HISTORIA DUNHA LECTURA

 Retomando o libro de Joyce que deixara aparcado e que so me servía para coller sono, non importaba por onde o encetara, érame inintelixible.

Agora, despois de rematar, felizmente, "A Portrait of the Artist as a Young Man" agardo non ter que usar iste como somnífero!.

Nos andeis de libros que teño na galería con vistas ao campo, aparecen, de vez en cando, libros que eu non merquei e que intúo que me chegarón pola vía da familia inglesa/irlandesa a través do meu fillo.

Así, foi como atopei fai unhas semanas o Portrait de Joyce, un libriño de peto que non debeu ser  aberto e que seguramente o conseguirían en tendas de segunda man ou en boot fairs e que lle viñeron de agasallo nalgún paquete polo Nadal.

Pensei que podería lelo sen problema. E así foi. Gustóume moito e puiden entendelo e admiralo. 

Pero eu tíñame visto co Finnegans Wake, por algunha razón, porque me deron os ollos nel e porque non tiña lido nunca a Joyce e parecía case un pecado, como non teño lido a tantos outros autores e autoras de prestixio universal.

Así foi, que empecei a ler o Wake, directamente, sen pararme a ler a introducción que o acompaña e que serve de moito cara a enfrentarse cunha lectura difícil, insólita, e que se considera so asequible medianamente a expertos no autor. 

Eu vía que as persoas coas que me relaciono falaban a miúdo de Joyce, do Ulisses... e sentía non poder participar do seu coñecemento, así que, sen pensalo moito, empecei o Wake. Non sei se fun capaz de ler dez páxinas dunha vez. So me iluminaba a luz dalgunha frase, e non completa, nun inglés que me soaba de algo. O resto era pasear a ollada por enriba, detectando xogos de palabras, vellas cancións de berce ou rimas das que se lles contan e cantan as crianzas para ir inxeríndolles na amígdala os coñecimentos antergos. Así fixen eu co alumnado nas aulas de inglés, así fixen co meu fillo e cas miñas netas.

Logo pasei a ler saltando páxinas, por ver se aquelo tiña sentido mais adiante pero so conseguía durmir á primeira de cambio. Polo que usei o libro para durmir.

Agora, despois de ler o Portrait e ver que o comprendía, peguei de novo co Wake pero, esta vez, lendo a introducción de Seamus Deane,1952, e que son unhas vinte páxinas que serven de aclaración e guía a lectura da obra.

Con esta axuda en man, dirixínme, esperanzada, ás primeiras páxinas que noutrora xa percorrera sen éxito, e que me encontrei?, pois que nada mudara. Todo estaba alí tal cal o deixei, sen mais luz, sen mais claridade e sen ánimo de intentalo.

Non acostumo darme por vencida nos retos que me marco, e sei que aínda nono devolveréi ao andel onde estaba. Gústanme as linguas e os xogos de palabras... e seguirei anque sexa polo pracer visual de atoparme con algo nunca visto nin nunca imaxinado que poidera escribirse desta maneira e que poidera ser considerada unha obra universal.

Wake, en inglés, siñifica acordar, espertar... Será que eu teño que acordar para poder entender algo que as miñas neuronas, xa gastadas, non son capaces de descifrar, ou será que o señor Joyce se deixóu levar por unha tolura inédita conxugada cunha capacidade creativa e excéntrica sen límites?