COUSAS DO FAIADO

 

supercalifragilisticoespialidoso  esternocleidomastoideo.... son palabras que se perderon no tempo dos meus anos de academia de mecanografía e taquigrafía en Lugo.

A miña primeira Olivetti, e a única máquina de escribir que tiven, escribiu os meus primeiros poemas alá polos finais dos anos sesenta, principios dos setenta.

Hoxe, repousa felizmente no faiado, agardando que pase o tempo e alguen  pouse os ollos nela e tamen as mans para ver como funcionaba o aparello que nos redimiu de escribir á man e nos uniformou coa letra impresa.

Pero eu non quería falar da máquina de escribir, senon das primeiras revistas que tiven na miña xuventude e dos contos que viñan nas tabletas do chocolate.

Un primo meu, agasalloume, por reis, cunha subscrición á revista Readers Digest, por un ano ou  mais.

Funas coleccionando e encuadernando nunhas tapas que mandaban ca revista.  A foto xa di bastante!

Cando meu pai viaxaba a Lugo facer compra para vendermos na nosa tenda, sempre me traía pasteis "recen feitos", que así os pedía el para a sua nena,  que lle gustaban moito. Pero xa, mais adiante, eu quería que me trouxera unha revista. Non sabía de ningunha en especial, así que, el, mercaba "La Actualidad" e, a min, que era de boa conformidade, gustábame esa revista.

 Logo, cando xa marchei estudar á cidade, entrei en contacto con outro tipo de revistas, un tanto  "underground", como Ajo Blanco, editada en Catalunya e que ía moi ben coa miña forma de pensar e vivir, pois era unha revista que rompía co establecido, era diferente...

E, como unhas cousas pedían outras, susbcribinme á revista Integral que tamén se editaba en Catalunya. Os temas que trataba eran interesantes. Alimentación natural, comunas, contracultura, vida sa...

Cheguei aos días de hoxe con ela. Aínda a merco de vez en cando ou leo na biblioteca pero xa non é o que foi nos primeiros tempos.  Gardo, eso si, unha boa morea delas no faiado.

Pero, falando de faiado, onde eu lía aqueles contos clásicos que viñan nas tabletas de chocolate Carmiña, un chocolate elaborado en Lugo, penso, como o café Candelas, eu non gardei ningún daqueles mini libros pero sí que vin un nunha tenda de antigüidades  e que tiña o prezo de 100 pesetas de daquela.

Todo o que puiden encontrar en Internet foi esta foto que da idea de como eran aqueles contos. Hoxe, gustaríame poder telos e lérllelos ás miñas netas, pero recoñezo que son contos que tiveron a súa razón de ser, noutra época e que, quizais non vaian ben nos nosos tempos, xa que son contos un tanto machistas.

E despois diste repaso polas miñas primeiras lecturas, case me atrevo a dicir:

SOMOS O QUE LEMOS, O QUE COMEMOS, O COMO NOS CRIAMOS...