ROTEIRO POR PARQUES EÓLICOS

Sábado. Agardaba un día normal. A pota do caldo de castañas xa estaba ao lume. Preparando o meu almorzo, despois dunha ducha. Vestida para as temperaturas baixo cero destas xélidas mañás, estilo cebola. Seis capas entre camisetas, polares e chalecos polares tamén.

Soa o teléfono xusto cando ía almorzar. Era hoxe o roteiro e non mañá! O que acontece por  non saber en que día se vive.

Deixei todo o que tiña en marcha e collín botas, mochila e bastóns e co coche, enseguida me presentei no lugar sinalado, a deshora, claro. Agardaban por min. Eramos un grupo pequeno. 

Empezamos a camiñar pola pista que se abrira con motivo da "plantación" de aeroxeradores, haberá dous ou tres anos. Estabamos no concello de Castro Verde, que ficou rodeado por estes papaventos, sen comelo nen bebelo. Ningúen puxo obstáculos, ninguén preguntóu á veciñanza. Planifican no noso, sen nós! Saben que aquí non queda quén proteste. A xente maior so quere calorciño, veña de onde veña, pero as facturas da luz, sí que as vemos e temos que pagalas a prezo de ouro, con todo ter plantado tantas hortas con productoras de enerxía eléctrica, e aturar o ruxido que fan e, secadra, outras consecuencias...

Pero esquecendo os "contras" e indo aos "pros", a paisaxe era espectacular. Cos Ancares ao lonxe, sen neve, o sol aquencéndonos, a xeada cubrindo o fermoso val que se estende  amplo e chán, entre elevacións de non mais de cincocentos metros,  aldeas que outrora estiveron incomunicadas e que gardan esa "esencia" da chamada "Galicia profunda", cas chemineas fumeando, os animais gardados e as xentes de portas adentro. So algúns cabalos, que durmen fora, amosáronse ledos por ter visita e mesmo nos demostraron o seu porte, camiñando como por unha pasarela ou facendo unha carreira estilosa.

Pasamos por unha aldea chamada Foguentelle, que ten unha fonte cun bo cano ao pe do camiño. Por Furís e outras das que non lembro o nome.

Eu tiven que rematar a andaina antes de tempo para aproveitar que alguén me ía levar de volta ao coche que deixara ao principio, por non chegar a tempo de coller o autobús en Castro Verde. Así aínda podía seguir cos plans do meu día, como o caldo de castañas, poñer a lavadora...

Hoxe toca xantar mais tarde do previsto pero non importa. Sempre se aprende algo novo estando con outra xente. A pandemia fixo que nos afastaramos destas actividades que tanto aportan no plano humano e de coñecemento de lugares pero agardamos que todo volva a ser como era antes.

Engado o texto que me deixou unha amiga no Facebook