ALTURA DE MIRA

 Aproveitei que facía un día de calor para darlle a Noa o seu ben merecido baño. Así, limpa, arrecendendo a champú e co pelo dun branco, branco... subina a hamaca comigo, cousa que poucas veces fago.

Sentímonos as duas tan ben que notei cómo apreciaba o meu xesto e a sua cariña cobrou unha serenidade que me contaxióu. Dende a altura, podía ver o mundo de diferente maneira e observaba todo con curiosidade e sorpresa. Cántas vistas se perdía cando, a un palmo e medio do chán, apenas podía ver o que tiña diante dos seus ollos. Non me decatara diso ata hoxe. Non é o mesmo ver o mundo deitados que de pé.

Despois do mal que o pasara ca tronada da noite anterior, que non sabía onde meterse e o único refuxo que atopaba mais seguro era debaixo do banco da cociña, tiña agora unha reconpensa, ainda que non fose moi duradeira, porque a media tarde, os seus ouvidos xa anunciaban outra tormenta e seguíame a todas partes, tal era o seu medo!

Acaricieina mentras escoitaba o latexo do seu corazón, perto do meu. Qué poucas veces temos un momento así! Será pola miña falta de tempo e tamén porque, cos anos, vai adquirindo un certo cheiro que non me agrada, empeorado polos seus revolcóns nos prados que teñen xurro ou bichos mortos.

Deixei que observase ben a paisaxe dende a hamaca e que arrecendese as flores e o aire. Estabamos as duas moi felices. Pensaba nas miñas netas, que darían algo por poder tela asi, como eu a tiña. Era o que mais lles gustaba facer cando viñan. Subirse as duas con Noa a hamaca e eu mexendoas. 

Dez anos xuntas xa son toda unha vida de can. Agora ten trece. Recollina no monte da Marronda, crendo que estaba abandonada. Había outros cans con ela. Nunca pensara ter can. Sempre fun de gatos. Os cans dábanme un pouco de medo, sobre todo os grandes. Parei o coche, abrinlle a porta e ela entróu. En dous minutos xa dicidira chamarlle Noa. 

Co tempo, souben que a cadela tiña dono.Un día dando o noso paseo un coche parou xunto a nós e o home chamóuna por outro nome e ela foi de contado xunto dél. Despois de aclarar a situación e asegurarme de que nona quería de volta, pois xa ía ter cachorros, sentínme aliviada dun cargo de concencia por terme apropiado dunha cadela alléa.

Agora durme tranquila, mentras isto escribo, nesta madrugada na que o sono colleu vacacións, logo de ter pasado a noite anterior entre lóstregos e tronos. Se non se durme hoxe, dúrmese mañá!

O TRÓQUEL BRANCO

Perdido en Troquelandia, onde abondaban os Digitalis purpurea, era como un milagre atopar iste exemplar, que eu denominei, albino, nas primeiras de cambio.

Estaba escondído entre a frondosidade da beira do camiño, case oculto á vista de transeuntes, pero non á de aqueles, que coma mín, escaneamos o mais recóndito da floresta, sempre na percura de algo raro, que chame a atención e me faga sentir descubridora de segredos que a natureza garda para sí.

Outra persona, alén de mín, puxo os ollos nél. Acordamos que o deixaríamos estar no seu sitio para que se reproducise na seguinte primavera. Cousa que ocurreo.

Pero, logo, veu a devastación masiva de toda aquela ramallada que medra ao borde dos camiños por onde transita maquinaria agrícola e que hai que manter libre para que pase sen dificultade.  Mesmo veu o lume que arrasóu todo o hábital daquel inquilino raro.

De saber que iso ía acontecer, tería levado a planta para a miña horta para protexela. Pero, se morría? Por culpa miña? Non quería xogar con iso. Qué pasase o que tivera que pasar. Alí quedaría.

Xa pasaron varias primaveras sen velo. Hoxe escudriñei metro a metro toda a contorna para ver se os meus ollos daban con aquela brancura que me fascinara. Pero non atopei indicios de que a súa estirpe se salvara. E se era o único no mundo? Non tería eu que ter chamado a expertos na protección de prantas silvestres, igual que fago cando un xabarín se arrastra, ferido, por un prado? Sento moito pesar de non ter feito algo. E se o levóu a outra persoa que sabía da sua existencia? Case me alegraría, no caso de que lograra que sobrevivira. Prefiroo en cautiverio que desaparecido!

Agora, que se achega o San Xoán, que os seus irmáns de cor fucsia, van ser protagonistas, xunto coas flores de sabugueiro, no enramallado de portas en fiestras para protexer as nosas casas dos maleficios...él non poderá formar parte disa costume que temos pola Galiza interior. Porque pola costeira, alí sí que teñen outras maneiras de combater os meigallos, e que consiste en recoller as Herbas de San Xoán, que veñen sendo malva, romeu, fiuncho, mil en rama e muitas outras, dependendo da localidade e do tipo de herbas que medran nela. Déixanas a remollo na noite de San Xoán para lavarse con ela ao día seguinte pola mañá. 

E falando da celebración, aquí xa se perdeu o costume de facer as fogueiras na noite máxica. Pero na franxa atlantica, zonas costeiras, aínda se seguen facendo acompañadas de comida e bebida, música e logo saltan as fogueiras e a noite segue a facer das súas e hai trasnadas que se materializan en mover cousas de sitio, ou sexa, gastan bromas de mal gusto para quen sofre as consecuencias.

Todo acaba así, con esta dedaleira branca desaparecida. Non podo facer nada mais que adicarlle iste post, e admirala na foto que gardo da súa louzanía

 Música:   Luar na Lubre  " Pola Ponte de San Xoan ".

Refráns:

Polo San Xoan, tanto queixo como pan.

Polo San Pedro, tanto queixo como un dedo.

CLAFOUTIS DE CEREIXAS

 Os domingos, non son o meu día de repouso. Case sempre teño múltiples tarefas destinadas para ese día.

E, agora, cas novas tarifas eléctricas, os fins de semana e festivos nacionais, (habería que especificar, porque se consideran os festivos das comunidades autónómicas....) temos todo en tarifa "val", e é  cando aproveito para fornear, lavar, planchar...

Así que hoxe, fixen un postre francés con cereixas que ademais están de tempada e eu fun buscalas a un mercado, onde sabía que as tiñan do Bierzo, case galegas, ou sen case, que son as que me gustan.

Eu son moi internacional nos gustos: gastronomía ,linguas, música, filmes....cultura en  xeral, mesmo tiven que casar cun británico medio irlandés....

Así que, agolpáronse en min todas as experiencias francófonas, dende as vendimas na rexión de Bourdeaux e Cognac, aos seus queixos e patés, os creps bretóns, o cine francés, o son da lingua que me gosta tanto, a música de Èdith Piaf ,Mireille Mathieu, George Moustaki...(do que deixo vídeo)

Xa tiña experimentado con esta receita, que baixéi de Internet, e púxenme mans á masa. O resultado non ten mala pinta e vou a convidar tamén a amizades internacionais, unha parella de holandés e española, que tamén teñen horta e gostan da repostería.

Como aínda me quedan moitas cousas que facer hoxe, dende angazar a herba que cortei onte, cociñar o meu xantar e preparar o porche para recibir aos meus convidados... vou deixar aquí, esta curta entrada na que incluo a miña canción preferida do George Moustaki, "Le Meteque".

A tout à l´heure!

CONTIGO SEN TI

                                            

Hoxe está o mar para min

suave, maino, anxelical

e a túa ollada arrasa

percurándome dende o

fondo da túa ansiedade,

dende a escuridade de

mundos descoñecidos

que non quero perturbar.

Mar en repouso, sosegado,

que só se che asemella

no aloumiño,

na tibieza do teu corpo

na disposición de dar

sen recibir.

Hoxe está o mar para min,

que non tí

ainda que tí e o mar

se deixen seducir por min.

Hoxe o mar convidóume,

ofreceuse aos meus pés

como tí te ofreces

á miña resistencia

con ímpetu de atleta

percurando a meta.

Verde mar que relaxa

a vista e as paixóns,

mar que dosifica o

seu ímpetu e muda

cada instante.

Hai un mar no teu ollar,

un mar profundo,

impredicible, que garda

segredos dun pasado

amainando nas rochas

da miña incomprensión.

Se estiveras, se compartiras

este momento de contemplación

en comunión co mar,

co later do teu pulso

firme como firmes son

as tuas mans no abrazo

saberiamos que a

soidade é só unha ficción,

un invento dos sentidos

e eu, procurándote

nesa soidade. Poñendo

por testigo o mar que

rompe con forza

para deixarme ir sen tí.

Bea Pin

 Vídeo: VIENTO DEL NORTE

 

MULLER DOS SETENTA

Anos setenta, filla única, estudante, moza do rural interior de Galiza, cidadana do mundo....

Cando quería irme a traballar a algún sitio, lonxe da casa, noutros lugares de España ou no estranxeiro, sempre tiña que  sair ás agachadas. Apenas deixaba unha nota para tranquilizar a meus pais, cando ao levantarse, esa mañá, souberan que me fora.

Era duro despedirse cara a cara, sabendo que chorarían, berrarían comigo, non me deixarían  marchar, eu, abrandaría e acabaría por acatar os seus desexos.

Así que,  erguíame cedo, co pretexto de ir á cidade. Collía o autobús perto da casa e alá me ía ca miña equipaxe. Secadra para traballar na hostelería na Costa Brava catalana, para as vendimas en Francia, para Holanda ou para Suíza. 

Nada mais chegar  aos destiños, escribíalles, mandáballes unha postal, un enderezo e contáballes o ben que me ía no meu traballo.

A min coido que me viña de familia. Meu pai, con dezaoito anos, marchóuse ao País Basco, traballar nas minas e fixoo do mesmo xeito ca mín, sen dicir nada na casa.

Logo viñan as cartas de miña nai, sempre lamentando un pouco o que eu lles fixera, deixalos, así, daquela maneira... Pero como os chamaba, as veces, a un teléfono público que había na casa duns veciños, xa se tranquilizaban e así ía pasando o verán ata que volvía para empezar aulas en setembro.

Nunca me sentín culpable do que facía pois coido que era o correcto. Estudar ben todo o ano e logo buscarme un traballo nos veráns para ter algún carto e non ser tanta carga para meus pais, que sempre dicían que aquel era o último ano que me deixaban facer estudos e eu quería seguir e seguir estudando ata rematar unha carreira.

Eles non sabían que eu viaxaba en auto-stop a maioría das veces. Nono facía soa. Tiña amigas en Salamanca cas que viaxaba e traballabamos xuntas en fábricas, vendimas, hoteis...De térllelo dito, a cousa sería pior do que xa era. 

Pero era a única maneira de viaxar sen gastar, de coñecer sitios, xentes, culturas, falas...

Xa sei que non era moi normal. Eu non coñecín a ninguén mais, na miña bisbarra que fixera o que eu facía. Meus pais deberon pasalo moi mal tendo unha filla así... Eu faría o mesmo, se son nai dalguén coma mín. 

Hoxe, sego sendo a mesma: unha estrana entre a miña pouca vecindade, unha que non puxo a vacina, unha da que din que non é moi normal que faga ise tipo de cousas, que deixe medrar o pelo, co teña da cor natural que pola idade me corresponde e non pintado... Pois, hoxe, sego sendo a mesma, sí, e síntome orgulosa de selo. 

Resúltame difícil saber quén está equivocado. O por qué temos ideas tan diferentes. O por qué eu non encaixo aquí. Son a ovella negra, e ata o seguirei sendo dende que xa non camiñe por estes camiños. Daquela serei a pantasma solitaria que xa non ten a quén espantar porque non quedará apenas xente da miña xeración.

Video:

 The Voyager de Mike Oldfield  ten que ver con Galiza. Música celta así como ca historia que conto aquí. El tamén foi outro viaxeiro.

"The Voyager, pieza musical que da nombre a este álbum, con el que nos recuerda la imagen de aquella persona que recorre los diferentes senderos que pueblan este mundo en busca de nuevas y emocionantes aventuras en un intento por conocerse más a sí mismo y a nuestro planeta a lo largo de su peregrinaje"

 

POLO MUNDO CON AMOR

 

Despois de pasar dous días na compañía das miñas adorables netiñas, que correron ata o meu carro cun debuxo cada unha para recibirme, de dar paseos longos pola aldea, ata Silvaredonda, onde hai un parque infantil medio derruído, de xogar ca gatiña que elas xa viran noutra ocasión e que estaba alí para elas, dócil e con ganas de mecos, da volta á casa por un camiño do monte, con eucaliptos e outras árbores das que fomos falando todo o tempo, e do paseio da horta de Xosé, que fixo un espantallo que xira co vento e ten un parachuvas que é o que lle serve de veleta...e que intentei filmar facendo o xiro pero non deu. Despois de moitos abraços, de ver xuntas os debuxos animados en inglés, na tablet... despois de tudo iso tan bon, regreso ó meu lugar co corazón cheo de ledicia e coas baterías cargadas por moito tempo, 

Tampouco esquecín ver o mar rianxeiro, pasear pola praia e sentir esa brisa madrugadora e o sol aquecéndome. Un percorrido completo polo porto, cruzando a vila, deténdome no mercado do mércores e visitando unha amiga.

Hoxe, apareceu un día de sol que me levou sen demora a facer o meu paseo con Nóa, sentir cucar o cuco, ver a herba cortada en  ringleiras simétricas, arrecender o seu cheiro, ver as terras sementadas e ollar ó ceu azul e limpo de fumes... 

Din que as revolucións, por algo empezan. Eu noto, que dende que empezóu a pandemia, o ceo está mais limpo. E outras cousas boas están pasando, no medio de moitas menos boas. O mundo non pode estar ao gusto de todos pero o que sí está claro é que temos que salvar o planeta.

Onte foi o día mundial das abellas. Eu non son de días D que conviden a consumir mais da conta, pero sí os que axudan a coñecer e concenciar sobre temas que son importantes.

As abellas é unha especie amenazada como tantas outras. Sen elas, non teríamos algo tan bo como é a froita, o mel...

Por todo iso, é urxente que poñamos remédio ás ameazas que fan que desaparezan seres que nunca mais voltarán a existir. 

 

SE CHOVE, QUE CHOVA

C omo chove miudiño

miudiño como chove

pola banda de Laíño

pola banda de Lestrove

Dende a fiestra da miña cociña

                                                                                                    Rosalía de Castro

Refráns galegos:

"Chova para min abril e maio e para ti o resto do ano"

"Moitas augas en maio, traen mal ano"

"Ata o corenta de maio, non quites o saio"

"Auga de maio, trae pan para todo o ano"

Esta chuvia de maio

xoga comigo

ao aquí te pillo

aqui te mollo

mentras me conformo 

con ver medrar o cebolo

Esta chuvia brincadora

chíscame un ollo agora

e eu, confiada

póñome á camiñada

Cantas veces empecei

e nunca o paseo acabei

senon de chuvia empapada

`Rain, rain, go away

and come back 

another day`

                                                                                                                         

Se chove, que chova,

a min non me amola.

Pan con poesía,

a fantasia aviva.

PAISAXES DAQUÍ

Cómo cada maña, dou o meu paseo polos arredores. Cada día hai algo diferente que me atrae. Estamos na estación dos cambios, das sorpresas... e non hai que perderse nada do que a natureza nos ofrece. 

Onte, o prado que vestía de verde e nel pacían corenta vacas novas, é hoxe terra espida, para ser sementada con millo. Fíxome nos debuxos que as sementadoras deixan na superficie. Podían inspirar a calquer artista plástico. 

Todo iso non me pasa desapercibido. As flores que se van alternando e das que non sei os nomes, son suficiente material de estudo e de observación se quixera tomarme ese interés. Pero hai tantas cousas das que non sabemos nada e que conviven con nós... paxaros, árbores, arbustos....Nono podemos abarcar todo.

É como o mundo. Ha tantos lugares que nos gostaría coñecer...que serían moitos para a nosa curta vida na Terra.

Eu teño viaxado, no tempo no que me gustaba facelo. Eran viaxes de traballo. Nunca me gustóu ir de turista aínda que acabei tamén facendoo cando tiven oportunidade. Pero o que temos onde vivimos, é suficiente para mín neste momento da miña vida. Cambia cada día. Está a un paseo dende a casa. Non da traballo. Non da gasto, (os bastóns de nordic walking precisan zapatiños de vez en cando, e as botas de camiñar non duran toda a vida). 

Case sempre veño inspirada para escribir despois destes paseos. A natureza, o día solleiro de primavera, o respirar aire fresquiño e non demasiado contaminado, ainda que algo por mor dos xurros e químicas que votan na terra para que lles de froitos, pero non tanto como nas cidades e arredores.

Sentir os paxaros, observalos e ver a sua actividade para buscar comida e sacar a súa niñada adiante, os cans que me saen para darme os bos días e que me coñecen e me tratan como da familia. Sei os seus nomes e algúns acompáñan no paseo.

Eu, ás veces, ainda sinto desexos de votarme polo mundo adiante, coñecer lugares increíbles e fermosos como estes que o Google me pon cada día na páxina de entrada. Son tentadores a mais non poder. Pero, pensándoo ben, cánto inconveniente me supón emprender unha viaxe desas? Compensa? Definitivamente non me sinto con forza para esa aventura. Iría nunha viaxe de grupo, con todo organizado, se cadrara. Pero soa, como fixen no pasado, xa non me vexo.

As miñas viaxes foron en case todos os medios de transporte, empezándo polo auto-stop, nos primeiros tempos, cando tiña dezanove anos e mais, en tren, en autobús, en avión, en barco, ferri, hovercraft... e tamén, xa coa idade da xubilación, viaxei no bla bla car, coche compartido, moi usado entre a xuventude de hoxe e que ven sendo un auto-stop pagado e concertado.

Moitas traxectos a pé, entre eles, o Camiño de Santiago, dende o Cebreiro, e dende Rianxo. Roteiros de sendeirismo ao longo distes anos. E moita bicicleta en percorridos pola zona onde vivo. Sen deixar de mencionar que me subín en moto, cun amigo, en Ponferrada, para ir xantar a un lugar precioso que hai xunto a un río. Nono esqueceréi! Ainda conservo o Cd de cento dezaseis bachatas, que recuperei estes días para poñerme a bailalas. Grazas, amigo. Déboche duas experencias inesquecibles!

E entre terras, prados, vacas e flores, vou concluíndo a miña experencia de hoxe, chea de lembranzas. 

No meu blog hai de todas esas andainas polo mundo. Quedaron atrás, nas páxinas que estou relendo para poder editar esas historias nun pequeno libro que me ilusiona, despois de once anos escribindo no blog.

Deixo aquí un video do grupo portugués de Arronches, do que eu teño o Cd Verde Maio.

DÍA DA NAI

 Unha nai, tivemos todos, pero unha que nos durase ao longo da nosa vida, que estivera nos bos e nos malos momentos, que nos quixera, que nos trasmitira uns principios e uns coñecementos básicos para un bo vivir, non todos tiveron, ou non teñen a sorte de poder contar con ela.

Miña nai, que te fuches
anque te soñaba eterna,
deixáchesme un legado
ademais dun gran valeiro.
O que ti me ensinaches
cal tesouro, gardeino
e aflora nos momentos
nos que a vida me proba.

A tua creatividade,
a confianza e a maña,
O teu sentir positivo,
o nunca estar cansada,
sempre disposta a todo,
nada que non poideras,
a fe que te guiaba,
todo eso e moito mais
agora me acompaña.
Herdei a tua casa,
a túa Sigma ben coidada,
a cociña e o cociñar,
e a horta sementada.
E mesmo a tua alcoba,
no mellor sitio da casa.
Son a tua continuidade
o teu remanecer na terra,
a tua memoria que pervive,
no lugar da tua historia,
onde a esencia permanece
sempre por min velada.
Miña nai, que en vida,
non souben dicirche tanto
porque so cando te fuches
sei atopar as palabras,
ainda que nono din todo
resumo nun epitafio:
"Traballadora no campo,
 fermosa na romería!

NOTA

Iste poema foi publicado neste blog o 03/05/2015, cando eu celebraba os días D.

A MIÑA INFANCIA

 

Esa fun eu. Seria. Esquiva. Enfadada co mundo. Crieime nunha casa con cantina. Unha casa que, ao principio, foi compartida con outra familia. Non era a nosa casa. Foino despois. Meu pai, carpinteiro e miña nai, costureira, taberneira, cociñeira...

Naqueles tempos nen luz eléctrica tiñamos. Nin auga na casa. Nin cuarto de baño. Todo iso veu mais tarde, pouco a pouco. E coa luz, veu a radio pero a televisión tería que agardar.

Na aldea, había outros rapaces e rapazas, pero todos tiñan que axudar nos traballos do campo. Ir ca facenda (vacas, ovellas, cabras...), facer traballos propios da labranza en cada época do ano.

Eu non tiña esas tarefas. Os nosos animais eran porcos, galiñas, coellos e nada mais.

Entón, levei unha vida solitaria. Escapaba, cando podía, para xunto de duas primas que tiña e gustábame xogar con elas mentras estaban nos prados coas vacas. 

Miña nai, levábame con ela ao río mentras lavaba a roupa naquiles lavadoiros de madeira. O rio Grande, a Aceña.... eran lugares onde eu xogaba subida polas paredes, polas pontes sobre o río Eo. 

Á escola empecei a ir aos seis anos. Xa me tiña ensinado muitas cousas meu pai, na casa, antes de ir.

Era unha escola nunha casa-cuadra-forno da familia materna. Alí tiña aos meus avós, tios, tias e primas.

Nos recreos tomabamos o leite en pó que se facía na casa dos meus avós, e un queixo de bola que nos sabía moi bem.

Tamén xogabamos na carballeira e arredor da casa dos avós. Cánto tiveron que aguantar con nós todo o tempo que duróu aquela escola.

Cada semana tiñamos que varrer  e deixar a escola limpa para o próximo día. Aqueles tinteiros en cada mesa, as plumas, os secadores de tinta, os borróns sobre o papel, as pizarras e pizarriños para facer as contas....

Eran escolas franquistas. Algunhas mestras que tivemos eran da falanxe, ou relixiosas. Había que rezar o rosario, ler a Biblia, adicarlle o mes de maio, mes das flores, a María, preparando un altar coa súa imaxen, lerlle poesías, cantarlle cantigas relixiosas....

Logo viñan os deberes, que tamén tiñamos que facer na casa. A min, o que mais me gustaba facer eran as "redaccións", escribir sobre un tema que nos propuña a mestra. Lembro que unha vez foi sobre un tornillo. Pensei que non ía ter que poñer. Pero unha vez pasada esa proba, foi cómo que todo o que tiña que ver con escribir, resultase mais doado.

Liamos en libros "manuscritos" escritos á man, con diferentes estilos caligráficos que tiñamos que copiar tal cual, e habituarnos a coller un estilo de letra daqueles.

Outras diversións eran as feiras. Había cada quince días unha en Castroverde e outra en Meira. Aqueles coches de líña, lentos como caracois e carregados ao máximo, parecía que ían reventar en calquer curva..

Alí sempre había algo que mercar que nos chamase a atención. Un chifre, especie de armónica moi simple, unha trompetiña, unhas coplas para cantar ou ler os sucesos que acontecían, crimes, suicidios, adulterios, amantes secretos....

Na casa, xa tiñamos unha cantina. Eu axudaba a despachar. Sabía servir e cobrar. 

Había un caixón dos cartos. Unha vez collín unhas moedas para apadriñar a dous negriños de África, naquelo que lle chamaban na escola a Santa Infancia. Muito me rifaran meus pais por coller cartos sen permiso. 

Tamén levaba, a escondidas, caramelos, para os que me pegaban e ameazaban con facelo se non lle los levaba, era o "bulling" daqueles tempos.

Cando veu a radio eléctrica, eu non salía de onde ela. Escoitaba todas as radionovelas, todos os discos dedicados... e tamén, polas noites, funme afacendo a escoitar emisoras prohibidas, como a Pirenaica, que era a emisora da política, dos roxos, como lles chamaban, dos que escaparan para Francia e Rúsia cando a Guerra Civil.

A roupa facíama miña nai. Eran vestidos moi bonitos que a min nunca acababan de gustarme pero agora recoñezo que eran orixinais e ben deseñados por ela. Incluso me fixo a da comunión, que chamóu a atención de todo o mundo! Ela era a que me facía os tirabuzóns no meu cabelo. E dábame o mellor que houbera para comer. Aínda así, o meu corpo non lucía o que comía. Case parecía anoréxica. 

Ao ser unha casa de comidas, sempre había moita variedade de cousas para comer. E podía comer chocolate, e ler os mini contos que viñan nas tabletas. 

Sempre había alguén para xantar ou cear e mesmo para parar temporadas na miña casa. Cada quince días tamén xantaban os gardacivís, con capa e tricornio. Eran moi amables comigo. Grazas a eles, meus pais, acederon a deixarme facer estudos na cidade, mais tarde do normal, pero alomenos puiden ir a estudar que era o que a min me gustaba.

Primeiro unhos estudos como secretariado. Gustábame ser mecanógrafa. Aprendín con facilidade e tamén tiven que estudar taquigrafía.

Logo deixei aquelo e empecei o bacharelato. Así fun ata rematar facendo Maxisterio para ser mestra de escola.

Nese momento, tiven compañeiros e compañeiras dos que gardo bos recordos. Un deles, o autor do poema que poño ao final, Xesus Trashorras, recupereino fai pouco tempo nas aulas de acordeón. 

Logo descubrín que lle dera por escribir e asistín a presentación do seu primeiro libro, O silencio do orballo, e mesmo lin un dos seus poemas. É un incansable escritor que publica diariamente no Facebook, as suas historias ou os seus poemas e, precisamente, hoxe, publicóu ún sobre a súa infancia, que me motivóu a escribir este post, xa que me sentín reflexada en canto dí. Él naceu nunha vila e eu nunha aldea. Case é a única difencia. 

Deixo aquí o seu poema:

LEMBRANZAS DA NENEZ

Nacín nunha pequena vila

por dous outeiros gardada:

A Lomba co seu miradoiro,

A Fortaleza coa Torre.

Santiago de Vilariño:

Barrio Chino, Rampla

Plaza, Feira, Terrío,

Marquesado e Codesal.

Anos escuros aqueles,

de misas e de rosarios,

Semanas Santas de loito

e de voces silenciadas.

Outonos de bullós cocidos,

invernos longos de mata,

primaveras de "flores a María",

veráns de segas e mallas.

Auga fresca do Trabao,

nais en Terrío lavando,

onde o río Tórdea nace

Frontóns no atrio da igrexa,

aro, boliñas e chapas.

Na escola leite en po,

"Cara al sol" polas mañás,

enciclopedia Álvarez,

"pizarra" e "pizarrín",

manchas de tinta na chambra,

día da hispanidade,

manual de bos modais.

Na casa radio de válvulas,

"De España para los españoles"

con Escobar e Molina,

Oliveras, rogando axuda,

música de Antonin Dvoràk.

Asasinato de Kennedy,

sorpresa e conmoción.

"Radio Gaceta de los deportes"

Pirri, Zoco, Gento, Amancio...

Madrid "yé-yé" en Europa.

Noite de espera e emoción

Armstrong por fin pisa a lúa.

"A small step for man,

A giant leap for mankind".

Devagariño, os anos

foron pasando axiña,

ficando atrás para sempre

o tempo da nosa nenez.

                     X,T.N

    

LEMBRANZAS DA NENEZ

O FORMIGUEIRO

 Hai días, que me entran tantas ganas de escribir, que non podo demorar mais. Mesmo deixo sem facer algunhas tarefas ou renuncio ao descanso ben merecido de despois de almorzar, como é o caso.

Dende que vin aquel formigueiro, arrasado polas lapas, sin teito, carbonizado, ennegrecido como o crater dun volcán, e lle fixem fotos, por se acaso as necesitase, non deixei de pensar en escribir algo sobre o tema, ainda que as fotos, mesmo parecen unha paisaje de Lanzarote e pode que non sexan do agrado de todo o mundo, eu sego pensando que teño que dicer algo sobre ese formigueiro.

Paso preto del todos os días e detenho-me a míralo, a ver se sobreviviron, se puideron refugiar-se no seu bunker antes de que o lume as carbonizara por completo.

Adianto que tiveron sorte. Que a día de hoxe, xa teñen construído mais dun centímetro de espesor no que é o recheo daquel cráter que eu vin despois do lume ter pegado nel.

Traballan arreo, sem perda de tempo. Centos de formigas carretan seu pauíño ou palla, ou comida para contribuir ao bem do formigueiro, a súa sociedade.

Estou tendo moita simpatía con estes animaliños. Aclaro que non gosto de telas perto. Mais, son tan laboriosas coma mín e iso faime sentir empatía hacia elas. 

De aquí en diante xa me podo incluir e direi que todo se nos vai en prepararnos para o inverno. Aquí é inverno case todo o ano. Leña para o lume, comida...So que eu non dispoño de galerías subterráneas, nen teño obreiras que me fagan o labor, nen son unha raíña poñedora, nen unha zángana. Entón, qué clase de formiga son eu? Sen dúbida, unha obreira!

Hai xente que se dedica a molestar os formigueiros. Nona comprendo. Qué interese terán en coller un pau e poñerse a remexer como se fose arroz con leite?

Para algúns, as formigas tamén son algo que se come e se empaqueta como unha bolsa de chips e que van cruxindo entre os dentes, entre sorbo e sorbo dunha Indian Pale, ou algo así. Eu non gostaría dese snack nen que me pagaran por comelo. Pero para gostos....

Xa só me falta escribirlles un poema. Agardarei a que terminen de construir o seu pazo, e así loubaréi a súa obra e o seu exemplo de colectividade. 

As formigas son animais dos que temos muito que aprender. Espíritu de supervivencia, organización, distribución de tarefas, colectivismo, solidariedade, esforzo e... cándo durmirán? Se fan coma mín, sóbralles noite!

E como o prometido é deuda, e motivada polos versos que SOL de Esteva deixou no seu comentario ao meu post, atrévome cun poema rimado, seguindo o seu estilo.

"Incansáveis, as formigas,

Laboram o tempo inteiro,

Ajuntam muitas espigas

Para encheren o celeiro"

(SOL de Esteva)

A sua casa lles queimaron

Por limpar unha maleza

Elas ben se refuxaron

No fondo da fortaleza

Como son traballadoras,

Á superficie asomaron

Despois dunhas poucas horas

O formigueiro arranxaron

Tiveron unha xuntanza

Para poñerse de acordo

E como houbo concordo

Para facer a mudanza,

En menos que canta un galo

O formigueiro arranxado!

(Beatriz Pin)

UN PROXECTO

 

Algúns dos poemas que publiquei aquí, no blog, ultimamente, son poemas que foron escritos fai moito tempo e ficaron medio inasequibles e descoñecidos para quén me visita na actualidade. Pensei que, mentras o tempo se me fai cada día mais curto, a horta me chama e a lentitude apoderouse de mín, sería unha maneira de manter o blog activo, traéndoos de novo á vida.

Pero o PROXECTO,  é outro: estou preparando un libro con todos os textos do blog e cos poemas que tamén fun publicando no seu momento, cando os sentín.

É moi interesante ter proxectos que tiren de nós, que nos ilusionen, que nos comprometan con novas aprendizaxes. As miñas neuronas non paran de traballar. Síntoas! Tiven que facer e desfacer todo tantas veces e voltar a empezar de novo, buscar outras solucións....pero, por fin, está enfilado, vai para diante, e iso dame toda a enerxía que preciso e alegra os meus días.

Non quero deixar abandonado á sua sorte un traballo de case once anos, nas mans do internet, que en calqueira momento pode desaparecer e perderse para sempre.

E dito iso, vou deixar outro vello poema aquí, para que se airee e quite o pó.

Domingo, 18 de febreiro de 2018

O Pasatempo

Pasou o tempo

No Pasatempo

Pasoume un

Tempo pasado

Volvendo todo

Ao seu tempo

Atemporal

Pasatempo

Onde pasei un tempo

A destempo

Por non ter tido o tempo

No tempo de telo

Agardei un tempo

No que ter tempo

É un pasatempo

(Qén queira saber por qué escribín este poema, ten que ir a data no que foi escrito no blog.)

O DOCE DE PÁSCOA

 Respira o doce no forno

latexa, soña con deleitar

ten vida propia

faise por dentro

sincroniza co calor

déixase dourar

sen usar protector

muda a súa cor

faise maduro, feito

ready to eat

Sabe o seu punto

e arrecende

para avisar

BOA PÁSCOA

RECEITA

Pasta quebrada:

200 gr fariña/ pizca de sal/ 100gr. manteiga/ 1 ovo/ 50gr azucre/ cullerada sopeira de auga.

Mesturar fariña +sal / incorporar manteiga en dados/ mesturar cas xemas dos dedos ata textura pan relado/ burato no medio/ poñer o ovo lixeiramente batido/ mesturar con coidado (se a masa seca, engadir 1-2 culleradas auga/ facer bola ca masa pero sen amasar/ tapar con film e deixar neveira.

Despois de 1-2 horas dividir masa en 2 partes/ estirar ca axuda de film para que non se pegue ao rodillo/ forrar molde con esa masa/ rechear de cabelo de anxo con améndoa troceada (pode ser de mazáns tipo reineta parda madura, ou con outra cousa)/ cubrir ca segunda capa/ decorar con améndoa laminada/ facerlle unhas perforacións cun garfo para que a masa non se levante/ co forno prequentado fornear ata que se vexa dourada, no medio do forno, calor encima e abaixo, 150 graus +/-

CONTIGO, PAN E CEBOLA

 

Planteite pequeniña, á saída do inverno.

Agardei que as tuas follas agromaran

por entre as ringleiras de canas

que protexían a túa fraxilidade.

Vinte medrar e coller pulo

mentras o sol facía o seu traballo.

Louzá, chegaches a planta adulta

presumindo de tersura e donaire,

espallando no ar a tua fragancia,

gardando a intimidade impoluta

da ramaxe cilíndrica que te protexe

por dentro e por fora, impenetrable.

Alicaída ao chegar o verán, fixéchete

cebola de bo ver, multiplicándote

por dentro, en capas e mais capas.

Chegóu o declive, a madurez,

de tanta vitalidade e caíches,

postrácheste de xeonllos na terra

para amosar o teu logro interno,

o resultado final do teu destiño.

Agora formas parte dunha restra,

que aprendin a tecer, vendo a meu pai.

Sigo a tradición, o saber trasmitido

dos devanceiros. Sei como facer de tí

algo artístico e presentable do que

orgullosa e satisfeita chegamos

ao final dun proceso de maduración,

ti e mais eu, cebola que das sabor

aos meus pratos e adornas onde estás.

Contigo pan e cebola!

POEMANDO O EO

 

Levaches os meus soños

xentilmente pousados

nunha folla de carvé

río abaixo serpenteando,

salvando desniveis,

demorándose fugazmente

nos obstáculos

para enfilarse novamente

na corrente

Escoitaches os meus desexos

da percura de outras terras,

iñorarnte ainda do teu bico

co mar.

Hoxe atopei o destiño percurado,

dende un sétimo andar

con vistas á túa desembocadura.

Un novo soño navegóu

río arriba ata o teu berce,

Eo,

 río do meu transcorrer.

UN DÍA COMPLETO

 Teño algunhas imaxes do día. Un día primaveral que me convidóu a mexer na terra, pero, antes, amaséi e cocín o pan no forno. Eso xa levóu boa parte da mañá.

Ainda tiven tempo de ir  buscar ovos á casa dunha veciña. Gústanme os das galiñas en liberdade e con alimentación natural, caseira. Logo non podía faltar unha camiñada, sen Noa, esta vez, porque está en celo. Tobi, un mastín enorme, saíume ao paso e acompañoume. Él a quén buscaba era a Nóa, Mesmo  lle din unha aperta cando me agachei a fotografar as margaridas, pois votouse  case enriba de min, e  pintoume ben, xa que precisaba algo de sombra para a foto.  Estas son as margaridas que me chamaron a atención, unha aberta e outra ainda durmindo ou camiño de facerse moza. 

Un arroz mariñeiro  e unha ensalada, foron o meu xantar. Logo, saín ler fora. Agardábanme os meus animais e non quixen privalos de teren a miña compaña. Facía un soliño moi apetecible para quedarse alí de sobremesa e seguir lendo un libro que me fai rir todo o tempo. Xa sabemos que é o libro do meu post anterior! 

Cando me levanto, cada mañá, e abro a fiestra que dá ao xardín, sempre me encontro con esta imaxen. Hoxe quixen traela aquí. 

Non sei o seu nome, pero é unha das primeiras en dar flor.

 Xa, cansada  de descansar, enfilei para a terra. As malas herbas, que nunca son tan malas, pero que non deixan medrar as que eu considero boas, estaban agardándome.

Por fin, os rosais víronse libres delas, ainda que non vai ser por moito tempo, porque son tan teimosas coma mín.

De paso, maravilleime dos narcisos que me saíron ao paso. Quixen traélos aquí para que sexan admirados. É unha das miñas flores favoritas! Son tan fráxiles que o vento failles doblar pola metade e bicar a terra.

Xa posta á faena, seguín xardineando toda a tarde, tomando pequenos respiros para entrar a beber auga.

Cando acabei, non sabía se as miñas mans eran as miñas! Pero  os gladiolos agradeceron mudar de sitio, e ata a cama lle preparei a herba que vai nacer en canto chova, librandoa de pedras e torróns. Vou agardar a que naza por sí mesma xa que non me fío do que ven nos paquetes das sementes, ultimamente.

E acabo o día, cun lume que me quenta e un post co que non contaba, pero as sorpresas sempre me sorprenden!

O ANO DO XARDINEIRO

 

Ca chegada do bo tempo, da primavera, quen ten horta, balcón ou terraza onde cultivar algo, está de festa.

O sol xa amansa a terra e faina cocer. Así morna, parece unha man tendída ás sementes.

A min xa me tarda empezar a plantar pero, este ano, ainda teño que decidir qué vai ir en cada sitio, pois preparáronme un terreo novo que non fora plantado antes e ver tanto espazo disponible tenme un pouco perplexa porque, despois de todo, non teño tanto que plantar. Tres regos curtos de patacas, algunhas cebolas das brancas e das violetas, cenouras, fabas, chícharos, allo porro, leitugas, allos, algunhas variedades de cabazas, cabaciño, amorodos, frambuesas.....Tamén hei por xirasois e millo como elementos decorativos e de agarre para outras plantas.

O que sí teño claro é que os meus cultivos van ser totalmente ecolóxicos. Ese é o motivo polo que planto para non ter que depender de productos que non sei como foron tratados. 

Para eso fago o meu compostaxe todo o ano e utilizo o xurro de estrugas para o mildiu e outros remedios que vou anotando cando Avelina fala polas noites na Radio Galega. Unha muller moi entendida en horticultura.

Mais tarde, plantarei tamén os meus tomates corazón de boi, que son unha delicia! 

Están xa as alcachofas que se reproducen elas soas e non fai falla plantalas. Van tomando cada ano mais espazo e son moi vistosas na horta.

O ano do xardineiro é un libro escrito por un checo, Karel Capek, que se ocupa de temas de horta cun humor exquisito. Alén da súa utilidade, é un libro para rir e pasalo moi ben mentras se le. Xa só as posturas que adopta o xardineiro na horta, son do  mais pavero  e ainda fican horas no recordo despois de lelas.

"Porén, este libro é moito máis ca un detallado manual de xardinaría: co seu proverbial sentido do humor Capek achéganos de xeito tenro e entrañable ó amor pola natureza, dentro dese decidido pacifismo que plasmou en tantas obras"

Tamén é tempo de facer vida no exterior, no porche, rodeada de flores e das miñas mascotas. Sentir o cheiro da herba recén cortada, observar os paxaros na procura de comida , ver o ceo e adiviñar o tempo que se aveciña.

O silenzo é un gran aliado neste lugar. Permite pensar, ler, escoitar e relaxarse. En tempo de pandemia, é un verdadeiro refuxo dos males do mundo. Poder pasar o día sen ter que usar protección, respirar aire puro sen contaminar e percorrer camiños en solitario.... é case un luxo!

O VALS DOS VELLOS

 Finaba o 2018 cando unha amiga me chamóu para convidarme a asistir a unhas aulas de acordeón.

Nin tal cousa se me pasara pola cabeza na miña vida. Tiven algúns flirt con instrumentos como a frauta, a guitarra, que fun deixando de lado por non ter tempo, por non ter quén me ensinase, sobre todo a guitarra, que me axudóu a mercar Mini, o de Fuxan os Ventos, e que ainda conservo. Pero acordeón? nin pensar nél sequera se me ocurreu!

Prometín asistir a un ensaio e ver qué se cocía por alí. Non pensaba nen coller ún para probar, pero acabéi colléndoo! Dende aquel día comecei unha carreira para conseguir ún, de segunda mán, e ver se me gustaba, se era algo que eu puidera aprender a tocar.

Mirei moitos por internet pero non me acababa de fiar. E un día, comentando con outra xente, entereime de que un amigo deles tiña un acordeón que xa non usaba e preguntáronlle se mo podía deixar un tempo para probar.

Ao cabo dun mes, merqueillo. Non soaba nada mal, segundo opinaron quenes me ían ensinar a tocalo.

Así foi cómo entrei no mundo destes aparellos!

Hoxe, tres anos mais tarde, xa teño un bo repertorio para tocar. E fágoo puntualmente cada día, sexa moito ou pouco tempo, pero son persoa constante. Os progresos van con lentitude, e a veces, ata retrocedo e xa non me lembro, pero a miña tenacidade é a mellor das ferramentas que me veu no equipe.

Nos meses do inverno, non asisto aos ensaios, porque veñen sendo de noite e co mal tempo, non me animo a coller o carro para ir a seis quilómetros, onde teñen lugar. Pero sigo tocando e tocando para non esquecer e porque me gusta, porque paso o tempo, porque é bonito saber tocar un instrumento, mesmo cando estas tristeira, algo aburrida, desocupada....e cando tes audiencia, como nos veráns cando teño visitantes.

As miñas mascotas son as primeiras admiradoras que teño. Gústalles moito todo o que toco. Noa, dame os parabéms cando o fago ben e cando tropezo en algo, mírame un tanto sorprendida, como que non é así.

Non só un amigo meu dí que ás vacas gústalles a música da radio, tamén aos gatos, aos cans... Polo menos aos meus. A miña cadeliña sae a bailar comigo algunhas veces e todo! E xa ten case trece anos! 

Recomecei os ensaios este mes de marzo e Tania, deume a partitura O vals dos vellos. Non coido que fose porque me encontrase mais vella pero en catro meses envellécese! O tema encantoume, sexa como sexa. É para bailar agarradiños sen pasar frío! Non ten letra e eu decidín poñerlla, ao son da música, seguindo o ritmo.

O video é de Carlos Alonso, que está no You Tube e él sí que o fai ben! Pero cando eu a toque mellor, poñerei o meu propio video.

Ven xunto a min

o baile vai comezar

qué soará

imos ver se o sabemos bailar

Abrazame

como aquela primeira vez

quero sentir

os latexos do teu corazón.

(música)

Este é un vals

pra bailar moi de vagar

e sen falar

hei deixar o meu corpo levar

Ven xunto a min

o baile vai comezar

qué soará

imos ver se o sabemos bailar

(música)

Abrazame

como aquela primeira vez

quero sentir

os latexos do teu corazón

.......

AMANTE PERFECTO

Praia de Tanxil, Rianxo

 Tres meses nos separaron.

Demasiado tempo sen vernos.

Lixeira de equipaxe

voei ao teu encontro.

Estabas, alí, onde a última vez.

O sol da mañá, bañaba tua pel.

Contempleite na distancia

para abarcarte todo.

Ofrecíchesme a calma,

o sosego,

apagaches as miñas ansias

so con verte.

Pouco a pouco

achegueime á tua veira

sentín teu marmullo

na miña orella e os teus bicos

rozándome a pel.

Sobraban as palabras.

Vestías as mellores galas

que o sol facía brillar

no azul do teu manto

que tantas veces me envolveu.

Quedeime alí, o tempo necesario

para levarte comigo

e soñarte na ausencia,

meu querido amante,

 MAR.

Rianxo, unha vila mariñeira na provincia de A Coruña, en Galiza, onde paséi vinte e tantos anos da miña vida, terra de escritor@s e poetas, deixóu en min lembranzas e saudades. Sempre teño que voltar alí para curalas. A canción do vídeo, A Rianxeira, é representativa de Rianxo, o seu emblema musical. As imaxes son de toda Galiza, non só de Rianxo. Pero é que Galiza é un Rianxo grande, moi grande. 

DOCE DE CENOURA E COCO

 

Como houbo xente que me preguntóu cómo se facía o doce de cenoura, e ainda que nun post ben antigo, do 2009 eu deixara unha receita (tamén en inglés),  vin que perdera as fotos e por iso vou deixar aquí esa receita.

Ingredintes.

3-4 cenouras grandes, mellor se son de horta.

Un paquete de coco relado

Bolos de leite, mellor se son artesáns, de pastalería.

2-3 (ou nada) de coulleradas de zucre.

Auga de cocción das cenouras.

Molde tipo bol de pudding.

Preparación:

Cocer as cenouras ca pel, mellor ao vapor. Reservar a auga.

Pelalas unha vez que enfríen e poñelas nun vaso para trituralas xunto co zucre  (eu non lle poño) e unhas culleradas de auga de cocción.

Engadir menos da metade da bolsa de coco, como tres culleradas grandes. Mexer todo ca espátula.

Forramos un molde con rebanadas de bolo de leite. Eu poño a primeira capa toda aproveitando a parte mais vistosa do bolo que é a que vai ser o exterior do doce.

As capas do medio do bolo van polo medio e as do fondo do bolo, poden cerrar a base do pastel.

Vou alternando capa de recheo con capas de bolo.

Ao terminar, presionar moito,  poñer unha tapa ou prato e sobre éste un peso. Eu poño unha pesa de dous quilos e meter no frigorífico de dous a tres días. Logo desmoldear e se se quere decorar con coco ou deixar tal cal, estará igual de bó.