REGUEIFA VISUAL

O pouco que eu sei da regueifa é que se presta a canalizar os enfrontamentos entre duas ou mais persoas sen ter que chegar a males maiores e ao mesmo tempo, deixándo aos contrincantes satisfeitos de expresar as súas diferencias. É un método pacifista de resolver os problemas que poden ter dous veciños, dous grupos como mozos versus mozas dun xeito irónico, valéndose de cantigas que con moita sutileza van atacando e contraatacando sobre un tema conflictivo. Eu non son a mais indicada para falar deste asunto se ben, o meu fillo podería sorrir ao ler esto que eu escribo xa que el está facendo o seu doutoramento  sobre a regueifa en Vaasa, Finlandia, ao tempo que da aulas de estudos para a paz nesa mesma universidade, (discúlpeseme presumir de fillo, pero é o típico das nais, e non sempre teño moita ocasión de facelo). Pois nas miñas andainas aquí pola aldea, sempre se descubren cousas que non fai falla buscalas moi lonxe. É ben sabido que en tempos antigos, a regueifa estaba á orde do día en todo trato personal, por exemplo nesta cantiga dos reis:
A:  Cantamosche os reises
      guedellos de cabra,
      cantámosche os reises
      nonos deche nada.

B:  Se nada vos dín, 
      nada vos debía,
      ide dahí larpeiros
      viñerais de día.

Pasando por un camiño onde dous veciños non se levan alá moi ben e tendo as casas frente por frente, xa teño ficado sorprendida da exhibición que, as veces, cando hai banquetes, fan do consumido para que o outro senta envexa. Este Nadal, fixeime nas botellas de albariño e de champán que xunto cunha lata de coca cola e restos de mariscada, había na parede xunto á pista. Eso por unha banda. No outro lado da pista, na casa do outro, había un saco de pienso de cans pendurado, baldeiro, nun pau ben outo. E eu pensei que esto se trataba dunha clase de regueifa visual, na que as imaxes valían mais ca mil palabras. Ocurríuseme poñerlle eu a letra e aquí temos o resultado:

A: Na miña casa a familia
     ven celebrar o Nadal.
    Tomamos a mariscada
    viño albariño e champán.

B: Na miña polo Nadal
    estamos eu mais o can
   él come pienso do bo
   o voso as sobras lle dais.

Quedei satisfeita con este texto e paréceme que é xusto o que eles estaban tratando de dicirse sen mediar palabra. Agora so precisaría dun debuxiño tipo viñeta que vou pedirlle a un amigo artista se podería facermo para ilustrar este post xa que as fotos que tomei non me gusta poñelas pola evidencia que fai do terreo de estudo e que poidera ferir sensibilidades.

Ilustración de LO MARTI

Lembro, na miña crianza, como grupos de segadores  tamén se tiraban os trapos sucios dende unha ladeira do monte á outra, quedando o val no medio. Ben con aturuxos, con algún tipo de burla por iren mais atrasados na laboura que facían, por seren mais perguiceiros, por estar mais tempo descansando ca traballando, en fin, había moito polo que mofarse dos demais e afianzarse no propio. É ben curiosa esta forma de desfacer "entuertos" sen chegar a maiores males. Se o mundo aprendera estas técnicas de discusión e confrontación, estariamos mais humanizados e menos asilvestrados, que en paga de ir para diante, imos para atrás, e dúbido que atras, neste caso, siñifique peor, xa que no caso da regueifa, é algo ben saudable para quedarse agusto, descargado de tensións e divertido ao mesmo tempo.