O ANO DO XARDINEIRO

Este libriño "O ano do xardineiro" chegóu ás miñas maus como un milagre, fai poucas semanas. Chamáronme a atención as ilustracións que ten polo medio que me lembran os debuxos de Castelao. O xardiñeiro está sempre en posicións un tanto raras, deixando ver tan só o traseiro.

Vai contando, por meses, e cun fino sentido do humor, as peripecias do forofo do xardín, deixando caer chuvias de palabras científicas de canta variedade botánica hai, mentras que vai dando consellos de qué facer cada mes para lograr os mellores resultados na horta ou no xardín. Karel Capek, (con sobreiriño no C) é un escritor checo de renome (1890-1938). De por sí, os checos cáenme simpáticos, traballadores, perseverantes, gráciles, xentís, lixeiros.... e infinidade de epítetos que non dou a escoller neste momento. Por algo será que teño nese país boas amizades de outros tempos e boas lembranzas das miñas visitas a Dvur Kralové Nad Laben e tamén a Praga onde me namorei dun tellado de latón. Pero esas son outras istorias.

O libro é de recomendar a quen sinta algo polo cultivo dalgunha especie floral ou hortícola e que ao mesmo tempo lle guste votar unhas gargalladas mentras lé e observa os suxestivos debuxos.

Haino traducido ao galego pero o seu título en checo é Zabradníkub rok (con un redondo sobre o u).

Eu xa vou polo outono porque non podía aminorar a marcha na lectura e ir no mes que me toca. Así xa sei con que teño que lidiar a próxima temporada, despois de ver arruinada a miña colleita de tomates, como sempre, non atino unha con eles por mais que os podo, que os poño abrigadiños, os rego e todo iso.... para logo ter que contemplar, desolada, como os primeiros tomates veñen podrecidos cando ainda non acadaran a maioría de idade.

Ai, como me identifico con este libriño!

VERÁN COSTA BRAVA

Era o meu segundo verán de traballo como estudante. Conseguíramo un familiar en Barcelona e foron eles quenes me levaron ata o Hotel Carolina Park en Calella da Costa. O traballo consistía en facer cada día mais de vinte habitacións dobres con baño e turnos de lavandeiría polas tardes. Aloxabamonos no mesmo hotel e dábannos as comidas que aburrían de pura rutina. Alí coñecera a Loli de Salamanca, compañeira de viaxes durante ese tempo e no futuro. Tódolos días íamos á praia, que estaba ao outro lado do hotel. Nas tardes libres viaxabamos por toda a Costa Brava en auto stop. Así coñecemos Blanes, Tossa, Figueras, Rosas....

Os turistas eran case todos estranxeiros: alemáns, holandeses e moitos franceses.

No hotel fixeramos amizade cos colegas e pasabamolo moi ben. Lémbrome, na praia, a musiquiña dos que vendía melón, sandía, xelados.... "ice lolly, leca, leca..lemon.." Algúns deles tamén se fixeron amigos á forza de atoparnos sempre no mesmo sitio. Estabamos mais que dourados, queimados polo sol que tomabamos sen protección algunha. Eran veráns de paseos longos por aquelas interminables praias ao longo da costa, con moitos piñeirais, dos típicos na costa catalana. A maior parte dos que traballaban no hotel eran de orixe andalúz. Enseguida se nos pegóu o seu acento e os seus "ditos" que eran un tanto extraños pero moi siñificativos.

Preparando a miña vida laboral, descubrín que só nos deron de alta un día, o mesmo que nos deron de baixa. As condicións de traballo non diferían moito das que hoxe en día teñen os inmigrantes neste país.

Pero que duda cabe que eran outros tempos e que a miña imaxe aproximábase mais á de unha turista na Costa Brava ca de unha traballadora de temporada.

Tempos vividos que tiveron o seu encanto e dos que agora dou testimuña.

Continuará.

ESTREANDO VERÁN

A mañá deste primeiro sábado de xullo ofrecése irresistible para o seu disfroite. Nin frío nin calor, xusto a temperatura ideal para sentarse fora nestas primeiras horas da mañá. Pensei que, ao avó gustaríalle que o sacaramos un pouco para tomar o aire e ver como medra a horta. Sentámolo na cadeira de rodas na que o transportamos ata alí, e vemos que lle gusta e sorpréndese de canto ve a seu redor: as patacas medraron e xa logo valen para comer, os herbellos van lentos pero seguros na formación da vaina que terá grans dentro de pouco. As xudías medran, unhas algo calvas e outras con mais ramaxe, pola rede que lles preparamos. Todo segue o seu curso pese as plagas e ao tempo tan cambiante que fixo. Empeza a dar gusto estender a ollada pola alfombra vexetal que se ofrece diante nosa.

Noa na hamaca. Custoulle un pouco adaptarse a tanto baibén pero ao final colleulle gusto e ata se quedou durmida con tanto ataranteala. Despois, o avó, tamén quixo colaborar e meceuna como se fose unha biznetiña. Sentiuse ben facendo eso.

Tanto lle gustou estar fora que xa non quería irse para dentro e ata agarrou un "berrinche" como o das criaturas pequenas cando non durmen. Nin quixo o xantar, nin se quería ter de pé nin dar unhas voltas a redor da cociña para estirar as pernas. Así son os vellos, duas ou tres veces nenos.

A aventura saíu ben ainda que non estamos seguros de repetila porque romper a rutina diaria, trae a súas consecuencias.

Eva axudoume a poñer a hamaca que trouxen do Brasil. Proveina e afundínme nela como aillada do mundo. Bo sitio para ler, pensei. Nada me distrae, nin as moscas me molestan. Pero a min gústame tanto a portuguesa de rede porque alí o aire cólase por todo e permítime disfroitar da paisaxe.

Levantouse vento e o avó quixo, por fin, ir dentro da casa. Noa deixou de mala gana o seu novo aposento que ademais serve para tela a salvo de fuxidas clandestinas que tan dada é a brindarme de cando en vez.

Dende que Mel nos deixou, ela fai de cadela e de gato ao mesmo tempo. O outro día apareceu cun rato na boca dentro da cociña e cando imos polos prados detecta as toupes que é de admirar. Eso sí, non colle unha!

Agora é ela quen me prodiga os "mimos" cando vou lavar os dentes. Antes era Mel. Logo os dous. Agora é ela sola. A vida é un continuo fluir!