AS BOTAS ROSA

Podería parecer un conto, pero nono é. Eu apenas teño imaxinación para inventalos, así que teño que conformarme con sacarlle chispa ao cotidiano, aos acontecementos sen importancia, porque, ademais, son os que prefiro. Nunha xélida mañá, a menos seis graos de temperatura, auga na billa conxelada e frío ata a médula, nada mellor que sentarse a escribir sobre algo que cambióu o meu día, onte, xoves, e fixo que o balance fose positivo e con final feliz ainda que con certos inconvintes.
Un día enteiro na cidade deu pé para moitas cousas. Entre elas, o cómo estas botas chegaron a min. Indo pola rúa San Pedro, camiñaba diante de min unha señora moi elegante e estilosa que levaba unhas botas como as da foto. Tiven un flechazo con elas, (cas botas) e aprecei o conxunto en sí, dende logo, pois chámame a atención cando alguén ten bo gosto. Dubidei se lle preguntaría ou non ónde as mercara. Ao final puido a curiosidade. Ela deixouse preguntar e eu con amabilidade abordeina. Díxome que as mercara nunha outlet facía dous anos nunha zapateiría na que eu xa tiña estado e da que non me levara moi boa impresión en canto á calidade do calzado. Alí me encamiñéi e despois dun escaneo pormenorizado polo local, non atopaba nada interesante e menos as botas que buscaba. Así que pregunteille a unha dependenta polas botas rosa e levoume de contadiño frente á que se expoñía mesmo na entrada. Cómo non fun quén de vela? Era o número corenta, dous mais do que eu calzo. Probei a compañeira que me trouxo nunha caixa e vin que era ao tal. Perfeita! Así que decidín levalas e ademais tiñan un prezo de risa! Apenas vinte euros! Alá me fun cas botas toda feliz e matinando mil combinacións posibles con vestimenta que tiña pola casa. Dende logo, non ía ser tan ben axeitada como a que levaba a señora, que por certo, chamóulles ás botas, zapatillas de avóa! Pero nela lucían como mocasins dunha marquesa. Cando cheguéi á casa decidín probalas e miralas por debaixo. Xa non era a primeira vez que levaba un par impar! Pero coa emoción do momento, non se me ocurrira facelo na tenda. Así que, comprobei, para a miña sorpresa que eran de distinto número. E so quedaban esas! Quén levaría outro par impar coma min? A diferencia, a simple vista, non era moita, pero de postas, sentía que non calzaban igual. Pasei a noite pensando nas botas e decidín chamar á tenda pola mañá para dicírllelo! Alegreime de novo ao saber que había solución, que terían outro par para poder cambialas ainda que era a do número mais grande! Pe grande, ande ou non ande! E ahí acaba a historia das botas e que me fixo pensar nun libro que lera na miña primeira xuventude, (pois estou comezando a segunda), e que se titulaba "Enterradme con las botas puestas". De non incinerarme, case me gustaría que me puxesen as botas para poder camiñar con pes de rosa polo outro mundo!