BOMBÓN CON PELO

 

Se eu non tivese traballado nunha fábrica de chocolate, non sabería que un bombón con pelo, non só pode causar un desprestixio para a firma senón que detectalo a tempo é recompensado.

Na sá de profesores raro era o día que non houbese unha caixa de bombóns ou calqueira outra lamboada á hora do café. Aniversarios, agasallos, visitas.... sempre había algo que celebrar, non como agora, que toda celebración está contraindicada.

Eu collín un bombóm e achegueime a fiestra para degustalo ollando a paisaxe natural que rodeaba a escola. Antes de levalo á boca, teño por costume miralo, ver a súa forma, decoración e mesmo adiviñarlle o nome. Eu na cadea de bombóns tiña que saber o nome de todos: carioca, sultana, napolitana.....

Déronme os ollos nun pelo que o atravesaba polo medio. _Un pelo nun bombóm! debín de deixar escapar. Loxicamente nono comín. Gardeino ben gardadiño e limiteime a averiguar a procedencia da caixa.

Ao día seguinte dirixinme ao sitio onde os venderan co ánimo de facer unha reclamación. Mellor dito, que a fixeran eles ao seu proveedor. Pouco lles faltóu para votarse a rir e tomarme por tola. Ante a súa negativa, decidín actuar pola miña conta, que é case sempre a mellor opción.

Así que, merquei sobre acolchado e escribín a miña experencia co bombóm da mellor maneira que puiden e envieino por correo ao enderezo da fábrica que figuraba na caixa.

Xa case nos esqueceramos do asunto cando unha mañá aparece un paquete contendo unha caixa de bombóns igualiña á outra e un lote de produtos da casa, acompañando cunha carta na que se pedían disculpas, se agradecía que lle lo fixeramos saber e tamén unha súplica: que non espallaramos o incidente.

Ninguén daba creto a aquilo. Endexamais lles acontecera tal cousa!

Eu, ainda non satisfeita de todo, paseime pola tenda onde non quixeran tramitar a reclamación, e contéilles o sucedido, non por nada, senón para que soubesen que hai cousas que ainda que parezan de tolos, son plausibles. 

Dende daquela, sempre miro o que levo á boca. Xa me ten acontecido ter atopado un resto de estropallo metálico no pack do lunch que oferecían gratis nos avións, e mesmo en hoteis turísticos de catro estrelas, o mesmo tipo de obxecto estrano na comida.

Eu sempre o fago saber a quén concerna, non por amolar, senón para que teñan mais coidado no futuro, pois un ferriño deses no noso dixestivo.....non sei eu o que podería causar. E ante todo a nosa saúde. 

Un pelo ou unha mosca, pódelle caer a calqueira!

BLOG SURFING

 

Xa lonxe quedóu unha imaxe como ésta. Tardaría anos ou toda unha vida en atopar un destinatario casual que, logo de ler a mensaxe, se decidira a contactar.

Logo viñeron os "anuncios por palabras" en xornais e revistas. Eu teño feito amizades por aquel medio. Eran cartas que ían e viñan. Longas cartas. A veces, acompañadas de foto que podía cambiar o rumo das cousas iniciadas.

Lembro unha sección da TNT televisión, un canal en lingua inglesa, na que había un espazo para "penpals". Alí collera eu algúns enderezos de profesores de inglés, para por ao noso alumnado en contacto e así poder escribirse no idioma que estudaban. Deu resultado. Dese contacto, xurdiría, mais adiante, un proxecto educativo dentro do programa Sócrates, con escolas de Finlandia, República Checa, Italia, Rumanía e Galiza que contemplóu intercambio de profesorado, alumnado e mesmo algúns pais/nais que quixeron participar. Proxecto que duróu mais de catro anos escolares e durante os cales se fixeron intercambios de estadías nos distintos países.                                                                               

Agora, co uso de internet en tódolos fogares do mundo, xa non hai distancias nen atrancos. Os blogs, o Facebook, Instagrán....están á orde do día e do minuto a minuto. Nen tempo a respirar!

Pois, ao que ía, veño observando que dende que comezóu a pandémia, a xente ten mais tempo para surfear por internet. Blogueiros e blogueiras asoman, cada día, nesta nube de entradas que nos abren moitas posibilidades de contactar con outras persoas, dende calqueira lugar do mundo. 

Basta con ler os seus contidos, facer un click, deixar un comentario, pois os blogs aliméntanse deles, e xa podes pasar a seguir ese blog e asegurarte un/ha novo/a lector/ra que te fará sentir como mais importante ahí dentro da túa illa na que o virus acabóu por confinarte. 

Alén diso, poden xurdir motivacións non só para seguir publicando o que escribes, sexa ou non interesante, senón que podes interesarte por aprender idiomas para así poder chegar a todo o mundo sen barreiras idiomáticas, ou podes facer amizades duradeiras, ou podes ampliar os teus coñecimentos sobre outras culturas, países..... Un sinfín de posibilidades dá esto!

A min, personalmente, alén de servirme para todo o mencionado, tamén me fai mergullarme nas tecnoloxías que tanto quebradeiro de cabeza me causan. Remexo por todo ata dar ca solución ao problema. Non me desanimo facilmente, ata que o consigo. E ahí, apúntome un tanto a favor!

Dende que todo este mal mundial empezóu, parece que estamos mais sensibilizad@s coa fraternidade, coa amizade, e con todos eses valores que antes non tiñamos tempo de por en práctica.

Ogallá que saibamos entender as mensaxes que se nos envían!

UN DÍA NA NEVE

 Coñecín a Iria nas excursións e roteiros por algúns dos lugares mais emblemáticos de Galiza. Ela era a guía da viaxe ainda que logo sempre había unha guía local para explicar os sitios con mais coñecimento de causa.

Iria é unha rapaza da Mariña de Lugo, da nosa costa, e ademáis de ser unha apaixoada da natureza, das viaxes e roteiros e de facer unhas fotos que merecen ir a concurso, díxome que quería vir pasar un día por aquí, na neve, e que lle dixera cómo estaba a situación.

Eu, ainda non pasara polo punto no que a neve se queda mais tempo, pero prometín, que de camiño a Lugo, ao día seguinte, cotexaría cómo se atopaba o lugar de A Baqueriza, entre o Cádavo e Castroverde.

Cando cheguéi ao alto da Baqueriza, aparquei, como puiden nun camiño cuberto de xeo, e tomei unhas fotos da xélidez da paisaxe que alí se vía. Estaba alucinada! Semellaba estar noutra galaxia! Tiña que chamala, sen demora, e dicirlle que se votara pés para aquí. 

Leveime un pouco de desilusión cando me dixo que xa tiña outros plans para o día.

 _ Pero, Iria, esto está divino! Nono podes perder!

Seguín a  miña viaxe, sen problema algún na estrada e pasei toda a mañá por Lugo.

Cando cheguéi á casa, sobre as tres do serán, recibín unha mensaxe de Iria.

 " Ao final, viñemos!"

E seguidamente empezaron a chegar vídeos, fotos..... Quedei entusiasmada cas fotos.  Nun dos videos, víaselle cun traxe de neve, vermello, baixando no trineo dende a cima dun prado con neve xa pisada polos que viñeran na fin de semana. Estaba feliz como unha rapariga! E eu tamén me sentín ben leda de que se decidira trocar os outros plans para vir aquí.

Como as suas fotos falan por sí soas, aquí deixo unhas cantas, co seu permiso. Aclaroume que non todas son de A Baqueriza, que fixeron algunha andaina pola Fontaneira, polo nacemento do Návia, e agardo que non se esquecera de ver tamén o Eo!

Remato dicindo que temos un paraíso de lugar no que habitamos os poucos que quedamos por estas aldeas. Que todos eses sitios que menciono son de Baleira. Que estamos orgullosos de ser daquí, de ter estas paisaxes  e respirar este aire limpo e frío que alonxa tódolos males.

                                                                               Iria

FEIRA SEN FEIRA

 Empeza o 2021 con neve e frío. Hoxe día de feira en Castroverde. Decido sair de compras. Primeiro collo no Cádavo as cousas do Cádavo, (a Deus o que é de Deus e ao César o que é do César). Cada lugar ten aquelas cousas que se diferencian das doutro lugar e non podo atopar todo o que quero no mesmo sitio.

De alí, decido acabar de mercar en Castroverde, porque preciso fariña de panadería para facer, esta tarde, as fillóas. 

Atopo a Baqueriza conxelada e neve por doquier. Vou con coidadiño sen tocar o freo. Chego a Castroverde e o forno no que eu sempre merco o pan ou fariña, estaba pechado. 

O mesmo as outras tendas e supermercados

Vexo o coche dun panadeiro, Agapito, e penso que quizáis él teña aberto. Alí me dirixo. Na porta un gran letreiro en catro idiomas: galego, castelán, inglés e xaponés. Poñía que se agardase á porta. Non se podía entrar, polo tema do Coronavirus. Sorprendeume ver o letreiro en xaponés. Non hai que esquecer que por alí pasa o Camiño Primitivo. Agardei a que me atenderan e, por fín, xa teño a fariña. Ata pedín mais da que pensaba levar e menos da que él pensaba que levaría!

Aproveitei para dar unha volta polo Campo da Feira. Apenas había nada. Quería algúns allos para plantar pero xa non me fixo falla parar o coche. E pensar que pasei a Baqueriza con certa dificultade para vir pola fariña a Castroverde!

 De volta había xente vendo a neve e aproveitando para disfrutar das costas nevadas. Pensei nas miñas netas. Cómo lles gustaría baixar por aqueles prados no trineo que gardo dende que o meu fillo era pequeno e a min velas!

Así, acaban as feiras no rural. Non queda nada. Unha tristura non poder comer unha ración de polbo como é debido nestas ocasións, e que fan que o día sexa diferente, atoparse con coñecid@s, falar catro cousas, e virse para a casa content@s para o resto do día. 

Agora terei que poñerme cas fillóas antes de que se me quiten as ganas de facelas. Non sen antes sair a facer unha andaina polas corrredoiras da aldea para entrar en calor, en euforia...!

Ainda penso no letreiro de Agapito! Co que a min me gustan as linguas! Sobre todo o xaponés!