O TRÓQUEL BRANCO

Perdido en Troquelandia, onde abondaban os Digitalis purpurea, era como un milagre atopar iste exemplar, que eu denominei, albino, nas primeiras de cambio.

Estaba escondído entre a frondosidade da beira do camiño, case oculto á vista de transeuntes, pero non á de aqueles, que coma mín, escaneamos o mais recóndito da floresta, sempre na percura de algo raro, que chame a atención e me faga sentir descubridora de segredos que a natureza garda para sí.

Outra persona, alén de mín, puxo os ollos nél. Acordamos que o deixaríamos estar no seu sitio para que se reproducise na seguinte primavera. Cousa que ocurreo.

Pero, logo, veu a devastación masiva de toda aquela ramallada que medra ao borde dos camiños por onde transita maquinaria agrícola e que hai que manter libre para que pase sen dificultade.  Mesmo veu o lume que arrasóu todo o hábital daquel inquilino raro.

De saber que iso ía acontecer, tería levado a planta para a miña horta para protexela. Pero, se morría? Por culpa miña? Non quería xogar con iso. Qué pasase o que tivera que pasar. Alí quedaría.

Xa pasaron varias primaveras sen velo. Hoxe escudriñei metro a metro toda a contorna para ver se os meus ollos daban con aquela brancura que me fascinara. Pero non atopei indicios de que a súa estirpe se salvara. E se era o único no mundo? Non tería eu que ter chamado a expertos na protección de prantas silvestres, igual que fago cando un xabarín se arrastra, ferido, por un prado? Sento moito pesar de non ter feito algo. E se o levóu a outra persoa que sabía da sua existencia? Case me alegraría, no caso de que lograra que sobrevivira. Prefiroo en cautiverio que desaparecido!

Agora, que se achega o San Xoán, que os seus irmáns de cor fucsia, van ser protagonistas, xunto coas flores de sabugueiro, no enramallado de portas en fiestras para protexer as nosas casas dos maleficios...él non poderá formar parte disa costume que temos pola Galiza interior. Porque pola costeira, alí sí que teñen outras maneiras de combater os meigallos, e que consiste en recoller as Herbas de San Xoán, que veñen sendo malva, romeu, fiuncho, mil en rama e muitas outras, dependendo da localidade e do tipo de herbas que medran nela. Déixanas a remollo na noite de San Xoán para lavarse con ela ao día seguinte pola mañá. 

E falando da celebración, aquí xa se perdeu o costume de facer as fogueiras na noite máxica. Pero na franxa atlantica, zonas costeiras, aínda se seguen facendo acompañadas de comida e bebida, música e logo saltan as fogueiras e a noite segue a facer das súas e hai trasnadas que se materializan en mover cousas de sitio, ou sexa, gastan bromas de mal gusto para quen sofre as consecuencias.

Todo acaba así, con esta dedaleira branca desaparecida. Non podo facer nada mais que adicarlle iste post, e admirala na foto que gardo da súa louzanía

 Música:   Luar na Lubre  " Pola Ponte de San Xoan ".

Refráns:

Polo San Xoan, tanto queixo como pan.

Polo San Pedro, tanto queixo como un dedo.