CONTIGO, PAN E CEBOLA

 

Planteite pequeniña, á saída do inverno.

Agardei que as tuas follas agromaran

por entre as ringleiras de canas

que protexían a túa fraxilidade.

Vinte medrar e coller pulo

mentras o sol facía o seu traballo.

Louzá, chegaches a planta adulta

presumindo de tersura e donaire,

espallando no ar a tua fragancia,

gardando a intimidade impoluta

da ramaxe cilíndrica que te protexe

por dentro e por fora, impenetrable.

Alicaída ao chegar o verán, fixéchete

cebola de bo ver, multiplicándote

por dentro, en capas e mais capas.

Chegóu o declive, a madurez,

de tanta vitalidade e caíches,

postrácheste de xeonllos na terra

para amosar o teu logro interno,

o resultado final do teu destiño.

Agora formas parte dunha restra,

que aprendin a tecer, vendo a meu pai.

Sigo a tradición, o saber trasmitido

dos devanceiros. Sei como facer de tí

algo artístico e presentable do que

orgullosa e satisfeita chegamos

ao final dun proceso de maduración,

ti e mais eu, cebola que das sabor

aos meus pratos e adornas onde estás.

Contigo pan e cebola!