![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJANcNCimIWDKHBGQvZcrKIBWb8W_iWLm6SZ8vjly9JjmYxKG2lTtUYGmm-GtSp7MWBwKBns1MqhOFBJvw6Ic3RmNtkwG-llDrDI0GXAONK7UVLgQO5sFdvN6FE2J7ktp23ycULrEu8JQ/s320/IMG_20200408_190452072_HDR.jpg)
Un día perfecto para "quedar na casa". Ainda que moitos nenos e nenas estarán coa mochila preparada para sair á rúa. Unha rúa mollada, alomenos aquí, na Galiza, para atoparse cun mundo diferente ao que deixaron a derradeira vez que voltaron da escola ou do parque....Un mundo inhóspito, frío, distante, raro, perigoso..... do que só se quere fuxir canto antes, porque este non é o mundo que queremos para o futuro ainda que o ceo e o ár sexan mais limpos, ainda que polo ceu non surquen avións que marquen interminables liñas rectas de fume contaminante, ainda que o silenzo sexa o mellor fondo para escoitar os paxaros, ainda que os violadores e ladróns non anden soltos, ainda que non teñamos novas de accidentes nas estradas, ainda que tantas e tantas cousas pasen ou non pasen, este non é certamente o mundo noso, o que nos faga felices pero tampouco nos facía felices aquel que deixamos atrás, non.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCeA56atETENjMjNI0EWtzvlHnvH3Chh9KnT4xyo_Z9UnlEWF8IJwQLku21VUoG2DMhfeJepWNfAIaNCWWJ8LT6Y4GdBQXOqs_tG-TimxdZknjibA0dWMS45FvjYAt9AQfoA7yb-eROKc/s320/IMG_20200408_190622237.jpg)
Entón, teremos que ir construíndo un mundo mellor, onde as cousas boas que pasan agora se combinen coa liberdade, coa responsabilidade, co sentirnos mais segur@s, no que as malas novas non sexan o día a día, onde poidamos falar dun mundo que esta mudando para ben, menos globalizado, mais local, mais de perto ó nóso. Onde sexamos quenes de apreciar o que temos arredor: as persoas, as paisaxes, a natureza que viñemos degradando a pasos xigantescos, sen miramentos, con tal de dar renda solta a tantos outros anceios, sen pensar nas consecuencias.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-cOWXA-2vIa3TxyeWzNerBKlfK8XXlgKquJSwHwNiIun9368K5rGd9b4cFDlL13GhZXA_RPK_I7aAIYFbiGLOz6vMpNV-kSWf063xPyA2PkEM3CVcwCTVnB6ezzNuQoM3z6xUNP2X9Yk/s320/IMG_20200419_185411104.jpg)
Agora, hoxe... é un día para sentir caer a choiva miudiña, que vai mollando as plantas para darlles pulo no seu crecemento e no seu esplendor primaveral, porque a vida, ainda que tocada, segue e explosiona cada primavera, a pesar de todo, e de todos, allea ao que pasa ahí fora, dentro.....
E eu plantéxome qué facer con cada ser vivo que me come as plantas.Quero saber cál é a sua misión. Como é a sua existencia. Unha familia de caracois, criando, manténdose agochad@s "na casa", unid@s, protexéndose, axudándose.... Non é para desfacerse deles sen mais. Eu recólloos e levos lonxe das miñas plantas. Non son mais nen menos ca nós! Qué pouco sabemos das suas vidas!
Mentras se cociña o caldo de castañas, mentras o día está gris e borrallento, mentras non se escoita nada arredor, mentras Noa durme e non quere paseo.... eu deixo aquí as miñas cavilacións.....