www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

xoves, 28 de xuño de 2018

AUTO-STOP : de Dover a Amsterdám





Coñecer a Barry foi importante na miña vida. Se non tivera acontecido, todo sería diferente do que ven sendo. Xuntos viaxamos de moitas maneiras e a diferentes sitios. Podería falar do seu mini Morris con incrustacións de madeira, da illa de White, ao sul de Inglaterra, de Bath, onde él estudara nun colexio privado, das idas e vidas España/Inglaterra na furgoneta morris que mercaramos no porto de A Coruña e que él refixo totalmente, do meu Diane 6 percorrendo o perímetro de España e facendo camping, e cómo non?, da viaxe a Amsterdám en ferri e auto-stop.
Chovía, debía ser primavera, eu levaba unha zamarra de pel que me atopara él nunha tenda de Orxfan, como case toda a roupa que él usaba. Foramos dende Dover  nun ferri ata algún lugar de Bélxica e logo en auto-stop. Lembro que nos recollera un paisano e nos levara á sua casa a durmir e desayunar para deixarnos un paraugas e seguir viaxe a Holanda, ou xa estariamos en Holanda, e seguro que él era holandés. Tiña unha filla. Tomaramos ovos pasados por auga para o desayuno . Era bonito todo o protocolo de tomalos. Pouco faltaría para que a rapaza os decorara primeiro. A cama tiña un edredón nórdico con funda a raias. Era un cuarto luminoso. Pola mañá, voltóu a deixarnos na estrada que deberiamos tomar. Houbo outras personas de interés que nos levaron, entre elas unha muller.


Cando chegamos a Amsterdam, onde eu xa vivira un tempo, foi como un encontro ca maxia dunha cidade que sempre me cautivóu! Quixen pasear polos mesmos sitios, probar outros novos. Foramos a un concerto nun café. A cantante chamábase Henrrieta. Acordareime dela porque me sentín un pouco celosa de que se fixara en Barry e que él a convidara, levándolle unha cervexa ao escenario...... Estaba connosco un rapaz inglés que atoparamos por alí e que tocaba a guitarra como modus vivendi, facendo basking nas rúas. Tocóu para min "Nights in white saten" Quén sabe se él se sentíu atraído tamén por min, non pola Henrrieta! Eso subíume un pouco a moral. Non esquecerei o detalle!
Pouco duróu a nosa visita en Amsterdám. Non sei onde pasamos a noite. O qué sí sei, que ao voltar a Inglaterra noutro ferri, mordeume un cadelo pequecho, e tiven que ir poñer unha vacuna. Non me atrevín a reclamarlle ao seu dono. Era á saída do ferri e todo o mundo se apretuxaba para marchar.
O que sí lembro moi ben é o bocata de pan de molde con unha especie de azúcar que se usa nos bautizos e que por enriba da manteiga, facíame pensar no pan con manteiga e zucre que eu tomaba de pequena. Sempre me quedóu saudade daquela delicia e por mais que encarguéi de Holanda o producto, nunca souberon traerme xusto o que eu votaba de menos!
Non sei como rematóu todo. A miña vida, o meu vagar polo mundo, está feito de retazos de patchwork que vou hilbanando, da mellor maneira, para encher a gran colcha de cores que ven sendo a miña existencia.




mércores, 20 de xuño de 2018

AUTO -STOP: de Amsterdam á Tetuán



"Por dónde anduvieres, haz como vieres" Ese dito escoitéino moitas veces a miña nai, e a min sacoume de apuros, debo confesar!
Por aquela época, acababa a miña etapa holandesa. Estivera traballando unha tempada en Amsterdám, e alí, cidade moi internacional xa daquela, contactara con personas magrebíes e gostaba do té verde con menta e do cous-cous, entre outras cousas.
Antes de voltar á miña aldea, quixen coñecer algo de Marrocos. Non sei se viñera en tren ata a fronteira con España e logo "a dedo" o resto do camiño. Sei, que eu ía cunha parka moi colorida, a listas e que non pasaba desapercebida. Dende Madrid, collérame un xaponés, aficcionado á fotografía, como case tod@s os nipóns, e fixérame unhas fotos con aquela vestimente que eu levaba. Xa unha vez en Ceuta, collera un autobús que me levaría a Tetuán, entre xente cargada de fardos enormes. Cando cheguéi alí, pois ía percurando a casa dun amigo que fixera en Amsterdám e que estaba de vacacións pasando unhos días na sua cidade de orixe, vinme rodeada por marroquies que me preguntaba:
-" Buscas a Mohamed?
Eu quedei soprendida ao principio de que todos eles coñeceran o nome da persona que eu buscaba. Non me decatara aínda que case todos os homes se chamaban así. Eu percuraba a Mohamed Alí, despois de todo, dous nomes tiñan que dar mais pistas que un só.
O conductor do autobús axudoume a sair da situación. Sempre o lembrarei. Percuroume un hotel onde pasar a noite, e ao día seguínte, voltaría a indagar onde vivía o meu amigo.
Polos datos que ía dando, e como Tetuán, daquela, non era un lugar moi grande, todos se coñecían. Por eso atopei ó amigo que buscaba sen demasiada dificultade.
Dende entón, todo cambióu. Vinme na súa casa, ca sua familia, moitas irmáns que me coidaban e me deron roupa para cambiarme. Era mellor que non levara a que eu traía porque chamaba moito a atención e iso non era cómodo con tanto home polas rúas.
Cubrín a cabeza co meu pano ou con otro que elas me deron e como son morena, non se notaba nada que fose doutro país. Eu deixéime facer, porque todo era amabilidade e bo recibimento pero as normas eran estrictas: as mulleres tiñamos unha sá so para nós, os homes outra para eles. Dormíase tamén en habitacións separadas. Todo o día se bebía té verde con moito zucre, e pan con anises. Daquela era xa a festa do Ramadán. O pai, que era tendeiro nun posto do bazar, matara o año e nas casas que visitabamos había que comer en cantas entrabamos. Supoño que era ou antes ou despois desta celebración, porque comer, si que se comía todo o día.
O que peor levei foi o do aseo. Alí nada de papel no WC, nada de ducha na casa. Leváronme a unhos baños públicos pero non había duchas. Tiña que coller auga nun caldeiro e ducharme así.
Cando faciamos algún percorrido, como a Tánxer, compartiamos taxi con outras persoas. Era moi común esta forma de viaxar.
Prohibida toda manifestación de amor en plena rúa ou no cinema. Os bicos formaban parte da intimidade. Tampouco se podía falar de política nen relixión. Unha muller non era ben vista nun bar, sitio que lles estaba vedado. So os homes podían ir.
Pagóu a pena a experencia e hoxe gostaríame voltar para ver se cambiaron certas cousas, entre outras, a maneira de recibir a unha forasteira!
Non me queixo! Para ser unha muller soa que viaxa a un país como aquel na época na que fun, non poido estar mais agradecida ao destino!
Sempre lembrarei a Mohamed Alí, un bo amigo, un amigo leal!



venres, 8 de xuño de 2018

AUTO-STOP: viaxeira daquela maneira.


Percorrendo Escocia!


Nos derradeiros anos do bacharalato de daquela, alá polo 1970, ainda antes de morrer Franco, adoitaba traballar nos veráns en diferentes lugares e traballos.Un dos primeiros destinos fora Pontedeume.  Pero onde verdadeiramente descubrín o mundo foi na Costa Brava! Coñecera unhas rapazas de Salamanca e fixérame amiga delas. Dende entón, viaxabamos xuntas.Traballabamos como camareiras de cuartos en hoteis de moitas plantas. Tiñamos que facer unhas corenta e catro camas na mañá e polas tardes, lavandería e gardas, agás unha tarde libre á semana que aproveitabamos para viaxar e coñecer aquela zona. Como non tiñamos cartos, faciamos auto-stop. Non era difícil e a xente que nos levaba acostumaba ser  amable. Así, o seguinte verán, foramos a Zurich onde nos saíra un traballo con contrato na fábrica de chocolate Lindt. Dous meses entre suizos, italianos, galegos.....Ademais de comer bocatas de bombóns, aprendemos italiano sen apenas decatarnos. Tamén alí fixemos viaxes en auto-stop a Venecia e Milán. Parábannos os coches a mesma policía e pedíanlles que nos levaran. E eso era a pé de auto estrada, onde non se permitía facelo. Tiñamos bastante sorte ca xente que nos recollía!. Había quén non daba unha palabra en toda a viaxe, había quen ía a douscentos por hora, había quén pola estrada de curvas que vai por San Gotardo, con túneis e precipicios, facía adiantamentos de película.... Pero daquela non tiñamos medo. Eramos novas e a esa idade non se pensa na morte. Hoxe, morro de medo so cando vou de pasaxeira en calquer coche! Pero o mais anecdótico e do que me sinto como orgullosa, foi a viaxe de volta de Suiza, que fixen soa en auto-stop, ata Lugo, durmindo no saco en estacións de tren por Francia, e nun xardín en San Sebastián. Non tiña medo! Ningún! Nin ETA, nin violadores, nin asasinos.....E non porque nonos houbera.... senón porque era nova, segura, decidida, confiada e sempre esperanzada de que ante calquer contratempo, tiña como defensa a miña palabra, nada mais. Era así de ilusa, de inocente, de inxénua! Tal vez, ou cecais fosen outros tempos!
Logo virían as vendimas en Francia, na rexión de Libourne e Cogñac. Foramos varios anos seguidos e xa nos coñecían. Iamos sempre á mesma familia e tratábannos como da casa. Lémbro que, a min, polo menos, tocárame un cuarto da casa, para min soa, con chimenea francesa e todo! Era un luxo ser vendimiadora naquela casa, comendo na mesma mesa ca familia, un menú feito  a propósito con todo o esmero, para a época da vendima. Tomates recheos de carne, caracois, queixos de Camenbert, patés caseiros.....e bo viño e mellor coñác para o cafeciño que acompañabamos con tarta de mazán! Nunca esquecerei aquela dona da casa, tan xenerosa cos seus traballadores! E tamén alí, aprendemos francés. Pasei de non saber nada e ter de intérprete a miña amiga, a ser capaz de levar unha conversa cando viaxaba en auto-stop, por exemplo dende París, onde había colas de autoestopistas e que eu me saltaba olimpicamente, sen respetar as normas, para poñerme de primeira, así como quen non quere a cousa, (inxenio de galega!).
O auto-stop era a nosa maneira de movernos. Lémbrome, nunha ocasión, viaxando cun compañeiro, hoxe escultor coñecido, estabamos comendo un melón e en paga de poñer o dedo poñiamos o melón para que nos parase algún camioneiro TIR que eran os que facían viaxes mais longas e tiñan moita experencia en levar xente coma nós, porque así tamén levaban compañía e non lles daba o sono, que eso tamén é outro tema: a veces, ainda que nós quixeramos durmir, nono faciamos para darlle conversa ó conductor e que non lle dera o sono.
Sobre as viaxes neste medio, tería material para un libro gordo. Non sería mala idéa ir empezando a materializalo, porque é todo un estudo cheo de psicoloxía, de experencias, de aventura. Nós, xa sabiamos, polo tipo de vehiculo que nos paraba, qué tipo de persoa podería ir dentro. A veces rexeitabamos subirnos con algunhos deles.
Deixo aquí este pequeno esbozo do que pode ser algo mellor contado se algún día volta a ser inverno no verán, e pase mais tempo dentro da casa. Eso, ou irme a Escandinavia, onde parece que lles foi todo o calor que nos tocou a nós o pasado verán. Son cousas do planeta, e de fora dél, que o cosmos é moi amplo e toma decisións propias.
Hoxe, non viaxaría en auto-stop, ainda que a veces levo algunha persona que me para. Antes mais que agora. Case xa non se estila ese medio. Pero o que sí usei foi o "bla, bla car" e non me foi mal.
Pero o mellor de todo, para min, hoxe, é camiñar a pé! " Camiño a pé, e por eso é polo qué vexo o mundo tal cal é " (Manuel María??? con toda seguridade, Fuxan os Ventos!!!)