COMO O CAN E O GATO

Comeza o verán e con él, aparecen os animais abandonados por estas aldeas de vales e montes. Lugar idóneo para deixalos sen posibilidades de retorno. Vense cans grandes e pequenos deambulando polas estradas e camiños, entrando nas hortas e arredor das casas, buscando comida, agarimo, buscando os seus desalmados donos e donas... Entre eles hai cachorriños que choran desconsolados ao verse así, sen un sitio a onde ir, sen as súas nais, deixados da man do Universo. Algúns teñen sorte e consiguen conmover algúnha alma caritativa, que as hai, e atopa quén o acolla e o coide como se ten que coidar un animaliño así.
Era na Marronda. Pasaba casualmente por alí nun coche cando apareceron tres canciños. Dous eran iguais. Un deses, seguíu o coche. Foi o afortunado. Logrou convencerme de que por algo se arriscaba, fose como fose, a correr a sorte de ser atendido e recollido. Era o afán de supervivencia. Eso move montañas como a Marronda mesma. Subino ao meu colo, agocheino no chuvasqueiro e así, chegóu ó seu novo fogar. Era unha cadeliña nova pero xa adulta. Decidín chamarlle Noa.
Pasaron apenas unhos días, cando paseando con Noa por aquí, perto da casa, ela olfateou algo na cuneta. Por mais que eu insistira, ela quería seguir o rastro de algo que se estaba movendo por alí. Ante a miña sorpresa, tratábase dun gatiño moi novo, apenas destetado. Era mareliño e de dúas cores. Tal vez un macho. Deixóuse coller e acariciar. Leveino tamén como puiden. O último tramo, a poucos pasos da casa, foi polo seu propio pé e deixouse entrar na casa, xunto con Noa.
Enseguída lle preparei aloxamento. Un cesto redondo con un coxín serviría de cama, ao lado da cadela. Pensei se lles gustaría compartir cama pero Noa non estaba pola labor. Collín caixiña con area que eu tiña dos restos dunha obra e dinlle de comer pan con leite un pouco morno. Comeu con ganas e sen vergoña. A cadeliña ollaba para este novo inquilino e mesmo parecía que lle quería comer as sopas polo que lle din algúnha a ela tamén que engulíu con pracer, cousa que non fixera antes. Debe ser verdade eso de que para aprender a comer hai que ter compañía.
Xa levan xuntas unhas cantas horas. Ainda que Noa está moi celosa, permítelle arrumacos e comparten silla e moitísimas caricias que lles veñen de todas partes. Andamos todos a duas mans, unha na cadela e outra no gato, (é gato). Pensara xa nun nome que lle fose ben ca súa cor, pois ata os ollos os ten da mesma cor que o pelo, cor de mel. Así que pensaba poñerlle Blondy, pero teño unha duda, non sei se é axeitado para un gatiño. Teño que consultar diccionario.
Hoxe pasarán a segunda noite xuntas. Dende logo o de compartir xoguetes ten moito que mellorar. Noa colle todo o que lle dou a Blondy, ata o novelo de lá.
Esta mañá, merquei area perfumada e os Friskis junior. Facíame tanta ilusión ter un gatiño que o Universo proveeume con ún deste xeito tan romántico.
Agora teño can e teño gato e espero que non se leven como can e gato, senón que a concordia, a paz, a convivencia reine nesta nova familia.
O Segredo está funcionando. Para mais, esa mesma noitiña, cando abrín o libro antes de ir durmir, atopei esta frase "Cuando acaricio a mi gato, siento verdadera felicidad. Cuando paseo por la montaña siento verdadera felicidad" Jack Canfield

NEGREIRA - MAROÑAS (Camiño de Fisterra)

Empezamos a ruta en Negreira, onde quedaramos o último día. Pouco asfalto e moitas árbores por un sendeiro estreito, case de cabra. Mágoa que non fixera sol para agradecer a sombra de tanto castiñeiro, carballo e eucaliptos ao longo do camiño.

O día estaba desapacible, con vento frío do norte pero non chovía. Así que subindo e subindo costas case todo o tempo, ainda que non eran moi pronunciadas, fomos desfacendo os case 20 quilómetros que nos lavarían ata Maroñas.

Esta sería a última etapa da temporada. O resto do camiño, deixámolo para setembro como asignatura pendente. Daquela vai ser sesión doble para rematar o que nos queda, dun tirón, eso sí, parando a durmir duas noites.

Un alto no camiño para tomar un café, dos que quitan o sono e entre conversas e tente en pés, fomos esquecendo o quilometraxe, e tamén de ollar os indicadores o que nos levóu, a algúns, a facer un quilómetro extra por saltarnos unha sinal.

Pasamos algunha ponte sobre regatos, atopamos excursionistas á cabalo e moita frondosidade, que foi a que me fixo esta alerxia que agora me está dando a lata.

Apenas tivemos tempo para estiramentos e moito menos para tomarnos unha ben merecida caña. Eramos os últimos en chegar á meta e xa agardaban os autobuses para levarnos ao restaurante en Mazaricos.

De primeiro empanada de millo con sardiñas (de lata), ainda así estaba de moito comer. Logo unha caldeirada de merluza, das que se fan polas zoas de mar.
Postre abundante de flan de queixo e moitos cumpleanos, e degustacións de licores caseiros e doces que traen algunhas compañeiras de camiño, (será para entrenarse para a festa de fin de "curso" que se aveciña e na que hai premios aos mellores postres).

Non houbo tempo para a cancionciña esa de "quien ha nacido en enero.....(e así ata acabar o ano). Despois de tanta fartura, meterse no autobús para repousar o xantar era todo un luxo. A empanada empezaba a levedar no estómago e teimaba por sair. A algúns sí que lles saíu, a outros non, pero fora mellor que sí.

Chegamos felizmente a Lucus Augusti, que xa se viste de romana para esta fin de semana e así, como sen despedirse, deixamos en pausa o sendeirismo por unha temporada.

SANTIAGO - NEGREIRA (Camiño de Fisterra)

Día 30 de maio, domingo. Os compostelans empezando o día, con paseos co can pola Carballeira de San Lourenzo. Sorprendente maneira de mergullarse en plena natureza c apenas a unhos pasos da cidade. Alí, o Camiño Fisterran, tórnase solitario e un tanto oculto do mundo, escondendo a fermosura dunha primavera ben entrada, cargada de verde, de arrecendos florais, de eucalipto e xasmín.
Logo de pasar esta carballeira, de carreiro estreito e terra fresca, atopamos unha zoa residencial de chalets, cada cal mais illado ún do outro, con barreiras ben formadas para resaltar a privacidade, a vida íntima, o individualismo. Os cans poñían o seu acento, cada ún como o tiña, de can grande, de can pequeño, de can mimado, de can triste, de can can……Vixiantes asalariados por un prato de comida, fieles e dispostos a todo para salvagardar o coto primado dos seus donos e donas.

Chalets en avanzado estado de abandono, sen ninguén que veña poñer a herva á raia cada fin de semana. Pensados para disfroitar das delicias da vida de campo a poucos pasos da cidade e que agora caeron en desuso, por circunstancias personais de quen os habitou.
Señora en bata, un pouco desaliñada, atravesa o que debería ser un xardín coidado, para atender os cans e pérdese na xungla da súa propiedade, esquecida do mundo familiar co que soñou compartir as grandezas do rural, semioculto a mirada allea. Agora todo parece en decadencia.
Camiñamos polos distintos lugares que van marcando a ruta. Preparémonos para unha subida de tres quilómetros e meio que nos leva ata o Alto do Mar de Ovellas. Alí eu xa pensaba ver a Ría de Noia, pero o do nome ven por outra cousa. Seguro que é bo sitio para as ovellas, ata ver un mar delas por todo o monte. Hoxe non había.
Ponte Maceira mereceu unha paradiña para disfroitar da panorámica do río Tambre, cos seus muíños e remuíños, debuxando fervenzas antes de atreverse a pasar por debaixo da ponte gótica.Alí alviscábase unha casona galega con aires de pazo, con palomar e torreón, facendo unha especie de muralla ao longo do río.

Decidimos seguir a pé ata Negreira aínda que o bochorno do día anubado ía facendo mella nos nosos pasos cada vez menos decididos, e coa roupa e calzado empezando a causar molestias e roces incómodos, pero o desexo de atoparnos cunha caña ben fría ao remate da xornada, tiraba por nós.

Por fin Negreira e Hotel- Restaurante Tamara agardándonos cun bó xantar a base de ensaladilla e xamón asado con patacas fritas caseiras. De postre un xelado de tarrina e un café fixeron as nosas delicias, nun ambiente relaxado (eramos a metade de xente que no Camiño a Santiago) nun amplio comedor con camareiros eficientes.
De volta a Lugo, longa viaxe de retorno, o convite a unha sexta non se fixo agardar e esa paz de ir transcurrindo por estradas circundadas de murallas verdes frondosas era un placer que só en Galiza déixase sentir con plenitude.

O sol agardábanos en Lugo poñendo un morno punto final a esta esquecible xornada.