MARMELADA DE FROITAS VERMELLAS

 Hoxe entra o verán pero deberónse equivocar os ceos porque aquí o que chegóu foi mais inverno con todo o o que iso significa. Xente, animais, plantas... voltamos ao cubil.

Como non se podía sair, por mor da incesante chuvia, e logo de ter argallado no computador, feito a miña xinasia suave co tuturial de youtube, pensei que sería bo poñerse coa marmelada de froitas vermellas que recollín na horta, antes de que se pasen.

Mesturei amorodos, arandos e grosellas e púxenme mans á obra, pois é un traballo de pacencia e de saber esperar. Case leva un día enteiro !

Mentras se agarda, pódense facer outras cousas: ler un bo libro, como iste de José Luis Sampedro "La sonrisa etrusca", Mais me gustaría lelo en italiano, xa que é a historia dun vello campesiño calabrés, que pasa unha temporada no apartamento dos fillos en Milán, onde coñece ao seu netiño de poucos meses.

A marmelada, para que calle ben, hai que deixala enfriar e se non ten a textura desexada, voltar a poñela ao lume ata que vaia espesando. É un truco que me dixeron e parece que funciona. Como sempre lle poño menos azucre do indicado, tarda moito en coller firmeza pero, ao final, acaba por callar.

O libro tira de min. Un avó do rural italiano, que non se afai aos costumes da cidade, a onde vai para ser tratado dun cancro, rusca, como él lle chama, e que choca co refinamento e artificialidade dun mundo tan afastado da natureza, e das costumes e modo de vida do lugar do que procede, e ao que se vai adaptando pero sen esquecer a súas raíces, trata de educar ao seu netiño nesas costumes de toda a vida para facelo un calabrés de pes a cabeza. Para iso ten que sacrificar moitos dos seus hábitos, como o de fumar, comer e beber, aseo personal... todo para poder entrar en contacto co que mais quere neste mundo, o seu netiño Bruno.

A marmelada vai avanzando en cocción e xa case está para poñer nos tarros que logo se ferverán a baño maría para que se garden por un tempo. O que ocurre é que, despois dunhos meses, van perdendo a viveza de cor, como se fosen oxidándose, pero o sabor queda.

O día vai dando treguas pero eu non saín a camiñar. Agardo poder facelo, porque o día que non camiño, parece que me falta algo. Ainda que a xinasia de Termalia, axudóu a mover un pouco os músculos.

Recomendo ista xinasia suave, que está guiada por un rapaz moi xeitoso e cunha música de estilo tibetana que crea un ambiente moi agradable. Combina respiración e exercicios para fortalecer as pernas, o equilibrio... e inclue estiramentos ao final.

Deixo aquí o vídeo "Termalia gimnasia suave you tube"