AO SON DO ACORDEÓN

Facía tempo que non trasnoitaba. Sempre se interpoñía a orografía do meu lugar. Pero, onte, non tiven excusas. A clase de acordeón era en sesión única de oito a dez do serán para logo rematar  cunha cea de confraternidade onde eramos case cincuenta entre profesorado, alumnado, familiares e concellala de cultura da vila de Castro Verde, Lugo. Eu, que non son de xantares, e menos de ceas... logrei sair ben parada e aquí me encontro disposta a pasar parte da mañá escribindo sobre o tema.
Tamén foi onte cando lle tomei gusto ós baixos e me animei a tocar a duas voces con outra colega que tamén é principianta. Non soaba nada mal. Cada día, descubro algo novo sobre o acordeón. É para min un gran descoñecido que vou explorando pouco a pouco e colléndolle gusto! Tocar con outras persoas parecíame algo complicado pero vexo que eso é precisamente o mellor. Faite sentir en comunión cos demais e cando se ve o traballo que cada quen aporta para unirse nun resultado plural, é, sen dúbida, todo un logro. Traballar, tocar.... ou calquera actividade que se fai conxuntamente con outras persoas ten mais forza e cobra unha resonancia de espiritualidade compartida, mais aínda, se de música se trata, porque, como xa sabemos, a música une ós povos, as xentes. Non ten fronteiras nin cores. A música e a danza son linguaxes universais, duradeiras, que dan pé a rituais, a encontros e consecuentemente, a situacións de paz e concordia.
Estabamos alí, por un motivo que nos abranguía a todos/as e eso fai que se potencie a amizade, a conversa, o intercambio de impresións sobre o longo camiño a percorrer na aprendizaxe dun instrumento. Tamén se descubren outras cousas como o peso que pode ter nunha vocación o feito de ter antepasados que se dedicaran ao mesmo. Tal é o caso dunha rapaza, á que eu lle coñecín o seu bisavó, que tocaba a gaita, e que tocou moitas veces na nosa taberna, facendo rúas (bailes que se facían nas casas das aldeas polo entroido ou por outros motivos). Chamábase o Alledo. Tanto él como o Florencio, que tocaba o violín, ou o Hedra, que tocaba o acordeón, estiveran por aquí en moitas ocasións facendo esas ruadas. Había xuventude e con ganas de diversión. Eu tiven a sorte de coñecer aquela época e de bailar ao son daquela música. Tamén se facían poucas fotos. Mágoa. Esta rapaza daría un concerto ela soa por facerse cunha foto daquel bisavó e mais aínda se fose tocando na gaita. Pero será difícil dar con unha!  Ao remate da cea, agasalláronos cun concerto ao que os/as demais nos unimos poñéndolle voz á música. Espero que algún día poida eu sentarme na cadeira dos que saben sacarlle o bo a este instrumento. Parabéns por xuntar tres xeracións a unha mesma mesa!

Florencio e o seu violín.