O FORMIGUEIRO

 Hai días, que me entran tantas ganas de escribir, que non podo demorar mais. Mesmo deixo sem facer algunhas tarefas ou renuncio ao descanso ben merecido de despois de almorzar, como é o caso.

Dende que vin aquel formigueiro, arrasado polas lapas, sin teito, carbonizado, ennegrecido como o crater dun volcán, e lle fixem fotos, por se acaso as necesitase, non deixei de pensar en escribir algo sobre o tema, ainda que as fotos, mesmo parecen unha paisaje de Lanzarote e pode que non sexan do agrado de todo o mundo, eu sego pensando que teño que dicer algo sobre ese formigueiro.

Paso preto del todos os días e detenho-me a míralo, a ver se sobreviviron, se puideron refugiar-se no seu bunker antes de que o lume as carbonizara por completo.

Adianto que tiveron sorte. Que a día de hoxe, xa teñen construído mais dun centímetro de espesor no que é o recheo daquel cráter que eu vin despois do lume ter pegado nel.

Traballan arreo, sem perda de tempo. Centos de formigas carretan seu pauíño ou palla, ou comida para contribuir ao bem do formigueiro, a súa sociedade.

Estou tendo moita simpatía con estes animaliños. Aclaro que non gosto de telas perto. Mais, son tan laboriosas coma mín e iso faime sentir empatía hacia elas. 

De aquí en diante xa me podo incluir e direi que todo se nos vai en prepararnos para o inverno. Aquí é inverno case todo o ano. Leña para o lume, comida...So que eu non dispoño de galerías subterráneas, nen teño obreiras que me fagan o labor, nen son unha raíña poñedora, nen unha zángana. Entón, qué clase de formiga son eu? Sen dúbida, unha obreira!

Hai xente que se dedica a molestar os formigueiros. Nona comprendo. Qué interese terán en coller un pau e poñerse a remexer como se fose arroz con leite?

Para algúns, as formigas tamén son algo que se come e se empaqueta como unha bolsa de chips e que van cruxindo entre os dentes, entre sorbo e sorbo dunha Indian Pale, ou algo así. Eu non gostaría dese snack nen que me pagaran por comelo. Pero para gostos....

Xa só me falta escribirlles un poema. Agardarei a que terminen de construir o seu pazo, e así loubaréi a súa obra e o seu exemplo de colectividade. 

As formigas son animais dos que temos muito que aprender. Espíritu de supervivencia, organización, distribución de tarefas, colectivismo, solidariedade, esforzo e... cándo durmirán? Se fan coma mín, sóbralles noite!

E como o prometido é deuda, e motivada polos versos que SOL de Esteva deixou no seu comentario ao meu post, atrévome cun poema rimado, seguindo o seu estilo.

"Incansáveis, as formigas,

Laboram o tempo inteiro,

Ajuntam muitas espigas

Para encheren o celeiro"

(SOL de Esteva)

A sua casa lles queimaron

Por limpar unha maleza

Elas ben se refuxaron

No fondo da fortaleza

Como son traballadoras,

Á superficie asomaron

Despois dunhas poucas horas

O formigueiro arranxaron

Tiveron unha xuntanza

Para poñerse de acordo

E como houbo concordo

Para facer a mudanza,

En menos que canta un galo

O formigueiro arranxado!

(Beatriz Pin)