ALTURA DE MIRA

 Aproveitei que facía un día de calor para darlle a Noa o seu ben merecido baño. Así, limpa, arrecendendo a champú e co pelo dun branco, branco... subina a hamaca comigo, cousa que poucas veces fago.

Sentímonos as duas tan ben que notei cómo apreciaba o meu xesto e a sua cariña cobrou unha serenidade que me contaxióu. Dende a altura, podía ver o mundo de diferente maneira e observaba todo con curiosidade e sorpresa. Cántas vistas se perdía cando, a un palmo e medio do chán, apenas podía ver o que tiña diante dos seus ollos. Non me decatara diso ata hoxe. Non é o mesmo ver o mundo deitados que de pé.

Despois do mal que o pasara ca tronada da noite anterior, que non sabía onde meterse e o único refuxo que atopaba mais seguro era debaixo do banco da cociña, tiña agora unha reconpensa, ainda que non fose moi duradeira, porque a media tarde, os seus ouvidos xa anunciaban outra tormenta e seguíame a todas partes, tal era o seu medo!

Acaricieina mentras escoitaba o latexo do seu corazón, perto do meu. Qué poucas veces temos un momento así! Será pola miña falta de tempo e tamén porque, cos anos, vai adquirindo un certo cheiro que non me agrada, empeorado polos seus revolcóns nos prados que teñen xurro ou bichos mortos.

Deixei que observase ben a paisaxe dende a hamaca e que arrecendese as flores e o aire. Estabamos as duas moi felices. Pensaba nas miñas netas, que darían algo por poder tela asi, como eu a tiña. Era o que mais lles gustaba facer cando viñan. Subirse as duas con Noa a hamaca e eu mexendoas. 

Dez anos xuntas xa son toda unha vida de can. Agora ten trece. Recollina no monte da Marronda, crendo que estaba abandonada. Había outros cans con ela. Nunca pensara ter can. Sempre fun de gatos. Os cans dábanme un pouco de medo, sobre todo os grandes. Parei o coche, abrinlle a porta e ela entróu. En dous minutos xa dicidira chamarlle Noa. 

Co tempo, souben que a cadela tiña dono.Un día dando o noso paseo un coche parou xunto a nós e o home chamóuna por outro nome e ela foi de contado xunto dél. Despois de aclarar a situación e asegurarme de que nona quería de volta, pois xa ía ter cachorros, sentínme aliviada dun cargo de concencia por terme apropiado dunha cadela alléa.

Agora durme tranquila, mentras isto escribo, nesta madrugada na que o sono colleu vacacións, logo de ter pasado a noite anterior entre lóstregos e tronos. Se non se durme hoxe, dúrmese mañá!