RUTA DA FONTANEIRA

 Da Fontaneira á Fontaneira

tiro porque me mola o río Neira

A duras penas

cheguei a Penas

pra non morrer coa pena

de non ter ido a Penas

Atopámonos no Cádavo,  (Baleira) ás dez da mañá. Eramos catro, dispost@s a facer a Ruta da Fontaneira, que forma parte da Gran Ruta da Marronda. Para iso tiñamos que chegar ata a Fontaneira e alí, vendo o mapa, seguimos a ruta circular por entre bosques espesos, unhas veces subindo costas e outras baixándoas. O primeiro lugar de interés foi a Cova dos Mouros, cunha subida en picado que non está para calquera. Nesta cova atopáronse pinturas rupestres de orixe postpaleolítica. 

Seguindo o camiño, chegamos a un alto de uns 770 metros onde atopamos un fermoso banco para repoñer forzas e contemplar a paisaxe de montañas que se estenden á redonda, ao fondo das cales descorre o río Neira, que xunto co Eo, son os principais ríos de Baleira.

As penas de Villarín, dende pequena sempre vín.

Pasamos por aldeas de poucas casas e menos xente. Todas me soaban de cando meu pai me falaba delas e eu nunca me achegara a visitalas. En algúnhas ata atopei parentes, no Estornín. Gustóume a conversa que mantiven cunha parella xa maior e que coñecían ben a miña familia. Foi como sentirme na casa e noutros tempos idos. Veciños do outro lado dos montes que nos separan e dous vales polos que corren os nosos dous ríos.

Cruzamos o Neira por esta ponte noviña, recén construída, a xogo co banco. Polo menos o Concello quixo facer algo bó nesta ruta. Agardo que faga o mesmo na do río Eo.

Poñería fotos e fotos das paisaxes que amosan unha natureza exuberante, con arandeiras que xa están formando o froito, de flores exóticas que chaman a atención tanto polas cores, como polas formas e agrupación. Detivémonos moito nelas e mesmo as identificamos coa axuda de Google.

-

Carballos, castañeiros centenarios, bidueiros, acivros, teixos...matogueiras ... protexen do sol e dan frescor e humidade ao longo do percorrido de altibaixos en alternancia por carreiros de a pé e por camiños de carro en moi bó estado de conservación polos que se pode andar sen dificultade e sen malezas que os obstruan.

Para chegar a aldea de Penas, a que eu sempre quixen coñecer, tivemos que desviarnos dous quilómetros costa arriba. Recibíunos un enorme mastín que parecía ser o que gardaba o lugar. Fixemos boas migas con él. Eu sabía que alí atopariamos unha fonte, e así foi. Buscamos sitios para comer o noso picnic e atopamos unha gran mesa de formigón, con sendos bancos a cada lado. Lembroume a mesa do despacho de Putin. Podiamos gardar ben as distancias. O mastín empezóu a comer as sobras, non sen certo recéo, pero acabóu facendo de "gogó" enriba da mesa.

Aínda nos levaría un bó tempo acabar a andaina, moi cansad@s, pero felices, con boa conversa e boa sintonía, pese a que algúns de nós era a primeira vez que nos viamos.

Deixo un vídeo da Cova de Baleira que seguramente explicará mellor o que alí se encontróu.