Memorias con PACO PESTANA

 

Tiñamos menos de vinte anos, (ti, tres mais) cando nos coñecemos, aquí, na mesma cociña dende onde escribo. Era finais dos anos sesenta. Viñas xantar cos teus compañeiros de Extensión Agraria. Eu era unha rapaza con duas trenzas, un pouco tímida, que comía as patas dos coellos que miña nai cociñaba para a xente e vos gastabades bromas con aquelo de que o coello non tiña patas.

Andado algún tempo, atopámonos nunha festa en Rioxoán. Quén o diría, pero ías ás festas e bailabas moi ben. Case non te coñecía ata que me refrescaches a memoria. Estiveramos todo o tempo xuntos naquela festa. Eu medio empezaba a quedar con un mozo para a festa do Cádavo pero logo apareciches tí, e deixeino plantado. Nunca lle gustóu! Ainda se lembra!

A partir de ahí, viñas algunha vez por Fonteo, aos domingos, como se estilaba. Non sei que medio de transporte usabas porque non había. Se viñas andando dende Peredo... (10 kms ou mais) e logo volver.

Daquela, escribiamos cartas. Non había outra maneira de estar en contacto coa xente que vivía lonxe. 

Conservo todas ou case todas as longas cartas dende diversos lugares nos que estiveches. Tamén algunhas fotos, a maior parte, da tua etapa de lexionario en Villa Cisneros. Dende Holanda, Barcelona, Paraxes (Meira), dende aquela casa comuna na que se quedaron os meus libros de Sabato que che emprestara...

Fai pouco que organicei todo nun álbum e mandeiche foto pero ti querías velo personalmente e ler aquela fluída correspondencia porque tiñas curiosidade en saber cómo escribías naquela época.

O día que fun polo teu estudio, por vez primeira e última non cho levei. Foi este mesmo ano.

Apareciches desfilando polo estreito corredor, entre as tuas obras, con gorra e fusil de lexionario. O teu sentido do humor non che fallaba nin nos peores momentos.

Pódese dicir que mantivemos un certo namoramento de xuventude que logo se converteu nunha amizade permanente e duradeira. En Lugo saliamos como calquer parella facía naqueles tempos. Eu era estudante alí e tí, cando viñas das tuas viaxes sempre me convidabas a pasteis e un Tio Pepe, na rúa das Docerías. Ensinábasme a xogar ao billar, camiñabamos polas costas do parque...e, cousa insólita, iamos de discoteca, onde o teu bailar chamaba a atención da xente, era insinuante, atrevido, libertario...

Eu tamén collín voo e lanceime ao mundo, como ti facías. Aí foise enfriando a nosa relación amorosa e pasamos a ser simplemente amigos. Fomos xuntos en auto-stop a vendimar a Francia, á rexión de Pomerol. Compartimos colchón no chán, por falla de medios de aloxamento, pero como se foramos irmáns. Nin un pequeno roce. Pode soar raro pero tí e eu nunca tivemos intimidade. Aínda cho dicía o outro día en Lugo, naquel café da Praza do Campo Castelo e tí, ríndote, contestabas que estabamos a tempo de tela! Ben sabiamos que non. Que nos mantivemos "puros e castos" dende que nos coñecemos. Non eramos seres normales, Paco!

Logo, o destino en paralelo foinos poñendo perto, de novo, e nas andainas co grupo de Castroverde, fixemos algúns viaxes e falabamos. Sempre estiveches disposto a falar, a dar a túa opinión...

Nestes dous últimos anos, con eso de que acediches, por fin, a certos aparellos tecnolóxicos, comunicámonos moito polo whatsapp. Intercambio de imaxes que faciamos nos nosos paseos, eu por Fonteo, ti por Peredo. Sobre todo sombras de nos mesmos cos cans. Non sei quen empezóu primeiro. Secadra eran un agoiro da sombra que se tendía como a "Negra Sombra" de Rosalía: unha señardade! Un preludio da túa partida a algures. 

Sempre estarás no meu corazón, e cando eu vaia para esa viaxe, seguro que te atoparei para falar do que foi a nosa vida toda dende que nos coñecemos, benquerido amigo!