Deixamos os coches en Vilardíaz, xunto a antiga escola, hoxe en desuso por teren concentrado o pouco alumnado que habería na zona, en centros da vila de A Fonsagrada.
Salímos por ese carreiro que se ve na foto e pasamos polas covas de Vilardíaz ricas en ouro.
Como podemos ver, tiñamos que ir en fila india e con moito coidado de non esbarar pois aínda había xeo nas pedras molladas por un regato que vai a carón do roteiro.
Pasamos por San Martín de Robledo, cunha igrexa que foi importante noutros tempos e agora está tamén en desuso, xunto á casa rectoral que está ao lado e que é típica desta zona por ter un segundo andar con fiestras mais pequenas. Pode que servise para gardar as colleitas e outros alimentos.
Nesta foto podemos ver unha aldea chamada Romeán, das moitas aldeas abandonadas que están derrubándose e que non teñen accesos para vehículos e por iso foron quedando en desuso como as escolas, igrexas...
Neste lugar houbo, no seu día, cantina, muíño e ferrería. Hoxe, so as pedras falan.
Os que se manteñen en bó estado son os hórreos. Construccións feitas con intelixencia artesanal para gardar o substento dos habitantes tanto das personas como do gando.
Aquí nos atopamos co río Logares que nos agasallóu con sorpresas durante o seu curso. Fervenzas, rápidos, descensos oblícuos sobre rochas lisas e longas no que o río se amoldóu ao leito seguindo a súa inclinación. Eu, que nun principio aseguréi que non lle faría fotos porque todos os ríos son iguais...tiven que retractarme do dito e deixarme conquistar polo seu encanto que me namoróu tanto que xa o declarei meu namorado para este San Valentlín.
E aquí pouso co meu recen namorado, cautivada pola súa beleza, ímpetu, perseverancia, e acrobacias coas que nos foi embelesando durante o noso camiñar á seu carón, con música nas súas transparentes augas ben batidas, nas que as troitas estarían felices, caso de que quedara algunha.
Iria, sempre atopa pequenas belezas que aos demais nos pasan inadvertidas. Istes cogumelos son como botóns, ou flores. A alegría do camiño que poñen notas de cor sobre fondo verde e violáceo.
E aquí, neste tronco, encontrou cola de pavo, outro cogumelo moi vistoso que amosa a súa simetría armoniosa en simbiose co entorno.
Unha ruta de 10,500 kms que nos levóu varias horas por ternos demorado moito na súa contemplación e estudo e que nos aportóu coñecementos, pracer e unha maneira de vivir o que nos rodea sen ter que ir demasiado lonxe de onde habitamos.
Grazas por convidarme. Por compartirmos dende un café con pastas variadas e chamativas para empezar a ruta con forza, e polas fotos aportadas e, como nón, por servirme de guía e de compañía.
Retomando o libro de Joyce que deixara aparcado e que so me servía para coller sono, non importaba por onde o encetara, érame inintelixible.
Agora, despois de rematar, felizmente, "A Portrait of the Artist as a Young Man" agardo non ter que usar iste como somnífero!.
Nos andeis de libros que teño na galería con vistas ao campo, aparecen, de vez en cando, libros que eu non merquei e que intúo que me chegarón pola vía da familia inglesa/irlandesa a través do meu fillo.
Así, foi como atopei fai unhas semanas o Portrait de Joyce, un libriño de peto que non debeu ser aberto e que seguramente o conseguirían en tendas de segunda man ou en boot fairs e que lle viñeron de agasallo nalgún paquete polo Nadal.
Pensei que podería lelo sen problema. E así foi. Gustóume moito e puiden entendelo e admiralo.
Pero eu tíñame visto co Finnegans Wake, por algunha razón, porque me deron os ollos nel e porque non tiña lido nunca a Joyce e parecía case un pecado, como non teño lido a tantos outros autores e autoras de prestixio universal.
Así foi, que empecei a ler o Wake, directamente, sen pararme a ler a introducción que o acompaña e que serve de moito cara a enfrentarse cunha lectura difícil, insólita, e que se considera so asequible medianamente a expertos no autor.
Eu vía que as persoas coas que me relaciono falaban a miúdo de Joyce, do Ulisses... e sentía non poder participar do seu coñecemento, así que, sen pensalo moito, empecei o Wake. Non sei se fun capaz de ler dez páxinas dunha vez. So me iluminaba a luz dalgunha frase, e non completa, nun inglés que me soaba de algo. O resto era pasear a ollada por enriba, detectando xogos de palabras, vellas cancións de berce ou rimas das que se lles contan e cantan as crianzas para ir inxeríndolles na amígdala os coñecimentos antergos. Así fixen eu co alumnado nas aulas de inglés, así fixen co meu fillo e cas miñas netas.
Logo pasei a ler saltando páxinas, por ver se aquelo tiña sentido mais adiante pero so conseguía durmir á primeira de cambio. Polo que usei o libro para durmir.
Agora, despois de ler o Portrait e ver que o comprendía, peguei de novo co Wake pero, esta vez, lendo a introducción de Seamus Deane,1952, e que son unhas vinte páxinas que serven de aclaración e guía a lectura da obra.
Con esta axuda en man, dirixínme, esperanzada, ás primeiras páxinas que noutrora xa percorrera sen éxito, e que me encontrei?, pois que nada mudara. Todo estaba alí tal cal o deixei, sen mais luz, sen mais claridade e sen ánimo de intentalo.
Non acostumo darme por vencida nos retos que me marco, e sei que aínda nono devolveréi ao andel onde estaba. Gústanme as linguas e os xogos de palabras... e seguirei anque sexa polo pracer visual de atoparme con algo nunca visto nin nunca imaxinado que poidera escribirse desta maneira e que poidera ser considerada unha obra universal.
Wake, en inglés, siñifica acordar, espertar... Será que eu teño que acordar para poder entender algo que as miñas neuronas, xa gastadas, non son capaces de descifrar, ou será que o señor Joyce se deixóu levar por unha tolura inédita conxugada cunha capacidade creativa e excéntrica sen límites?
