ANINOVO 2017

Aínda non fai moito que despedía as cigoñas neste blog, agardando velas de novo á principios da primavera, como mais cedo, cando, para sorpresa miña, o día de aninovo, nunha paisaxe conxelada, atopei a primeira cigoña do 2017, ao meu paso por estradas fantasmagóricas, desertas que de contado me fixeron imaxinar un mundo postpetróleo. Estaba de pe no seu antigo neal onde xa medrara un prado dentro del e comprobaba tristemente unha ruína onde todo era inóspito e desamparado. Pensaría na súa familia, que deixaba na residencia de inverno (enténdase verán para elas) ao amparo de mellor calidez e na súa arriscada viaxe para adiantarse a preparar a súa casa que acollería amorosamente á súa parella de anos. Cánto nos enseñan estes compañeiros de camiño! Pero, de feito, elas son o mellor cronómetro do tempo atmosférico e dous días despois xa sería mais benigno e propicio para emprender labores de reconstrucción do neal. O día tres, a terra voltouse mol e as árbores ainda locen enaguas outoñais nas suas ponlas cando xa agroman neles indicios primaverais sen ter pasado polo inverno. A esto debe chamárselle xa polo seu nome, que ata xente miúda coñece: CAMBIO CLIMÁTICO.

Eran as tres da madrugada cando me asaltóu este pensamento, que logo de espertarme, faise teimoso e apremiante, polo que xa sempre teño á  man algo onde escribir as ideas que logo pola mañá esfúmanse e dilúense na néboa e mestúranse ca cotidianeidade automática das labores caseiras e de  portas afora e xa non son quén de traelas a rego!
Como dicía, as estradas dende a miña casa á costa atlántica, nesa mañá xélida, eran de película. Apenas atopei carros por elas. Era toda para min, ainda que non tiven malas tentacións de ocupala por completo! Ao deixar a A 6 para dirixirme á Santiago, despois de Guitiriz, a estampa que ofrecían as árbores, prados, veiras da cuneta e arbustos mais pequenos era para fotografar e sabía que ou o facía daquela ou tería que conformarme con perdelo. Non parei porque me deu preguiza, porque xusto onde emerxía esa imaxe non había onde parar.... Logo arrepentiríame ben porque esas imaxes eran xusto as que debía poñer aquí neste post! Verei de atopar algunhas que outras persoas fixeron pero xa non é o mesmo por aquelo de que penso que o que ven os ollos de cada ún, é o que queren ver e o que lle da siñificado a todo o conxunto, porque non é so a foto, é o día, a hora, o lugar xusto polo que ti pasabas, o motivo da túa viaxe, o teu estado de ánimo!. É por iso que non me valen fotos alleas por moi boas que sexan. Cada vez mais esixente con todo!
A miña reflexión sobre a importancia que lle damos ao calendario e cómo marca a nosa vida, de maneira que parece que o primeiro día de xaneiro todo cambia, todo é diferente, empezamos un novo ano do que daremos resumo o 31 de decembro e avaliaremos cómo foi para o mundo, para os nosos achegados, para nós mesmos..... e así sucesivamente. Non nos decatamos de que outras xentes se rixen por calendarios diferentes e para eles non é o mesmo que para nós.... E considerámonos únicos e certeiros e ben afincados na nosa realidade, que non é tal, senón ficticia... Así que ainda que temos que seguir a corriente porque senón corremos o risco de desbordarnos, cada vez síntome menos involucrada neste tipo de celebracións que sobre todo baseanse no consumismo, nunha sociedade capitalista que nos devora ao tempo que se encamiña á súa propia destrucción. Non existen eses marcadores numéricos como non existe o tempo contado en horas e minutos. É unha continuidade sempre, marcada, eso sí, por outro tipo de cambios mais imperceptibles, ou mais sutiles dentro dun conxunto de infinitismos non controlados aínda polos humanos. Deixémonos fluir!!!!!