se viaxaba á cidade. Un libro con tapas gordas e que traía de toda clase de receitas. Ti tíñalo todo cheo de marcadores para atopar facilmente o que buscabas. Non o precisabas moito porque saía de ti cómo había que cociñar calquera receita. Eras creativa e gustábache adornar todo. Dicías que o prato ten que entrar pola vista primeiro. E así era. Xa se comía cos ollos. 

Eu son unha gardadora de todo. Cústame desprenderme dos recordos pero sei que teño que ir tirando cousas. Gardar so as mais relevantes, como este libro que aínda ten moito que ensinarme. Daquela, como o aceite apenas se mercaba, cociñábase moito con manteiga de porco. A comida sabía mellor pero. hoxe, nono atoparíamos saudabel. 

 

Con ela facías os polvoróns polo Nadal. Xa se comían sen ir ao forno!

E os fariñotes aqueles feitos coa manteiga cocida, de vaca, que daban un cheiro delicioso por toda a casa e atraían a xitano@ e pai@s.

Entroume unha especie de saudade que sempre se anticipa ao tempo que corre para o inverno longo. 

O lume; sentir o calor da leña, porque hoxe non temos calor solar, xa me pon noutra etapa que se aveciña e que me fai sentir que o bó pouco dura. O bó? nin tanto nin tan pouco! Hai calores que cansan e outros que nos adormecen.

UN DÍA GRANDE

 

Así comezaba o derradeiro día de xullo, entre poemas e tenreiras, entre música e degustacións, entre moita xente chegada de todas partes, chiringuitos e divertimentos para a xente miuda...

No salón de actos da Casa da Cultura de Baleira, presentábase Río adentro. Na mesa: Xulio L. Valcárcel, poeta por excelencia, Anne Nikitik, profesora de linguas estranxeiras, Alberto Alonso, funcionario do Concello e a autora, que veño sendo eu mesma.

Despois de escoitarmos todo o bon que quixeron contar de mín, que foi moito e xeneroso, houbo lectura de poemas por parte dos rapaces e rapazas de Fonteo e Librán. 

E para rematar, un toque musical con Tania e o seu acordeón, acompañada dunha alumna e un alumno dos mais aventaxados e que resultóu tan movido que daban ganas de bailar.

 

Logo viría o momento de asinar libros, de poñer as verbas axeitadas a cada ún e unha, de sentir o aprezo de quen se achegóu ata alí, de saudarnos e prometernos novos encontros.

Baleira, hoxe, chea  a reverquer.

botaba para fora.

Tenreiras ao sol, cheiro a asado,

bachata e salsa.

Chiringuitos e bares desbordados,

xantares retrasados...

Dentro, no Centro Cultural, amig@s

que participaban

no día grande de Río adentro,

deixaban lembranza

do que perdurará no tempo.

Xa, unha vez rematado o acto, saímos a un sol que nos queimaba. Houbo quen quixo ir coñecer o río Eo e a miña casa, e iso fixemos, unha incursión rápida, sen moita demora porque nos agardaba a Feira da tenreira galega que era outro dos eventos do día.

Pero, antes, unha selfie con Anne Nikitik, diante das xovenquiñas, na que aparecemos sumamente complacidas de estar alí.

Vista panorámica na que xente e vacas compoñen a paisaxe que era realmente multitudinaria e co chan recién cuberto de area para a ocasión, semellaba que estiveramos no Oeste americano.

Chamounos a atención este tipo de vacas. Había duas nais, cada unha co seu tenreiro, mamando ás veces, pois auga, ou parasol, a poucas llas puxeron. Istas, concretamente, pasaran pola perruquería. Tiñan cortes de pelo con deseño e a súa cor tiraba a vermello.

E nos, puidemos apoderarnos de dúas mesas nunha terraza e alí agardar duas horas a que nos trouxeran algo que levar á boca. Iso sí, cando chegóu algo, sóubonos a manxar.

Así acabóu o día e a romaría  "and all is well if ends well" e isto acabóu ben.

Video da editorial Medulia, con Diana Varela, a súa directora, recomendando libros, entre eles, Río adentro.

Agradezo a súa participación no acto, promocionando os libros.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid0UeJc4b4s3t8gvXxkdsv4JLDrr4E3ZucoLenhKuFdgtRAJeXojoDzDL9oVGi8R1L2l&id=100003215301630&sfnsn=scwspmo

ENTRE FONTEO Y EL MAR

 

Fai unhos anos que caeu nas miñas mans un libro que non só me axudóu a superar unha gripe senón que me achegóu ao coñecemento do río que nace onde eu nacín, o río Eo.

O seu autor, ben alcumado "el señor del Eo", Cándido Sanjurjo Fernández, investigóu a fondo a traxectoria do río e déixanos 246 páxinas con historias e aconteceres, usos e trafegos no percurso das suas augas,  ENTRE FONTEO Y EL MAR, editado en 1995, publicacions do Principado de Asturias.

E non só detalla con todo interese e emoción senón que ilustra con fotos da súa autoría, a toda cor, con documentos, cantigas populares e algún poema como iste que aquí deixo.

 

VIENDO COMO NACE EL EO

(En lengua vernácula)

Vendo o Eo nacer, gorgoleando

como un neno que chora e se espreguicia,

cando nos pardos montes de Galicia

o ferruxento sol se vai deitando.

O rumor que a corriente vai deixando

baixo a ponte que o acolle con delicia,

mismamente parece dar noticia

alegre dir por este mundo andando.

Teus padres; a floresta e o castaño

danche o ser desta auga limpia e fina;

teu Padrín debe ser este reigaño.

Que parece decirche: -¡ Corre axina,

lévalle auga fresquiña e sin engaño

da terra de Santiago a da Santina!...

Nacemento do Eo antes e agora.

Onte fixen, de novo, o percorrido de Fonteo a Ribadeo, seguindo o Eo e cando paso polos lugares nos que él se detivo tanto a describir e falar do que acontecía neles, como aquel primeiro tren que levaba o ferro e a xente dende a Pontenova a Ribadeo, non podo menos que sentir aquela época a meu carón e ver que as xentes que nos precederon tiveron que traballar arreo para que hoxe teñamos todo o que temos.

San Tirso de Abres, A Veiga...lugares que me producen un sentimento de cercanía, de vencello ca nosa historia, río adentro, ate chegar ao mar, a ese mar que eu venero e ao que sempre me dirixo porque me acalma os sentidos.

Deixo unhas cantas fotos que me inspiróu o momento no que cheguéi  á praia de Arnao, nunha mañá tapada pola brétema e que dilue a paisaxe como nun soño.