www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

martes, 15 de xuño de 2021

ALTURA DE MIRA


 Aproveitei que facía un día de calor para darlle a Noa o seu ben merecido baño. Así, limpa, arrecendendo a champú e co pelo dun branco, branco... subina a hamaca comigo, cousa que poucas veces fago.

Sentímonos as duas tan ben que notei cómo apreciaba o meu xesto e a sua cariña cobrou unha serenidade que me contaxióu. Dende a altura, podía ver o mundo de diferente maneira e observaba todo con curiosidade e sorpresa. Cántas vistas se perdía cando, a un palmo e medio do chán, apenas podía ver o que tiña diante dos seus ollos. Non me decatara diso ata hoxe. Non é o mesmo ver o mundo deitados que de pé.

Despois do mal que o pasara ca tronada da noite anterior, que non sabía onde meterse e o único refuxo que atopaba mais seguro era debaixo do banco da cociña, tiña agora unha reconpensa, ainda que non fose moi duradeira, porque a media tarde, os seus ouvidos xa anunciaban outra tormenta e seguíame a todas partes, tal era o seu medo!

Acaricieina mentras escoitaba o latexo do seu corazón, perto do meu. Qué poucas veces temos un momento así! Será pola miña falta de tempo e tamén porque, cos anos, vai adquirindo un certo cheiro que non me agrada, empeorado polos seus revolcóns nos prados que teñen xurro ou bichos mortos.

Deixei que observase ben a paisaxe dende a hamaca e que arrecendese as flores e o aire. Estabamos as duas moi felices. Pensaba nas miñas netas, que darían algo por poder tela asi, como eu a tiña. Era o que mais lles gustaba facer cando viñan. Subirse as duas con Noa a hamaca e eu mexendoas. 

Dez anos xuntas xa son toda unha vida de can. Agora ten trece. Recollina no monte da Marronda, crendo que estaba abandonada. Había outros cans con ela. Nunca pensara ter can. Sempre fun de gatos. Os cans dábanme un pouco de medo, sobre todo os grandes. Parei o coche, abrinlle a porta e ela entróu. En dous minutos xa dicidira chamarlle Noa. 

Co tempo, souben que a cadela tiña dono.Un día dando o noso paseo un coche parou xunto a nós e o home chamóuna por outro nome e ela foi de contado xunto dél. Despois de aclarar a situación e asegurarme de que nona quería de volta, pois xa ía ter cachorros, sentínme aliviada dun cargo de concencia por terme apropiado dunha cadela alléa.

Agora durme tranquila, mentras isto escribo, nesta madrugada na que o sono colleu vacacións, logo de ter pasado a noite anterior entre lóstregos e tronos. Se non se durme hoxe, dúrmese mañá!





29 comentarios:

  1. Es uno de la familia, y claro, en la hamaca a ratitos, que vea desde otra altura.

    Que sigas gozando de él. Un abrazo

    ResponderEliminar
  2. Lindos momentos junto a tu perrita nos narras, Beatriz. Es maravilloso darles de nuestro tiempo a nuestras mascotas también, ya que viven muy poco, y pronto pasan los años y cuando se van, lloramos mucho. Me encantó pasar por tus letras. Un abrazo y feliz martes.

    ResponderEliminar
  3. Este comentario foi eliminado polo autor.

    ResponderEliminar
  4. A cadela havia perdido o fato de que a amava e encontrou alguém que por acaso a amava. Ele encontrou o verdadeiro dono novamente e, tenho certeza que ele ficou grato a você, ele estava feliz. E o que conta na vida é até a felicidade, não é?
    .
    Semana feliz

    ResponderEliminar
  5. Hola Bea.
    Es una gran compañera de paseos y de más. Noa vale mucho.
    Aquí hace una calor mortal.
    Un abrazo

    ResponderEliminar
  6. Canto bo nos dan os animáis, como nos poden atopar a sensibilidade humana que as veces nos mesmos, inconscientes pretendemos tapar.
    Meu fillo Pablo, amante fiel dos animáis de toda a vida, sempre di que as persoas que tratan animáis son ou se fan mellor persoas, non lle falta razón, os animais aman incondicionalmente e agradecen o ben que se lles fai, compensa amalos.
    Fermosa historia, linda parella.
    Gostei do teu descubrimento tras poñer a Noa nas alturas, as túas netas tamén costarán, pois a próxima vez que veñan a súa avoa nelas non mexerá, hahaha.
    Apertiña, Bea!

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. É así como contas, Sonia;os animais humanízannos!, ó contrario do q moitos pensan, refírome aos que cren q os humanizamos nós a eles

      Eliminar
  7. Olá, Beatriz.
    Um gesto muito bonito que tiveste. Os animais precisam de carinho, como nós, os humanos.
    Por norma, os cães gostam de tomar banho. E de certeza que a Noa também.

    Gostei muito desta tua crónica.

    Tem uma feliz terça feira, com muita saúde.

    Beijinhos!

    ResponderEliminar
  8. Este comentario foi eliminado por un administrador do blog.

    ResponderEliminar
  9. Bonita historia a de Noa e a túa. Canto se lles quere!

    ResponderEliminar
  10. A foto, serena e bela, dá bem uma ideia de quantos sois amigas e companheiras! Tive um assim assim, uma vez, por 14 anos... e quanto valeu (e ainda vale!)a pena! Meu abraço, amiga; boa semana.

    ResponderEliminar
  11. Os meus gatinhos detestam tomar banho e cortar as unhas.
    Bjs

    ResponderEliminar
  12. A historia de Noa ben resumida, recollendo ese intre xuntas, ela recén lavada, para mirar dende a hamaca un pequeno mundo no que sodes compañeiras xa fai anos; de feito, toda unha vida para ela.

    ResponderEliminar
  13. Olá, Beatriz!
    Passando por aqui, relendo esta excelente crónica, e espero que a Noah esteja feliz.

    Beijinhos, e ótima quarta feira!

    ResponderEliminar
  14. Os animais são óptima companhia.

    O teu apreciável texto me trouxe à memória os excelentes noa que partilhei com a minha cadela dálmata, de quem tenho imensas saudades.

    Beijinho e tudo de bom

    ResponderEliminar
  15. Fue una historia de amor preciosa y es algo que hace pensar en la sencillez de las cosas más importantes. Se unió a ti, te eligió y tú la elegiste, estuvisteis las dos de acuerdo. Ella depende de ti, es algo muy tuyo. Necesita el amor con que la tratas, se ha insertado en tu vida.
    Escribes en un lenguaje, el tuyo, la lengua gallega que dominas y eres capaz de convertirla en un auténtico placer. Puedo decirme que a mí me has emocionado en muchas ocasiones con relatos que tienen el encanto de esa lengua gallega, la tuya.
    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  16. No lugar em que moro não aceitam
    animais de outras raças senão da
    minha. (risos) Caso contrário a
    casa estaria cheia deles, agora.
    Um beijo e boa noite. Volto
    depois.

    ResponderEliminar
  17. Posiblemente fuera el destino el que hizo que os encontrarais de esta manera para que hoy día estés escribiendo sobre él y dejando huella de ello.
    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  18. Os cães são dos melhores amigos dos humanos, mas em muitos casos, como o teu, o inverso também é verdadeiro, pois há pessoas que são muito amigas dos cães.
    Bom resto de semana, amiga Beatriz.
    Beijo.

    ResponderEliminar
  19. Admiro a la gente que ama a los animales y los cuida
    Personalmente no tengo ninguno ni siquiera peces
    Odio el mantenimiento diario de limpieza Tengo mascotas de mis hijos cuando voy a visitarlos. Muy lindo tu texto Me ha encantado.Recuerdos siempre bella mujer

    ResponderEliminar
  20. Boa tarde, adoro Bichinhos!
    Um grande e carinhoso beijinho!
    Megy Maia🍁🌼🍁

    ResponderEliminar
  21. Olá, Beatriz!
    Passando por aqui, para desejar um feliz fim de semana, com muita saúde.

    Beijinhos!

    ResponderEliminar
  22. Enternecedor o relato acerca da Noa. Entendo ser uma felicidade e mútua alegria ter a consolação saber na escolha mútua.


    Beijo
    SOL da Esteva

    ResponderEliminar
  23. mas que bonita história essa.
    http://retromaggie.blogspot.com/

    ResponderEliminar
  24. tao bonita esta foto desejo tudo de bom muita saude bjs

    ResponderEliminar
  25. Olá, Beatriz!
    Passei por aqui, para desejar uma boa semana com muita saúde.

    Beijinhos!

    ResponderEliminar
  26. Meu abraço, boa semana; aguardo o próximo post!

    ResponderEliminar
  27. Noa, que amor é. Máis cariñosiña non pode ser. E con que admiración te olla cando tocas o teu acordeón. Tedes sorte de tervos a unha a outra. Boas compañeiras de vida. Un bico!

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.