A MORNEZA DO OUTONO

 Gústame iste acougo,

un ceo sen sorpresas,

a calma do outono,

a morneza do sol

que nos prepara

para o que veña.

B.Pin

As mañás son o momento mais enerxético do meu día e case sempre as deixo pasar sen poñerme a escibir o moito que se me ocurre mentras dou a miña primeira camiñada, despois dun suculento almorzo.

Pero, hoxe, vou cambiar a rutina e deixar para mais tarde as moitas tarefas que me rondan e que sempre priorizo, acabando o día cansada e sen ganas de achegarme ao ordenador, que, por certo, acabo de estrear con este post. Xa non se me irán as letras bailando o reguetón pola pantalla adiante senón que estarán sumisas e ben dispostas a levar a cabo a tarefa de escribir.

A mañá apareceu solleira e convidante a votarse fóra da casa canto antes mellor. Vai ser un día quente, unha continuación do verán pero con aires outonais que dan un ambiente sosegado, calmo, con ceu case azul, sen nada que sobrevoe, sen fumes nen sorpresas de momento. Veremos se mañá, como predicen, se verán cinsas volcánicas por toda a península, pero, hoxe, o ceu está limpo.

Penso na Palma, nas fermosas illas Canarias, ameazadas de extinción, con poboacións asentadas enriba dun volcán... Penso na xente que perdeu casas, terras, enseres... So as suas vidas permanecen e todo o demais foi borrado do mapa. Cómo será quedarse a cero. Sen traballo, sen ter de que vivir, sen os seus fogares...As catástrofes, cando ocorren, non pensan na xente. A terra, o planeta, non ve o que ten enriba del, non ten culpa do seu comportamento que nos parece como un castigo pero nono é. Sempre houbo cataclismos que destruíron o que os humanos, no noso afán de expansión, fomos construíndo, alí onde nen sequera é lugar seguro, como son as bocas dun volcán que xa deu motivos de estar vivo e ameazante. Por qué a xente se asenta neses lugares de tanto risco? Seremos demasiados no planeta?

Non quixera interrumpir o silenzo e a calma dista mañán que irradia paz e vida. Pero tampouco me esquezo do que pasa noutros lugares, onde o inferno abríu as suas portas. Son maravillas da natureza pero causan danos. Danos que non son unha venganza. Deberíamos previr e non deixar que as poboacións se formen en sitios tan perigosos.

Agora, vou ver se consigo deixar aquí un video de Cumbre Vieja! 

Aprendendo nomes que non coñecía! Oxalá que os seguise iñorando, que non desen motivos de ser tan coñecidos!

FIN DO VERÁN

 E chegou a chuvia que deu de beber á terra sedenta, ao borde da deshidratación. Haberá boa colleita de castañas, por aquelo de "en agosto arder,  en setembro beber".

As rosas están de capa caída pero aínda así, son fermosas. Nacerán outras novas que alongarán a alegría do xardín ata ben entrado o outono.

Pero eu quería falar daquelas outras que medran nos humidais, perto do río Eo, en Sampaio, xunto a acea de Serra, no pozo de Piriquito e que me facían tanta ilusión cando era rapaza e mas traía o meu tío Pepe cando ía moer o gran, ou ás troitas. Nos, sempre lles chamabamos búfalos, e eu, ata hoxe, non sabía o seu verdadeiro nome.

Trátase da totora, ( Typha latifolia), coñecida tamén por anea, espadaña... En portugués: partasana, paina, tabúa, ou en inglés: cat´s tail, e mesmo en chinés, porque seica é comestible, kuan ye xiangpu.

Grazas a información que encontrei nos comentarios de un blog, puiden averiguar todos istes datos e aprender algo mais da planta que daba aquelas vistosas e aveludadas floracions e que me gustaba por en xerrons para decorar qualquer cantiño da casa.

E mentres todo isto pasa fora, recóllome no interior, con boa música bailable, comida cociñándose, e novo post para publicar e sentir que o meu computador compórtase de xeito razoable e me permite escribir sen que me escapen as letras ou teña que facer mil artimañas para que escriba o que quero e non o que quere él, que a veces, é nada.

Bo comezo do outono!

A FILLA ÚNICA

 

Eu non fun filla única. Houbo unha primeira, Inés, como se chamaría se vivise. Nunca chegou a ver a luz e miña nai, houbo de deixar de vela porque nacer na casa era unha cuestión de sorte e nese caso, nona houbo.

Non sei como se atreveron a asegundar. Miña nai era unha muller valente ou eu non estaría aquí.

Debo agradecérllelo. Houbérame gustado ter aquela irmá que non foi posible. Unha irmá maior.

Pero a miña vida sería ben diferente do que foi. Hai circunstancias que o cambian todo.

Aos fillos e fillas, xa se lles quere antes de que nazan. Lémbrome como, presa dun brote

esquizofrénico ela chamaba pola súa filla Inés, despois de vinte anos que a concibira. Chamaba por ela e non por min. Víaa polas rúas de Lugo cando iamos camiño dun psiquiatra, en pleno San Froilán, e tendo eu case dezaoito anos.

Así foi como me convertín en filla única.

Ninguén me levou mais o almorzo á cama, con zume de laranxa incluído, e algo temperado para non tomalo frío.

Coidáronme e quixéronme como nunca me sentín coidada e querida. Era o seu tesouro logrado con tanto esforzo e valentía, polo que estaban dispostos a dalo todo. Non sei se os defraudei. Penso que cumprín os seus soños e que se sentiron orgullosos de terme, aínda que non tal como quixeran.

Hoxe si que o estarían, pois coidei a súa casa e a súa horta e continuei algunhas das cousas que eles facían, como o de ter hóspedes aloxándose na casa e desfrutando das vistas do xardín no que tantas horas pasaran de novos e de maiores.

Levarlles flores silvestres aos seus nichos, con frecuencia e falarlles do meu día a día, e do moito que agradezo canto me deron e deixaron, xa é un acto que sei que lles agradaría se puideran aprecialo alá onde queira que o seu espírito se atope.

Adoro os cheiros da nenez,

das candeas de millo e dos castiñeiros.

No meu faiado arrecende

a lúpulo secándose

para facer a cervexa que adoras.

O teu poema do faiado

garda historias, xogos e cheiro a mazá.

O meu xa perdeu o aroma

dos mini books do chocolate Carmiña

pero garda os soños que soñei.

Beatriz Pin Diaz

A VITROLA

Os antigos donos da casa na que viviamos e rexentabamos unha taberna mandárannos unha vitrola e algúns discos para que divertiramos á clientela. Así foi como caera nas nosas mans aquel aparello que ainda quixera telo hoxe, porque a nostalxia, vólvenos ao de antes, unha vez mais.

Era de madeira e tiña duas portiñas por diante. Non levaba alto falante en forma de campana como os das gramolas pero debía telo incorporado.

Os discos eran de cancións da época dos anos sesenta e mais antigas. Había un conto que nos gustaba moito e ademais era en galego, cousa rara naquela época e vindo de Madrid, pero chamábase O Tabeirón.

Nunca indaguei sobre a procedencia daquel conto pero quedóume na memoria. 

Despois dalgún tempo, meus pais cansáranse da vitrola. Estorbaba no mostrador porque era grande e vindo por alí o sobriño dun veciño que era un rapaz novo, doutra aldea, chamada O Trabeiro, quixo mercarlles a vitrola e meus pais nono pensaron duas veces. Sen dicirme nada, da noite para a mañá, como eu estaba en Lugo a estudar, vendéronlla.

Andado o tempo, eu quixen recuperala e preguntéi por ela a alguén que coñecía ao novo dono pero nunca tiven unha resposta certa. 

Sempre sentín que se desfixeran dela porque eu era aficionada a gardar todas as cousas antigas, como a radio aquela primeira que tivemos e que xa hai imitacións a vender, as planchas de carbón e as de aquecer na cociña de leña, as zocas de madeira, os trebellos de traballar a lá...

Todo se foi perdendo! 

Agora hai unha volta a todo o que foi novo e moderno naqueles tempos como as cámaras de fotos de carrete, os cassettes de cinta, os discos de vinilo e seica son os obxectos mais desexados pola xuventude de hoxe, cansada xa de tanta dixitalización. 

Pois tamén haberá que recuperar o aro, os zancos, as peonzas, os teveos, as bonecas de trapo ou de millo...

Ter moito e ter de todo tamén chega a cansar. 

Buscando en internet, encontrei un dos contos de Joselín, o autor de O Tabeirón. Merece a pena escoitar a súa voz.

TEMPO DE CEBOLAS

Un ano mais ca colleita de cebolas.

Recollidas antes das chuvias, que virán, secalas día a día, gardar polas noites, cortarlles as raíces, espilas da capa mais externa, enrestalas e penduralas nun lugar oscuro e ventilado. Usar primeiro as que teñen malformacións ou risco de podrecer.

Farán o deleite das miñas empanadas vindeiras das ensaladas e tortillas.

Faranme chorar ao cortalas pero todo lles perdoo porque unha cebolada dos vellos tempos, con cachelos é un manxar, simplemente, e que xa apenas se fai nos nosos tempos porque era comida de pobre.

Cando estudaba en Lugo, a señora da casa onde me aloxaba, facíanos case todas as noites o mesmo menú: ensalada de cebola, carne de porco cocida, acompañado con patacas tamén cocidas.

Ela deixaba a cebola en remollo de auga con sal toda a tarde, logo escurríaa e aliñabaa con aceite e vinagre.

Podo asegurar que nunca disfrutara tanto de comer cebola!

Este ano pensaba que non tería boa colleita porque tiveron moita chuvia ao primeiro e as de cor violeta sacaron flor case todas, pero non foi así, e podo dicir que collin mais que o ano pasado, do que me alegro porque vivir sen cebola propia é como pasar sen pan. "Contigo pan e cebola" 

PRESENTACIÓN LIBRO

 Todos os astros estaban alineados este vinteún de agosto de 2021. Incluso a data podía lerse do dereito e do revés. 

O día era quente e algo anubado.

O lugar, un teatro natural, co son da auga correndo río abaixo.

O castiñeiro centenario daba boa sombra.

Alfombra de herba baixo os nosos pés.

Balaustradas arredor facían de palco.

Un ventre maternal onde tantos e tantas foron acollid@s.

Hortensias e gladiolos nos xarróns improvisados.

Un pasar de lecturas con mensaxens claras e sentidas,

foron desfollando a flor mais gardada.

Despois veu a música, que une aos pobos e

minimiza diferencias.

Aquelo foi mais, moito mais do agardado.

Unha revelación.

Sentir o ceo na terra,

tocar o divino cas mans.

Un soño realizado

vale por mil vidas.

Entre todos e todas, 

fixémolo realidade.

Vídeo presentación:

PERCURANDO O MAR

 Pensando no longos que os invernos son aquí, e na pouca vida que temos por diante, non me queda mais que buscar os placeres que o verán ofrece. Un deles, o mar.

A unha hora en coche, ou menos, para amantes da velocidade, estou na praia que mais me gusta. Ainda con neboa baixa e pouca xente nela, entre as dez e as doce da mañá, para non queimar a pel, aproveito ao máximo os paseos que vou dando a bo ritmo, respirando o iodo, evitando que as ondas me sorprendan, pois hoxe estaban atrevidas de mais, esquivando algunha persoa que se me cruza de perto e co tapabocas á man por se, de repente, me atopo con  mais xente do previsto.

Lémbrome daquela vez que fora, de pequena, con unha tía miña á unha aldea con praia, entre Viveiro e Vicedo. a praia de Abrela. Aínda non era visitada como agora. Non tiña aceso a coches. Nonos había! Baixabamos por unhos carreiros e lembro que nos bañabamos mesmo chovendo. A auga non estaba fría. Un día collemos un polbo entre as rochas e levámolo para comer. Estabamos con unha familia da miña tía. Tiñan vacas e eu bebía unhas boas cuncas de leite fresquiña que gardaban na artesa. 

Hoxe, o mar estaba moi bravo. Tanto, que me parei a observalo e sentín desexos de escribir sobre él. De pé e no móbil, pois case nunca levo papel e lápiz á man, non tiña pensado facerlle un poema, senón unha foto e un título para poñer no Facebook. Pero logo, non me abondóu con iso e fun deixando que a inspiración me ditara o que tiña que escribir. Gústame que a poesía me sorprenda cando menos o espero. Non me impoño traballo nese sentido. Deixo fluir. Despreocúpome totalmente de si escribo ou non. 

Deixo aquí o que me saiu:

Abrindo o día con fortes ondas!

Vin papar o mar

Que me orballe

Me cubra de escuma

De acompasados sons

De correntes atraentes

Que me reguen as veas

De cores que me ollen

E se deixen ollar

Que me avisen do perigo

De querelo probar

Iste atraente mar

Quero conquistar

Beatriz Pin Díaz

AS VACAS QUE SE FORON

 

Tan so queda unha granxa de vacas na aldea. A que eu tiña ao pé da casa, vendeunas. Agora xa somos menos e nótase a súa ausencia. Gustábame velas, cada día, pacendo nos prados por onde Noa e mais eu camiñamos. Viñan ao noso encontro, a saudarnos, a ter unha pequena conversa. Era como sentirnos en compañía. Sempre tiven curiosidade polos nomes que lles poñían:  Lucera, Pacheca, Teixa, Pinta, Rubia, Gallarda...Eses eran os nomes que eu lembro das vacas de antes, na casa dos avós, pero as de agora, seguro que terían outros nomes e para dar nomeado a mais de trinta  facía falla  un bo esforzo por parte do dono.

Mesmo axudei a buscar unha que se lles votara fora do prado, unha tarde. Por mais ca buscabamos non aparecía. Ata que ao seu amo se lle ocurreu chamala polo nome. Entón, a vaca apareceu vindo cara a nós.

Dende a fiestra da miña casa, puiden ver, un día, como paría unha no medio do prado onde estaban. A súa cría non daba atopado o ubre da nai. E as vacas que estaban mais preto, brindáronse a axudar. Nada conseguiron, por mais que o intentaron, dando proba da camaradería que existe entre os animais, a veces mais que nas persoas. De pouco serviu porque logo apareceron os donos co tractor, para levar a recen nada sin ter probado o leite da súa nai. 

A min non me gustou nunca esa idea de quitarlle as crías ás nais. Pero o mercantilismo non vai ao par co humanitarismo. E ante todo está a explotación do animal para ben dos granxeiros. Eles saberán.

Non ocorre o mesmo coas vacas "de carne". Esas sí, que poden ter as crías con elas, logo de parir. Da gusto velas xuntas no prado e que poidan mamar cando queiran. Como coñecen as súas nais! 

Agora, os camiños xa non estarán emporcados, nen haberá malos cheiros arredor, nen moscas! 

Pero quedará un baldeiro cada vez mais notable dun rural despoboado, dun rural sin xente e sin animais. 

Sinto que se foran, e os seus donos aínda o sentirán mais!

FILLOS DE PAPEL

VALES O QUE PESAS E PESAS O QUE VALES

Así te saudo e así te recibo, meu fillo de papel, Lerias de Bea.

Despois de case doce anos xuntos, nunca te vira fisicamente, nunca te tiven nas mans, pasei as túas páxinas, acariñei o teu lombo ou sentin o teu peso.

Chegaches onte, cando eu  non atendin a chamada e tiveches que voltar na bolsa da funcionaria de correos. Á espera de que "o/a carteiro/a sempre chama duas veces", puxen todos os meios para que esa segunda vez non houbera fallos.

Non sabía por onde había de empezar a ollarte, se polo principio ou polo final, como teño por costume. Daba igual. Aquí, a orde non altera o produto. 

A tua cara A, foi un empeño meu, unha teima contra outras teimas. Estou moi contenta de que me leves tal como son e polo camiño que percorro, e ca miña compañeira Noa, protexéndose do sol na miña sombra. A cara B, ten o meu selo pero con aportacións das personas que me leron e saben de min.

Cincocentas páxinas engordan o teu corpo pero disimulan as gorduras porque están servidas en pequenos petiscos variados, como variado é o día a día do noso itinerario.

Farei o posible para que non sexas fillo único. Tampouco se acabaría o mundo porque o foses. Eu tamén fun filla única e o meu fillo, e non hai traumas por iso. 

O que sinto ben, é non poder acompañarte dos poemas que a tí tanto che gustaban. A poesía é cousa aparte. Non tiña porque selo. Mais ben foi porque non che cabía mais na panza.

E  agora qué?, pregúntome. Seguirán as leriasdebea enchendo páxinas dun blog que foi convertido a "fillo de papel", como Maricarmen Rey, chama aos seus libros? Muito sentiría deixar o blog, empezar un novo que se chame doutro xeito, que non se asemelle en nada a tí... Cousa difícil! Haberá algún día unha segunda parte de Lerias de Bea? 

A quen queira facerse contigo, deixo aquí un enlace:

Lerias de Bea amazon

https://www.amazon.es/Lerias-Bea-Marronda-Beatriz-D%C3%ADaz/dp/B099TN9XH8/ref=sr_1_6?dchild=1&qid=1627645859&refinements=p_n_date_first_available_absolute%3A831289031&s=gallego-books&sr=1-6o-books&sr=1-6

LIFE

Buscando os meus poemas antigos, no faiado, atopei este que escribíu Barry, no 1980, cando ainda non nacera o noso fillo. 

Pareceume que era fermoso e quixen publicalo aquí no blog. 

Traéme nostalxia.

 "Life"

Yet another evening arrives,

with the days work as yet undone.

The changing weather is like my feelings

of life as an apathetic but blissful existence

or an orderly  enjoyable though not quite as agreeable

occupation of time on earth.

People however have trouble in communication.

Some being harder to connect than those that Snowpake*.

Can right attitudes remain unchanged and

ignorance prevails which becomes more acceptable with time.

Life goes on while the evening leaves peacefully.

Still unsaved with it comes, possibly knowing of

a light at the end of the tunnel.

Among lives, many uncertainties burns a flame.

That love is true and bright.

It gives strength when weak, warmth when cold.

Always flickering quietly

all my life, my love I give the hight.

                                                By  B.J. EVANS

*Reg. Trade Mark

                                

AQUELES MARABILLOSOS ANOS

Eu tiña un laud emprestado. Nono sabía tocar. Aspiraba a facelo. Sempre me rondaron os instrumentos de corda pero acabei tocando algo os de tecla. Quizá polo da Olivetti na que daba moitas pulsacións por minuto.

O cuarto de xuventude no que escribía poemas, cartas...

Sobre a manta tecida con la de ovella, agasallo que meu pai recibira cando casou. Ainda a conservo.

Os tabiques de madeira, soportaban posters dos e das favoritos/as, o típico da idade.

Xa daba mostras de ser a rapaza diferente, aquela que Suso Trashorras soubo albiscar pero eu non era consciente de selo.

Agradezo que o Google me traia á memoria algúns recordos daquel tempo ido, ou non, porque cambia o contexto e a esencia segue igual.

Vivir na casa onde nacín e me criei é unha maneira de continuarme.

Facundo Cabral, o do poster do meu cuarto, foi un dos meus ídolos daquel tempo. 

Vino en concerto no Gran Teatro de Lugo. Tocaba a guitarra, recitaba, cantaba...e as suas letras éranme siñificativas.

Xunto con Víctor Jara, Atagualpa Yupanki...foi un dos cantoautores suramericanos que escoitabamos naquela época de estudantes.  Unha época revolucionaria.

VIDEO

"No soy de aquí, no soy de allá" 

AQUELES MARABILLOSOS ANOS

Eu tiña un laude emprestado. Nono sabía tocar. Aspiraba a facelo. Sempre me rondaron os instumentos de corda pero acabei tocando algo os de teclado. Cecais polo da Olivetti na que daba moitas pulsacións por minuto.

O cuarto de xuventude no que escribía poemas, cartas...

Sobre a manta tecida con la de ovella, agasallo que meu pai recibira cando casou. Aínda a conservo.

Os tabiques de madeira, soportaban pósters dos e das favoritos/as, o típico da idade.

Xa daba mostras de ser a rapaza diferente, aquela que Suso Trashorras soubo albiscar pero eu non era consciente de selo.

Agradezo que o Google me traia á memoria alguns recordos daquel tempo ido, ou non, porque cambia o contexto e a esencia segue igual.

Vivir na casa onde nacín e me criei é unha maneira de continuarme.

Facundo Cabral, o do poster do meu cuarto, foi un dos meus ídolos daquel tempo. Vino en concerto, no Gran Teatro en Lugo. Tocaba a guitarra, recitaba...e as suas letras éranme siñificativas.

Xunto con Víctor Jara, Atagualpa Yupanki... foi un dos cantoautores suramericanos que escoitabamos naquela época de estudantes, unha época revolucionaria.

  Video "No soy de aquí, no soy de allá".

MY DEAREST HOME!

Home, sweet home!

You never let me 

feel alone!

You are my heart,

My lonely star

that brights my nights

and makes my days

the joy of life.

Home, sweet home!

 

MARMELADA DE FROITAS VERMELLAS

 Hoxe entra o verán pero deberónse equivocar os ceos porque aquí o que chegóu foi mais inverno con todo o o que iso significa. Xente, animais, plantas... voltamos ao cubil.

Como non se podía sair, por mor da incesante chuvia, e logo de ter argallado no computador, feito a miña xinasia suave co tuturial de youtube, pensei que sería bo poñerse coa marmelada de froitas vermellas que recollín na horta, antes de que se pasen.

Mesturei amorodos, arandos e grosellas e púxenme mans á obra, pois é un traballo de pacencia e de saber esperar. Case leva un día enteiro !

Mentras se agarda, pódense facer outras cousas: ler un bo libro, como iste de José Luis Sampedro "La sonrisa etrusca", Mais me gustaría lelo en italiano, xa que é a historia dun vello campesiño calabrés, que pasa unha temporada no apartamento dos fillos en Milán, onde coñece ao seu netiño de poucos meses.

A marmelada, para que calle ben, hai que deixala enfriar e se non ten a textura desexada, voltar a poñela ao lume ata que vaia espesando. É un truco que me dixeron e parece que funciona. Como sempre lle poño menos azucre do indicado, tarda moito en coller firmeza pero, ao final, acaba por callar.

O libro tira de min. Un avó do rural italiano, que non se afai aos costumes da cidade, a onde vai para ser tratado dun cancro, rusca, como él lle chama, e que choca co refinamento e artificialidade dun mundo tan afastado da natureza, e das costumes e modo de vida do lugar do que procede, e ao que se vai adaptando pero sen esquecer a súas raíces, trata de educar ao seu netiño nesas costumes de toda a vida para facelo un calabrés de pes a cabeza. Para iso ten que sacrificar moitos dos seus hábitos, como o de fumar, comer e beber, aseo personal... todo para poder entrar en contacto co que mais quere neste mundo, o seu netiño Bruno.

A marmelada vai avanzando en cocción e xa case está para poñer nos tarros que logo se ferverán a baño maría para que se garden por un tempo. O que ocurre é que, despois dunhos meses, van perdendo a viveza de cor, como se fosen oxidándose, pero o sabor queda.

O día vai dando treguas pero eu non saín a camiñar. Agardo poder facelo, porque o día que non camiño, parece que me falta algo. Ainda que a xinasia de Termalia, axudóu a mover un pouco os músculos.

Recomendo ista xinasia suave, que está guiada por un rapaz moi xeitoso e cunha música de estilo tibetana que crea un ambiente moi agradable. Combina respiración e exercicios para fortalecer as pernas, o equilibrio... e inclue estiramentos ao final.

Deixo aquí o vídeo "Termalia gimnasia suave you tube"

ALTURA DE MIRA

 Aproveitei que facía un día de calor para darlle a Noa o seu ben merecido baño. Así, limpa, arrecendendo a champú e co pelo dun branco, branco... subina a hamaca comigo, cousa que poucas veces fago.

Sentímonos as duas tan ben que notei cómo apreciaba o meu xesto e a sua cariña cobrou unha serenidade que me contaxióu. Dende a altura, podía ver o mundo de diferente maneira e observaba todo con curiosidade e sorpresa. Cántas vistas se perdía cando, a un palmo e medio do chán, apenas podía ver o que tiña diante dos seus ollos. Non me decatara diso ata hoxe. Non é o mesmo ver o mundo deitados que de pé.

Despois do mal que o pasara ca tronada da noite anterior, que non sabía onde meterse e o único refuxo que atopaba mais seguro era debaixo do banco da cociña, tiña agora unha reconpensa, ainda que non fose moi duradeira, porque a media tarde, os seus ouvidos xa anunciaban outra tormenta e seguíame a todas partes, tal era o seu medo!

Acaricieina mentras escoitaba o latexo do seu corazón, perto do meu. Qué poucas veces temos un momento así! Será pola miña falta de tempo e tamén porque, cos anos, vai adquirindo un certo cheiro que non me agrada, empeorado polos seus revolcóns nos prados que teñen xurro ou bichos mortos.

Deixei que observase ben a paisaxe dende a hamaca e que arrecendese as flores e o aire. Estabamos as duas moi felices. Pensaba nas miñas netas, que darían algo por poder tela asi, como eu a tiña. Era o que mais lles gustaba facer cando viñan. Subirse as duas con Noa a hamaca e eu mexendoas. 

Dez anos xuntas xa son toda unha vida de can. Agora ten trece. Recollina no monte da Marronda, crendo que estaba abandonada. Había outros cans con ela. Nunca pensara ter can. Sempre fun de gatos. Os cans dábanme un pouco de medo, sobre todo os grandes. Parei o coche, abrinlle a porta e ela entróu. En dous minutos xa dicidira chamarlle Noa. 

Co tempo, souben que a cadela tiña dono.Un día dando o noso paseo un coche parou xunto a nós e o home chamóuna por outro nome e ela foi de contado xunto dél. Despois de aclarar a situación e asegurarme de que nona quería de volta, pois xa ía ter cachorros, sentínme aliviada dun cargo de concencia por terme apropiado dunha cadela alléa.

Agora durme tranquila, mentras isto escribo, nesta madrugada na que o sono colleu vacacións, logo de ter pasado a noite anterior entre lóstregos e tronos. Se non se durme hoxe, dúrmese mañá!

O TRÓQUEL BRANCO

Perdido en Troquelandia, onde abondaban os Digitalis purpurea, era como un milagre atopar iste exemplar, que eu denominei, albino, nas primeiras de cambio.

Estaba escondído entre a frondosidade da beira do camiño, case oculto á vista de transeuntes, pero non á de aqueles, que coma mín, escaneamos o mais recóndito da floresta, sempre na percura de algo raro, que chame a atención e me faga sentir descubridora de segredos que a natureza garda para sí.

Outra persona, alén de mín, puxo os ollos nél. Acordamos que o deixaríamos estar no seu sitio para que se reproducise na seguinte primavera. Cousa que ocurreo.

Pero, logo, veu a devastación masiva de toda aquela ramallada que medra ao borde dos camiños por onde transita maquinaria agrícola e que hai que manter libre para que pase sen dificultade.  Mesmo veu o lume que arrasóu todo o hábital daquel inquilino raro.

De saber que iso ía acontecer, tería levado a planta para a miña horta para protexela. Pero, se morría? Por culpa miña? Non quería xogar con iso. Qué pasase o que tivera que pasar. Alí quedaría.

Xa pasaron varias primaveras sen velo. Hoxe escudriñei metro a metro toda a contorna para ver se os meus ollos daban con aquela brancura que me fascinara. Pero non atopei indicios de que a súa estirpe se salvara. E se era o único no mundo? Non tería eu que ter chamado a expertos na protección de prantas silvestres, igual que fago cando un xabarín se arrastra, ferido, por un prado? Sento moito pesar de non ter feito algo. E se o levóu a outra persoa que sabía da sua existencia? Case me alegraría, no caso de que lograra que sobrevivira. Prefiroo en cautiverio que desaparecido!

Agora, que se achega o San Xoán, que os seus irmáns de cor fucsia, van ser protagonistas, xunto coas flores de sabugueiro, no enramallado de portas en fiestras para protexer as nosas casas dos maleficios...él non poderá formar parte disa costume que temos pola Galiza interior. Porque pola costeira, alí sí que teñen outras maneiras de combater os meigallos, e que consiste en recoller as Herbas de San Xoán, que veñen sendo malva, romeu, fiuncho, mil en rama e muitas outras, dependendo da localidade e do tipo de herbas que medran nela. Déixanas a remollo na noite de San Xoán para lavarse con ela ao día seguinte pola mañá. 

E falando da celebración, aquí xa se perdeu o costume de facer as fogueiras na noite máxica. Pero na franxa atlantica, zonas costeiras, aínda se seguen facendo acompañadas de comida e bebida, música e logo saltan as fogueiras e a noite segue a facer das súas e hai trasnadas que se materializan en mover cousas de sitio, ou sexa, gastan bromas de mal gusto para quen sofre as consecuencias.

Todo acaba así, con esta dedaleira branca desaparecida. Non podo facer nada mais que adicarlle iste post, e admirala na foto que gardo da súa louzanía

 Música:   Luar na Lubre  " Pola Ponte de San Xoan ".

Refráns:

Polo San Xoan, tanto queixo como pan.

Polo San Pedro, tanto queixo como un dedo.

CLAFOUTIS DE CEREIXAS

 Os domingos, non son o meu día de repouso. Case sempre teño múltiples tarefas destinadas para ese día.

E, agora, cas novas tarifas eléctricas, os fins de semana e festivos nacionais, (habería que especificar, porque se consideran os festivos das comunidades autónómicas....) temos todo en tarifa "val", e é  cando aproveito para fornear, lavar, planchar...

Así que hoxe, fixen un postre francés con cereixas que ademais están de tempada e eu fun buscalas a un mercado, onde sabía que as tiñan do Bierzo, case galegas, ou sen case, que son as que me gustan.

Eu son moi internacional nos gustos: gastronomía ,linguas, música, filmes....cultura en  xeral, mesmo tiven que casar cun británico medio irlandés....

Así que, acumuláronse en min todas as experiencias francófonas, dende as vendimas na rexión de Bourdeaux e Cognac, aos seus queixos e patés, os creps bretóns, o cine francés, o son da lingua que me gosta tanto, a música de Èdith Piaf ,Mireille Mathieu, George Moustaki...(do que deixo vídeo)

Xa tiña experimentado con esta receita, que baixéi de Internet, e púxenme mans á masa. O resultado non ten mala pinta e vou a convidar tamén a amizades internacionais, unha parella de holandés e española, que tamén teñen horta e gostan da repostería.

Como aínda me quedan moitas cousas que facer hoxe, dende angazar a herba que cortei onte, cociñar o meu xantar e preparar o porche para recibir aos meus convidados... vou deixar aquí, esta curta entrada na que incluo a miña canción preferida do George Moustaki, "Le Meteque".

A tout à l´heure!

CONTIGO SEN TI

                                            

Hoxe está o mar para min

suave, maino, anxelical

e a túa ollada arrasa

percurándome dende o

fondo da túa ansiedade,

dende a escuridade de

mundos descoñecidos

que non quero perturbar.

Mar en repouso, sosegado,

que só se che asemella

no aloumiño,

na tibieza do teu corpo

na disposición de dar

sen recibir.

Hoxe está o mar para min,

que non tí

ainda que tí e o mar

se deixen seducir por min.

Hoxe o mar convidóume,

ofreceuse aos meus pés

como tí te ofreces

á miña resistencia

con ímpetu de atleta

percurando a meta.

Verde mar que relaxa

a vista e as paixóns,

mar que dosifica o

seu ímpetu e muda

cada instante.

Hai un mar no teu ollar,

un mar profundo,

impredicible, que garda

segredos dun pasado

amainando nas rochas

da miña incomprensión.

Se estiveras, se compartiras

este momento de contemplación

en comunión co mar,

co later do teu pulso

firme como firmes son

as tuas mans no abrazo

saberiamos que a

soidade é só unha ficción,

un invento dos sentidos

e eu, procurándote

nesa soidade. Poñendo

por testigo o mar que

rompe con forza

para deixarme ir sen tí.

Bea Pin

 Vídeo: VIENTO DEL NORTE

 

MULLER DOS SETENTA

Anos setenta, filla única, estudante, moza do rural interior de Galiza, cidadana do mundo....

Cando quería irme a traballar a algún sitio, lonxe da casa, noutros lugares de España ou no estranxeiro, sempre tiña que  sair ás agachadas. Apenas deixaba unha nota para tranquilizar a meus pais, cando ao levantarse, esa mañá, souberan que me fora.

Era duro despedirse cara a cara, sabendo que chorarían, berrarían comigo, non me deixarían  marchar, eu, abrandaría e acabaría por acatar os seus desexos.

Así que,  erguíame cedo, co pretexto de ir á cidade. Collía o autobús perto da casa e alá me ía ca miña equipaxe. Secadra para traballar na hostelería na Costa Brava catalana, para as vendimas en Francia, para Holanda ou para Suíza. 

Nada mais chegar  aos destiños, escribíalles, mandáballes unha postal, un enderezo e contáballes o ben que me ía no meu traballo.

A min coido que me viña de familia. Meu pai, con dezaoito anos, marchóuse ao País Basco, traballar nas minas e fixoo do mesmo xeito ca mín, sen dicir nada na casa.

Logo viñan as cartas de miña nai, sempre lamentando un pouco o que eu lles fixera, deixalos, así, daquela maneira... Pero como os chamaba, as veces, a un teléfono público que había na casa duns veciños, xa se tranquilizaban e así ía pasando o verán ata que volvía para empezar aulas en setembro.

Nunca me sentín culpable do que facía pois coido que era o correcto. Estudar ben todo o ano e logo buscarme un traballo nos veráns para ter algún carto e non ser tanta carga para meus pais, que sempre dicían que aquel era o último ano que me deixaban facer estudos e eu quería seguir e seguir estudando ata rematar unha carreira.

Eles non sabían que eu viaxaba en auto-stop a maioría das veces. Nono facía soa. Tiña amigas en Salamanca cas que viaxaba e traballabamos xuntas en fábricas, vendimas, hoteis...De térllelo dito, a cousa sería pior do que xa era. 

Pero era a única maneira de viaxar sen gastar, de coñecer sitios, xentes, culturas, falas...

Xa sei que non era moi normal. Eu non coñecín a ninguén mais, na miña bisbarra que fixera o que eu facía. Meus pais deberon pasalo moi mal tendo unha filla así... Eu faría o mesmo, se son nai dalguén coma mín. 

Hoxe, sego sendo a mesma: unha estrana entre a miña pouca vecindade, unha que non puxo a vacina, unha da que din que non é moi normal que faga ise tipo de cousas, que deixe medrar o pelo, co teña da cor natural que pola idade me corresponde e non pintado... Pois, hoxe, sego sendo a mesma, sí, e síntome orgulosa de selo. 

Resúltame difícil saber quén está equivocado. O por qué temos ideas tan diferentes. O por qué eu non encaixo aquí. Son a ovella negra, e ata o seguirei sendo dende que xa non camiñe por estes camiños. Daquela serei a pantasma solitaria que xa non ten a quén espantar porque non quedará apenas xente da miña xeración.

Video:

 The Voyager de Mike Oldfield  ten que ver con Galiza. Música celta así como ca historia que conto aquí. El tamén foi outro viaxeiro.

"The Voyager, pieza musical que da nombre a este álbum, con el que nos recuerda la imagen de aquella persona que recorre los diferentes senderos que pueblan este mundo en busca de nuevas y emocionantes aventuras en un intento por conocerse más a sí mismo y a nuestro planeta a lo largo de su peregrinaje"

 

POLO MUNDO CON AMOR

 

Despois de pasar dous días na compañía das miñas adorables netiñas, que correron ata o meu carro cun debuxo cada unha para recibirme, de dar paseos longos pola aldea, ata Silvaredonda, onde hai un parque infantil medio derruído, de xogar ca gatiña que elas xa viran noutra ocasión e que estaba alí para elas, dócil e con ganas de mecos, da volta á casa por un camiño do monte, con eucaliptos e outras árbores das que fomos falando todo o tempo, e do paseio da horta de Xosé, que fixo un espantallo que xira co vento e ten un parachuvas que é o que lle serve de veleta...e que intentei filmar facendo o xiro pero non deu. Despois de moitos abraços, de ver xuntas os debuxos animados en inglés, na tablet... despois de tudo iso tan bon, regreso ó meu lugar co corazón cheo de ledicia e coas baterías cargadas por moito tempo, 

Tampouco esquecín ver o mar rianxeiro, pasear pola praia e sentir esa brisa madrugadora e o sol aquecéndome. Un percorrido completo polo porto, cruzando a vila, deténdome no mercado do mércores e visitando unha amiga.

Hoxe, apareceu un día de sol que me levou sen demora a facer o meu paseo con Nóa, sentir cucar o cuco, ver a herba cortada en  ringleiras simétricas, arrecender o seu cheiro, ver as terras sementadas e ollar ó ceu azul e limpo de fumes... 

Din que as revolucións, por algo empezan. Eu noto, que dende que empezóu a pandemia, o ceo está mais limpo. E outras cousas boas están pasando, no medio de moitas menos boas. O mundo non pode estar ao gusto de todos pero o que sí está claro é que temos que salvar o planeta.

Onte foi o día mundial das abellas. Eu non son de días D que conviden a consumir mais da conta, pero sí os que axudan a coñecer e concenciar sobre temas que son importantes.

As abellas é unha especie amenazada como tantas outras. Sen elas, non teríamos algo tan bo como é a froita, o mel...

Por todo iso, é urxente que poñamos remédio ás ameazas que fan que desaparezan seres que nunca mais voltarán a existir. 

 

SE CHOVE, QUE CHOVA

C omo chove miudiño

miudiño como chove

pola banda de Laíño

pola banda de Lestrove

Dende a fiestra da miña cociña

                                                                                                    Rosalía de Castro

Refráns galegos:

"Chova para min abril e maio e para ti o resto do ano"

"Moitas augas en maio, traen mal ano"

"Ata o corenta de maio, non quites o saio"

"Auga de maio, trae pan para todo o ano"

Esta chuvia de maio

xoga comigo

ao aquí te pillo

aqui te mollo

mentras me conformo 

con ver medrar o cebolo

Esta chuvia brincadora

chíscame un ollo agora

e eu, confiada

póñome á camiñada

Cantas veces empecei

e nunca o paseo acabei

senon de chuvia empapada

`Rain, rain, go away

and come back 

another day`

                                                                                                                         

Se chove, que chova,

a min non me amola.

Pan con poesía,

a fantasia aviva.

PAISAXES DAQUÍ

Cómo cada maña, dou o meu paseo polos arredores. Cada día hai algo diferente que me atrae. Estamos na estación dos cambios, das sorpresas... e non hai que perderse nada do que a natureza nos ofrece. 

Onte, o prado que vestía de verde e nel pacían corenta vacas novas, é hoxe terra espida, para ser sementada con millo. Fíxome nos debuxos que as sementadoras deixan na superficie. Podían inspirar a calquer artista plástico. 

Todo iso non me pasa desapercibido. As flores que se van alternando e das que non sei os nomes, son suficiente material de estudo e de observación se quixera tomarme ese interés. Pero hai tantas cousas das que non sabemos nada e que conviven con nós... paxaros, árbores, arbustos....Nono podemos abarcar todo.

É como o mundo. Ha tantos lugares que nos gostaría coñecer...que serían moitos para a nosa curta vida na Terra.

Eu teño viaxado, no tempo no que me gustaba facelo. Eran viaxes de traballo. Nunca me gustóu ir de turista aínda que acabei tamén facendoo cando tiven oportunidade. Pero o que temos onde vivimos, é suficiente para mín neste momento da miña vida. Cambia cada día. Está a un paseo dende a casa. Non da traballo. Non da gasto, (os bastóns de nordic walking precisan zapatiños de vez en cando, e as botas de camiñar non duran toda a vida). 

Case sempre veño inspirada para escribir despois destes paseos. A natureza, o día solleiro de primavera, o respirar aire fresquiño e non demasiado contaminado, ainda que algo por mor dos xurros e químicas que votan na terra para que lles de froitos, pero non tanto como nas cidades e arredores.

Sentir os paxaros, observalos e ver a sua actividade para buscar comida e sacar a súa niñada adiante, os cans que me saen para darme os bos días e que me coñecen e me tratan como da familia. Sei os seus nomes e algúns acompáñan no paseo.

Eu, ás veces, ainda sinto desexos de votarme polo mundo adiante, coñecer lugares increíbles e fermosos como estes que o Google me pon cada día na páxina de entrada. Son tentadores a mais non poder. Pero, pensándoo ben, cánto inconveniente me supón emprender unha viaxe desas? Compensa? Definitivamente non me sinto con forza para esa aventura. Iría nunha viaxe de grupo, con todo organizado, se cadrara. Pero soa, como fixen no pasado, xa non me vexo.

As miñas viaxes foron en case todos os medios de transporte, empezándo polo auto-stop, nos primeiros tempos, cando tiña dezanove anos e mais, en tren, en autobús, en avión, en barco, ferri, hovercraft... e tamén, xa coa idade da xubilación, viaxei no bla bla car, coche compartido, moi usado entre a xuventude de hoxe e que ven sendo un auto-stop pagado e concertado.

Moitas traxectos a pé, entre eles, o Camiño de Santiago, dende o Cebreiro, e dende Rianxo. Roteiros de sendeirismo ao longo distes anos. E moita bicicleta en percorridos pola zona onde vivo. Sen deixar de mencionar que me subín en moto, cun amigo, en Ponferrada, para ir xantar a un lugar precioso que hai xunto a un río. Nono esqueceréi! Ainda conservo o Cd de cento dezaseis bachatas, que recuperei estes días para poñerme a bailalas. Grazas, amigo. Déboche duas experencias inesquecibles!

E entre terras, prados, vacas e flores, vou concluíndo a miña experencia de hoxe, chea de lembranzas. 

No meu blog hai de todas esas andainas polo mundo. Quedaron atrás, nas páxinas que estou relendo para poder editar esas historias nun pequeno libro que me ilusiona, despois de once anos escribindo no blog.

Deixo aquí un video do grupo portugués de Arronches, do que eu teño o Cd Verde Maio.