www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

domingo, 29 de abril de 2018

PERMACULTURA



Asístín a un obradoiro de microorganismos eficientes nas Ínsuas (Rábade) e atopeime con algo que non coñecía e no que disfrutei como cando, de pequena, xogaba ca terra amasándoa, dándolle formas.
Aquí foi algo diferente e de interese para quenes nos aventuramos no mundo da agricultura ecolóxica, onde a cooperación é a clave e non a competición. Se somos seres vivos sans é porque os microorganismos do noso corpo cooperan. Se competiran, lei do mais forte, habería desequilibrios, que os hai, precisamente cando enfermamos.
Despois dunha pequena exposición teórica para entrar en tema, fomos a unha fraga próxima ó lugar, por onde pasa o río Miño, para buscar mantillo, o que se coñece por humus, no que se esconden toda clase de microorganismos, invisíveis, e que ían servir para elaborar algo mais grande, a partir dese fermento inicial para logo poder empregarse no acolchamento de bancais, nos compostaxes, na desinfección das camas dos nosos animais e tamén no uso doméstico como desinfectante natural que non mata bichos senón que os reproduce para que fagan eles a labor de limpeza e sen os malos olores que poden emanar en desaugues, fosas sépticas e demais.
Despois de recoller en bolsas, ese mantillo composto de micelios e outro material orgánico, e de deixar tapado, como estaba, o lugar de recollida, fomos outra vez para o obradoiro.
Nun plástico estendido no chán, depositamos a nosa recolección e fomos desmenuzando cas mans ata convertilo en algo mais selectivo, evitando trozos de madeira duros que non poideramos partir. Cando esto estaba a punto, mesturouse medio saco de salvado, alí tod@s remexendo cas mans ata que  estivese repartido uniformemente para  ir engadindo, pouco a pouco, auga con melaza ata ir acadando unha pasta que ao apretala na man, non escurrise auga. O olor era como a queixo remasado. Logo dun tempo amasando e dándolle voltas foise enchendo un bidón de peche hermético con aquela pasta e calcando todo o posible para que non quedara aire. Incluso nos turnamos para meternos cos pes no bidón para facer o prensado que cerrado coa tapa hermética habería que gardalo un mes ata que acabase a fermentación. Xa estaría listo para ser aplicado.
Logo de facer este preparado sólido, pasamos a outro que sería líquido e que serviría para sulfatar sobre árbores, plantas, paredes, acolchados, compostaxes, ou para a limpeza no fogar.Éste, prepárase cunha pequena parte do mantillo sólido xa elaborado previamente, nun litro de auga, engadindo unhas culleradiñas de pedra moída, da que hai nas marmorerías ou canteiras, un pouco de soro de leite ou leite e pouquiña melaza para que logo o doce non atraia ós insectos. Esa mezcla hai que mantela destapada tres días, remexendo duas ou tres veces por día, e consumila tan pronto acabe o proceso de fermentación, xa que non se conserva. Como produce gasificación, hai que manter a garrafa sen o tapón. Ese preparado, ten un cheiro dulzón e moi agradable. Eu estou planteándome utilizala como perfume. A verdade é que arrecende saúdable e non como o apestoso purín que se utiliza por ahí.
Xa, o feito de ter que ir a unha fraga a recoller mantillo, é un agasallo para os sentidos. De feito a xente do Xapón utiliza os  paseos polos bosques como terapia para relaxarse e combatir a ansiedade.
  • O sustrato destes lugares é o único terreo que se conserva en condicións naturais e por eso, nél, viven diversos diminutos organismos que son beneficiosos para manter o suelo fértil e sen contaminación. Debemos facer por ter bosques, por coidalos, por non deforestar nin destruir con incendios, nos que todos estes bichiños morren e un bosque non se fai nun ano. Son o resultado da non intrusión humana e de moitos anos de non seren debastados, nin pisados, nin maltratados como ocurre co noso mato que se destrue cos lumes, cos malos usos, ca acción humana, nunha palabra! Entón amémolos, abracemos as suas árbores. Eles saben recompensarnos!

mércores, 11 de abril de 2018

O CUCO CUCÓU...




...e o día cambiou. Tódolos días son diferentes e que pouco estimamos esa peculiaridade. Para min, o día de onte foi variopinto, como a climatoloxía. Embarquei nunha desas viaxes tipo comercial na que ofrecen almorzo e xantar gratis con tal de asistir a unha exposición de obxectos para vender, na sa de convencións dun hotel-restaurante no sitio menos pensado. O destino era Ourense e como tiña ganas de voltar por alí, deixeime caer, ainda sabendo que eu non son dese tipo de eventos. Despois dun traxecto por estrada antiga con baches e curvas, cheguei medio mareada e con dor de costas á cidade de Ourense, pola que pasamos de longo, sorteando rotondas e desvíos a diestra e siniestra, como un galimatías de accesos no que eu non quixera ser a conductora. Cando vin que enfilabamos cara á Póvoa de Trives, deixando de lado a cidade, á que quería ir, pensei que se trabucaran de estrada. Chegamos a un lugar, ningures, en principio, despovoado, no que so se vía un hotel con nome de muller. Alí agardábanos a persona encargada de conducir o grupo. Como nun abrir e pechar de ollos, todo o mundo foi engulido de contadiño para dentro e so ficamos fora o chófer e mais eu, qué hábida de respirar aire limpo e estirar as pernas, non me sumei ó grupo. Nese intre, decidín xa non asistir. Chovía, facía frío.....optei por tomar un cafeciño no bar. A tv bombardeaba cas últimas novas dos mestrados indecentes, do terrorismo e rebelión en Cataluña, dos pormenores da monarquía....Había un único xornal e eu deixara os óculos no bus. Tempo tería de poder facerme con eles. Nunha tregua da chuvia, lanceime a explorar o lugar e fun camiñando pola aldea na que atopei casas de pedra, que foran feitas por bos canteiros no seu tempo, e que agora estaban todas en ruína, desmellorando a fachenda das novas que foron infiltrándose entre medio delas. Parecía que se xuntaran todas para morrer de esquecimento. Ninguén, ou moi poucos, pensaron en restauralas e facer da aldea un lugar habitable e atractivo, ca sua construcción tradicional e toda por igual..... Non, tiveron que meter outras tipo chalet, que destacaran entre tanta ruína. Un país sen planificación!
Foi todo un descubrimento ao longo do camiño, con fonte pública, con letreiros en forxa nas portas dalgunha destas casas vellas, e das que copiei o modelo para poñer na miña, os prados e hortas en semiabandono... as escaleiras por fora, os cortellos dos animais.....Cánto silenzo! E sería por ese silenzo, que puiden sentir o cuco por vez primeira dende fai anos. O seu cucar foi breve, apenas un saúdo! E non me capóu, xa que almorzara antes de emprender a viaxe, ben cedo, por certo, para estar toda a mañá agardando a que acabara o evento que nos levóu a San Fiz de Taboadela, que así se chama a aldea.
Logo de pasar a mañá, serian sobre as catro da tarde cando, por fin, chegamos ás pozas termais de Outaríz. O día cambiara para sol radiante e calorciño do bo. O paseo ao longo do Miño foi o premio a tanta frustración inicial. Había xente metida nas pozas. A auga nelas queimaba e saía un vaporciño con olor sulfuroso que nos envolvía nun ambiente termal ó aire libre e so por sentir eso, valeu a pena facer a viaxe. Percorremos toda a zona, facendo fotos, observando as plantas aromáticas, vendo, por fora, o spá de estilo xaponés, con cerca de bambús, o pequeno tren-bus, único transporte permitido alí, xa que é todo peatonal. Mágoa non poder meterse nas pozas!
Xa de volta, por mellor estrada, podemos ir observando todas as pontes que ten Ourense, que son de tódolos estilos, dende pontes antigas ás mais vangardistas. Non cheguéi a contalas pero calculei que terá tantas como portas a Muralla de Lugo. A viaxe, via Monforte, levounos pola Riveira Sacra, por esa panorámica de ladeiras en socalcos, por esa paisaxe abrupta que circunda o Miño, que o fai case impenetrable....e deixando atrás o soliño da tarde, entramos noutra paisaxe de ceo gris e amenazador, que se tendeu como cortina diante nosa e de novo a chuvia pero xa non doían os baches e a horografía era benigna e mansa, de pradeiras mainas que conforman as terras sarrianas e que nos puxeron nas portas de Lugo e do remate da viaxe.
Din que non hai mal que por ben non veña. E tamén é bo saber agardar, porque ten cada tempo a sua cousa e cada cousa o seu tempo. E todo é ben se ben acaba!!!!