O AVÓ
Naceu o 9 de Janeiro de 1912 e hoxe ten 97 anos. Pode contar as súas memorias con todo luxo de deatalles.
Infancia difícil, mísera e triste nas montañas de Lugo. Case sen poder ir a escola. Bó estudante. A él gustaríalle poder ter estudado unha carreira, ainda que fora para Crego naquela época. Pero chegados os 18 anos, deixou a casa paterna para ir a traballar nas minas en Bilbo. Ao pouco, xa o levaron para a Guerra Civil. Tres anos de medo, fame, frio… á intemperie a mayor parte do tempo. Vendo morrer compañeiros e ofrecéndose él mesmo ás balas par poder afastarse do frente. Logo da Guerra, miseria e enfermidade: o paludismo, os tifus…Salvóuse de milagro! Xa entrado nos 30 anos empezóu como carpinteiro. Unha peseta o xornal non daba para vivir. O pouco que tiña roubáronllo os ladróns que actuaban en banda polas aldeas e non deixaban nada do que atopaban. Casou aos 40 anos. Empezaron vida nova sen un céntimo. Pero alén das súas respectivas profesións, abriron unha cantina e foron prosperando naquela época de postguerra, pouco a pouco, con moitísimo sacrificio, sen comodidades…. Pero acordaron tempos mellores.
Fixo carros, hórreos, sellas, ventanas, portas, mesas ben retorneadas, mobles de todo tipo, aperos de labranza. Camiñaba horas, de noite, para chegar ao lugar de traballo, transportando as ferramentas ao lombo.
Amigo de contar contos, refráns, cantigas, adiviñas…..Un libro aberto e unha memoria envexable que conserva ata hoxe casi intacta. Traballou a súa horta da que se sentío sempre orguloso. Cavóu no monte para ter pan na mesa. Agora toca descansar e deixar que os demais fagamos o traballo. As súas mans ásperas de toda unha vida, son agora mans de señorito. Ben merecido!
Naceu o 9 de Janeiro de 1912 e hoxe ten 97 anos. Pode contar as súas memorias con todo luxo de deatalles.
Infancia difícil, mísera e triste nas montañas de Lugo. Case sen poder ir a escola. Bó estudante. A él gustaríalle poder ter estudado unha carreira, ainda que fora para Crego naquela época. Pero chegados os 18 anos, deixou a casa paterna para ir a traballar nas minas en Bilbo. Ao pouco, xa o levaron para a Guerra Civil. Tres anos de medo, fame, frio… á intemperie a mayor parte do tempo. Vendo morrer compañeiros e ofrecéndose él mesmo ás balas par poder afastarse do frente. Logo da Guerra, miseria e enfermidade: o paludismo, os tifus…Salvóuse de milagro! Xa entrado nos 30 anos empezóu como carpinteiro. Unha peseta o xornal non daba para vivir. O pouco que tiña roubáronllo os ladróns que actuaban en banda polas aldeas e non deixaban nada do que atopaban. Casou aos 40 anos. Empezaron vida nova sen un céntimo. Pero alén das súas respectivas profesións, abriron unha cantina e foron prosperando naquela época de postguerra, pouco a pouco, con moitísimo sacrificio, sen comodidades…. Pero acordaron tempos mellores.
Fixo carros, hórreos, sellas, ventanas, portas, mesas ben retorneadas, mobles de todo tipo, aperos de labranza. Camiñaba horas, de noite, para chegar ao lugar de traballo, transportando as ferramentas ao lombo.
Amigo de contar contos, refráns, cantigas, adiviñas…..Un libro aberto e unha memoria envexable que conserva ata hoxe casi intacta. Traballou a súa horta da que se sentío sempre orguloso. Cavóu no monte para ter pan na mesa. Agora toca descansar e deixar que os demais fagamos o traballo. As súas mans ásperas de toda unha vida, son agora mans de señorito. Ben merecido!
Se alguén che preguntara: ¿cál é a túa flor preferida? estou segura que un bó tanto por cento obtaría por algún tipo de rosa. A min gústanme as rosas, pero non diría que fosen as preferidas entre tantas e tantas variedades. Sería moi difícil decidirse por algúnha en especial. Cando creas un perfíl, as preguntas típicas son: libros, música, películas favoritas.... e a min resúltame tan difícil decantarme por algo en concreto que teño que deixar o espazo en branco ou especificar que non teño favoritos. O mesmo me sucede coas flores. Éstas, da foto, vulgarmente coñecidas aquí por "marabillas", sempre me chamaron a atención pola súa cor tan viva e alegre e por un arrecendo moi particular. Pola súa forma de medrar en equipe e de reproducirse ata invadir o lugar a rás de chán.
