"SON O PASO DUN TEMPO" ( Urbano Arza)

                                                                     O corazón 

                                                                que late o tempo.

                                                                     Escoitalo!

Medio escondido, nas montañas de Lugo, en Folgoso do Courel, late o corazón de Urbano Arza que aos seus 91 anos aínda lle quedan cousas por facer. Quere contarnos as súas memorias, despois de ter escrito dous libros de poemas, construído un museo no que agocha as súas obras feitas en madeira, os obxectos que foi coleccionando ao longo da súa vida de pastor de cabras, carpinteiro, empresario de Folgoso, home emprendedor, coñecedor dos lugares que visten os nomes máis fermosos e que él convirtéu en poesía igual que os madeiros e garabullos que foi recolectando cando ía soutar aos que lles deu vida converténdoos en persoeiros, obxectos significativos, coa súa creatividade que non ten límites, cos ferregachos que xa non tiñan uso e que fixo deles esculturas que hoxe se erguen no xardín do museo e que acompañóu de curtas frases poético filosóficas que son a súa razón de ser e de entender a vida.

Foi para mín un encontro único con poetas chegadas de todas partes, coa Furgoteca que organizóu o evento no que tamén se plantaron árbores no lugar de Froxán e no que participaron  nenos e nenas do CPI de Folgoso, pais, nais, profesorado e vecindade que quixo achegarse ata o salón de actos do Concello, tendo despois a agardada visita á Madeiroteca ou Museo de Urbano onde grandes e pequenos desfrutamos con todo o que alí se mostraba como se fose un centro relixioso, unha igrexa do saber, do bo facer, da fantasía e da imaxinación diste grande artista, un pouco descoñecido aínda, ao meu ver, pero que, de seguro, non será esquecido e ogallá que saiban darlle o valor que ten gañado a pulso, nunca mellor dito, porque das súas mans saíron as súas obras.

                                                                 Ao fondo, o museo.

                                                                       Son a roda

                                                                     que da voltas

                                                                  eternamente cega

                                                                       nesa noria

                                                                    vacía da nada.

                                                                Son o dragón

                                                            que vou tragando

                                                        o que non evoluciona.

Este banco que se encontra na primeira sáa do museo, pode ser unha lembranza á súa dona que xa non se senta con él.

Unha das moitas mostras que se gardan na primeira sáa do museo e na que hai obxectos antigos moi diversos e  agrupados segundo a súa utilidade.

Dende o teito ata o chán, todo sabiamente coidado para dar esa impresión de maxestuosidade que caracteriza a todo o que el fai.

Foinos explicando os siñificados dalgúnhas das súas esculturas. Chamóume moito a atención ista.

A primeira man: Escoller o camiño, a ruta, o rumo na vida.

A segunda man: Facer o traballo ben feito.

A terceira man:  Obter o éxito.

Todo unha filosofía que él aplicóu no seu vivir cotidián. Saíu da nada, dunha familia numerosa. Apenas foi á escola. Foi pastor de cabras por montañas empinadas de vértigo. Fíxose carpinteiro. Puxo negocios na vila e deu vida á súa familia, sendo hoxe, bisavó de dous bisnetos que, ogallá, sigan os seus pasos e saiban aprezar o legado que lles deixa.

Durmía nun cuarto sen xanela. Esta é a que contruíu para poder ollar o mundo e contemplar as paisaxes do seu Courel. Unha reliquia, un símbolo, un adianto do que lle agardaba, sendo como era, un home de altas miras.

Fora, agardábanos unha degustación de doces feitos con castaña e que se elaboran en Folgoso. "Delicias do Souto".

Despois dun xantar de confraternidade, pasamos á segunda parte da visita que tiña como obxectivo a prantación de árbores, niste caso, no lugar de Froxán, onde podes atoparte con lobos en pleno día, como nos contóu un paisano que lle pasara. Quedaron frente a frente fitándose ata que o home lles dixo: "Quén de nós se vai primeiro?" Os lobos saíron correndo cara ao monte.

Agradecer a Paula Buján, bibliotecaria da Furgoteca, pola organización tan ben levada diste evento no que todo o mundo que participamos quedamos contentos de pasar un día completo no Courel facendo cousas en común. Grazas, Paula!

                Con Paula e Urbano durante a lectura de poemas no Concello de Folgoso.