XARDÍN POLINIZADOR

Os ceos aclarándose ao meu paso por terras de Fonsagrada (Lugo). Se fixera o día de onte, non emprendería hoxe esta viaxe. Pero todo estaba a favor!

Chegar a Negueira de Muñiz, na mañá de domingo non me resultóu inquedante. Escoitando Radio 3 e os avatares das guerras e dos éxodos que orixinan, na voz dunha xornalista gráfica, fixeron o camiño curto e entretido.

A aldea estaba deserta. Só este can axexaba con curiosidade meticulosa e atención máxima o que escondía a árbore. Non cheguéi a sabelo.

Mais, o sitio ao que me dirixía eu, non era en Negueira de Muñiz vila, senón nun lugar deste concello, chamado Penadanogueira, ao outro lado do río Návia. Con toda a sorte do mundo, saíu dun aloxamento un coñecido amigo que tamén ía ao mesmo sitio. Grazas a él, que me levóu, puiden chegar sen dificultade. 

Unha aldea abandonada e medio derruída na que algúen puxo os ollos, a ilusión e un proxecto. 

Con axudas oficiais, restauróu unha destas casas, con moito terreo arredor, enfocada a levar a cabo un estudo medioambiental para a preservación dos insectos polinizadores.

 

Case un cento de personas chegadas de León, Galiza, Asturias, Madrid...e otros lugares, asistimos á presentación da GUÍA DO XARDÍN DE POLINIZADORES, con ilustracións do famoso pintor internacional Fernando Fueyo.

O Xardín, está divido reutilizando as antigas madeiras da casa, facendo bancais con aromáticas, con comestibles, árbores froiteiras e forestais.

Ubicado na ladeira dunha das montañas por onde, ao fondo, se pode ver o río Návia, moi baixo nesta época por falta de chuvia.

Lugares aveirados e acolledores rodean a casa, onde non faltan pequenas lagoas artificiais e árbores de sombra.

Como en toda inauguración, non podía faltar o icono que presida este xardín, en homenaxe a Fernándo Fueyo, que pintóu bolboretas e outros insectos.

Como en todo evento, non podía faltar a música. Aquí temos a Míni Rivas, un ex de Fuxan os Ventos e da Quenlla, lembrándonos cantigas populares galegas.

E pola parte asturiana,  Paula e Xuacu Amieva, que nos ofreceron variadas interpretacións con distintos instrumentos, como gaita, pandeiretas, flauta e birimbao, sen esquecer a música irlandesa dos Chieftains.

Rematando cun delicioso xantar in situ, ao aire libre, onde non faltaron empanadas, tortillas, queixos e outros compangos, doces de sobremesa, todo de elaboración caseira, como o  viño autóctono de uva "branca lexístima"  que tivemos a oportunidade de degustar, que non de mercar, porque estaba esgotado debido a recente festa do viño que tivo lugar fai pouco.

A guía aínda nona encetei, pero promete amor, poesía, empeño, soño cumprido e moitas imaxes a toda cor, do artista Fueyo.

O RURAL ATRAE!

Návia é unha deusa

Návia é unha vila

Návia é un río

Návia é a miña neta

Návia é unha cantiga

 

Návia, canción sobre un poema de Toño Núñez interpretada por Asubío

 

POR ONDE NOA NOS LEVA

 Que o sitio sexa o mesmo de sempre non quer dicir que non cambie cada día. Se onte fixera o tempo que fai hoxe, Iria non podería ter feito as fotos do que nos foi saíndo ao paso. A luz non é a mesma, a chuvia murchóu as flores que ela tanto se emerou en fotografar, os ceos cambiaron a gris, apenas hai claros e o frío non deixa desfrutar do ambiente primaveral.

Antes de almorzar, emprendemos ruta polos sitios que Noa e mais eu transitamos a diario. Fomos pasando por lugares algo habitados, falando con algunha persoa que atopamos. Os nomes eu xa os tiña esquecidos pero lembraba os dos cans, dos cabalos... 

Fomos parando para que ela puidera saborearse nas paisaxes que ofrece o rural do interior, sendo da costa, hai moitas cousas que nos diferencian e lle chaman a atención: os prados cheos de flores, (dente de león) que os cubren de amarelo e branco, con esas boliñas algodonosas e fráxiles que hoxe están desfeitas pola chuvia, as árbores en flor, os castañeiros centenarios, o río ao seu paso pola acea de Cuenzas, un roteiro obstruido polo desleixo, cando podía ser un lugar de paseo como foi noutros tempos, as leiras de navos en flor como os campos de tulipáns holandeses, os cabalos e os cans, as casas e os seus corredores antigos...

Pola tarde, continuamos a andaina por sitios aos que eu xa non me atrevo a ir soa. Había boas costas que subir, e os piñeiros impedían a vista aérea do val que se estende por terras do Eo, dende ónde se perciben desdebuxadas as alturas do Caurel ao fondo.

Rematamos na fonte do Eo para "admirar" os leóns que adornan o lugar, porque non se lles ocurreu poñer vacas, que son as que debían ter posto xa que elas eran as que baixaban noutros tempos a beber ao río. Incongruencias habelas hainas!

E aquí deixo algunhas imaxes que Iria me autorizóu poñer neste post e que me gustaron tanto que decidín darlles o protagonismo que se merecen. Ela é boa fotógrafa e pon alma no que capta! 

Deixo aquí a reportaxe fotográfica da miña amiga Iria. Un desfrute para os sentidos!

NOTAS E COMPOTAS

 

Algo bó ten a cidade

natureza domesticada

estampido de cores

que a engalana

Algo bó ten a cidade

que te embelesa

que te engana

 

PUDIN DE QUEIXO

Seguindo unha receta que puxo Kasioles no seu blog, aquí deixo o meu resultado. Eu fíxeno reducindo á metade todos os ingredientes, pero as porcións que deixo aquí son as que ela utilizóu.

INGREDIENTES:

750 cc leite enteira  

 9 queixiños ou o seu peso en queixo crema tipo Philadelfia

110 g. azucre

2 sobres de callada en pó

1 paquete de sobaos  

Caramelo líquido

PREPARACIÓN:

1 Caramelizar base molde tipo cake

2 Nun bol amplio poñer leite, queixo, azucre, 2 sobres callada e 11 sobaos.

Cunha batidora triturar ata mistura homoxénea.

3  Poñer mistura  na cazola e levala a fogo medio, deixar uns minutos, removendo ata que acade consistencia de natilla.

4 Verter no molde caramelizado .

5 Cubrir a superficie con sobaos. Presionalos un pouco.

6 Deixar temperar, cubrir con film e poñer na neveira ata día seguinte.

7 Pasar coitelo arredor e volcar na fonte de servir.

OS GROBOS

 

Os Grobos fanse de rogar,

non se deixan atopar.

O seu segredo escondido,

cousa é de admirar,

un paraíso perdido,

illa verde e mineral.

Un labirinto mulido,

de veludo revestido,

de especimes exóticas,

de rechouchíos variados,

de conversas de paxaros,

de camiños enleados

e xigantes lexendarios

que nos fixeeron soñar.

Agardemos que a follaxe

de sombra te vista,

de frescura e aloumiño

para andar o teu camiño.

Fotos de Jesús Trashorras

ABRIL INSPIRA

A neve febreiriña

asomando por abril

comeuna xa a galiña

Agardamos augas mil

A terra a amolecer

e co soliño aquecer

para as patacas botar

e as cebolas agromar

Gosto tanto do rimado

do falar en pareado

e bailar ao són da radio

Amo o rap e o hip hop

e tamén adoro o rock

Son unha rapeira

que traballo a leira

paro cando quero

nada me da xeira

Rap para aprender INGLÉS