POR ONDE NOA NOS LEVA

 Que o sitio sexa o mesmo de sempre non quer dicir que non cambie cada día. Se onte fixera o tempo que fai hoxe, Iria non podería ter feito as fotos do que nos foi saíndo ao paso. A luz non é a mesma, a chuvia murchóu as flores que ela tanto se emerou en fotografar, os ceos cambiaron a gris, apenas hai claros e o frío non deixa desfrutar do ambiente primaveral.

Antes de almorzar, emprendemos ruta polos sitios que Noa e mais eu transitamos a diario. Fomos pasando por lugares algo habitados, falando con algunha persoa que atopamos. Os nomes eu xa os tiña esquecidos pero lembraba os dos cans, dos cabalos... 

Fomos parando para que ela puidera saborearse nas paisaxes que ofrece o rural do interior, sendo da costa, hai moitas cousas que nos diferencian e lle chaman a atención: os prados cheos de flores, (dente de león) que os cubren de amarelo e branco, con esas boliñas algodonosas e fráxiles que hoxe están desfeitas pola chuvia, as árbores en flor, os castañeiros centenarios, o río ao seu paso pola acea de Cuenzas, un roteiro obstruido polo desleixo, cando podía ser un lugar de paseo como foi noutros tempos, as leiras de navos en flor como os campos de tulipáns holandeses, os cabalos e os cans, as casas e os seus corredores antigos...

Pola tarde, continuamos a andaina por sitios aos que eu xa non me atrevo a ir soa. Había boas costas que subir, e os piñeiros impedían a vista aérea do val que se estende por terras do Eo, dende ónde se perciben desdebuxadas as alturas do Caurel ao fondo.

Rematamos na fonte do Eo para "admirar" os leóns que adornan o lugar, porque non se lles ocurreu poñer vacas, que son as que debían ter posto xa que elas eran as que baixaban noutros tempos a beber ao río. Incongruencias habelas hainas!

E aquí deixo algunhas imaxes que Iria me autorizóu poñer neste post e que me gustaron tanto que decidín darlles o protagonismo que se merecen. Ela é boa fotógrafa e pon alma no que capta! 

Deixo aquí a reportaxe fotográfica da miña amiga Iria. Un desfrute para os sentidos!