SINFONÍA VISUAL

 

O meu xardín, nesta foto, parece o que non é. Vese todo mais xunto que na realidade. Hai espazos libres entre as plantas.

Xa empezan a dar sombra a parra e os kiwis.

Pido ao ceo que non mande unha xeada

que murche e queime tan prezada ramaxe.

"Verde que te quero verde", sen dar nada.

Nada en tí procuro a non ser a tibieza

que nos días de calor nos protexa.

A salvia, dase moi ben e forma grandes bolas que agora florecen e desprenden o seu rico aroma.

Teño moitas clases de flores. Non a todas lles sei o nome. Tería que buscalo. Esta é unha trepadora que ofrece estas campaniñas tan alegres que destacan na súa cama de follas verdes. Estoulle moi agradecida e forma unha cortinaxe nun lado do porche.

Esta preciosidade namora á vecindade pero eu sei cómo as gasta! É unha grande invasora. Tiven que arrincar feixes delas. Pero ter flores azuis, é un previlexio!

Croques, bilincroques e mais estalotes

troqueleaban, tróquele, tróquele

e de tanto troquelear,

a festa sen rematar.

 

Florece a principios da primavera e pouco tempo mantén a flor pero alégrame vela cando me levanto, a través da ventana do meu cuarto.

Sería unha entrada interminable se puxera todas as flores do xardín. E posto que non me tomei o traballo de chamarlles polos seus nomes, non vou seguir. Síntome feliz con todas elas. Esta tamén é trepadora e está nunha esquina do porche, detras da hamaca. Xusto, agora voume relaxar un pouco nela  mentres leo un dos tres libros que ando a ler.