www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

sábado, 19 de xullo de 2014

A MIÑA BICI

Andaba eu estes días xestionando a miña bici, que ten uns corenta anos, e pensaba pendurala do teito para quitala do medio e mais por mantela saudable, pois visto o visto, non a estou utilizando moito nos últimos tempos, ou sexa, xubilala!!!! Merquei onte mesmo un deses ganchos para colgala por unha roda. Cando pola noitiña abrín o Facebook, cal non seria a miña sorpresa: recibín unha mensaxe dunha persoa que lembraba a miña bici dende que era un neno e a opinión que tiña dela era de que a bici non se asemellaba ás que había na súa aldea. Era unha bici diferente, con un certo "aquel" que lle daba un aire distinguido. Ata se lembraba da cor. Preguntábame se aínda a tiña e que se asi era, que fixera por ela.
Todo xira, todo flue e as cousas acontecen así, sen buscalas para amosarnos o camiño.
Coido que esta bici merece que lle rinda este pequeno homaxe de adicarlle un post no blog e agradezo a esa persoa o tela fichada e arquivada tanto tempo na súa memoria e que, xusto agora, mo comunicara. Pois nona vou xubilar, de momento, e verei se ainda podo facer pequenos percorridos por estes camiños sen tráfego que nos foron quedando despois de reformar a estrada que agora ten moito tránsito.
Pois ben, ela é de cor vermella tirando a granate. É unha BH que non ten marchas, só a que eu lle dou; é de muller (moi sexista a idea pero moi práctica) e mantense en perfecta forma como a súa ama.
Nela facía traxectos curtos de ata vinte quilómetros e, nos veráns, usabaa todos os días, unhas veces para os recados na vila, outra para ir recoller moras, outras para facer exercicio e sentir os arrecendos das flores na primavera, e sempre, sempre para sentirme aireada de pes a cabeza.
A min viñérame a aficción pola bici dun xeito semellante ao que lle pasara a ese rapaz que me vía pasar nela. As coincidencias son, a veces, sorprendentes: un home da súa aldea, andaba sempre na bicicleta ainda cando xa ía entrado en anos. A min gustábame velo pasar por diante da miña casa e sentía unha sana envexa de poder eu algún día ter un vehículo así. Por outra banda, sempre fora un soño non realizado da miña nae e tamén influíu que os mozos que viñan dende lonxe, ver ás súas mozas, deixaban as bicis na miña casa ou reparábanas pola noite cando voltaban.
Eu aprendín sen caer nunca dela. Eso foi un mérito. Víase que estaba feita para as dúas rodas. Sentido do equilibrio! E poido dicir que nunca tiven unha caída na que sufrira dano algún. Gustábame baixar as costas sen tocar o freo pero sabendo que éste respondería, claro. Tampouco fun temeraria no meu guiar. A prudencia acompañóume sempre.
Cando xa tiven coche, a xente da aldea non entendía porque ía na bici a facer os recados. Tampouco entenden hoxe porque ando con dous bastóns. Pois ben, aclaro esto por se alguén ten dúbidas: os bastóns que utilizo para camiñar son especiais para facer Nordic Walking, unha marcha nórdica que practico dende fai tempo, dende que decidín camiñar a pé, non só polo dos coches na estrada, senón tamén porque me acompaña Noa, a cadeliña, e mellor que as dúas utilicimos o mesmo medio de transporte. Cando intentei ir na bici e ela a pé, non facía mais que correr e correr sen sentido de arriba abaixo, seguindo os meus percorridos.
Hoxe fíxenlle unha foto, que aquí deixo. Algún día pasará aos meus netiños, se é que para daquela se atrevan a ir nunha bici sen marchas pero deixareilles constancia de que a mellor marcha é a propia de cadaquén.



6 comentarios:

  1. Bea, moi bos post. Dan ganas de coleccionalos todos. Canto nos fas imaxinar e reflexionar. Poderías escribir un libro de memorias. Seguro que era un éxito de vendas. Que relaxante, ecolóxico e saudable é andar en bicicleta. "Todo xira" canta razón. A veces sorprendémonos gratamente, de volver a ver alguén que pensabamos desaparecid@. Por outro lado, é moi posible que teñamos que volver a utilizar cousas ou métodos que nos din que son antigos, que non valen, que non son modernos, etc. pero que chegado o momento serannos outra vez útiles (anque nos digan que non), saberemos facelo?. Non nos damos conta de que a gasolina ten os días contados. Os "monstros mundiais" que nos manipulan, dinnos que para que medre un país temos que consumir, consumir e consumir, mais penso que imos en contra nosa. Se un aparello me sigue facendo o servizo, por que teño que mercar outro? Por que teño que envexar o do veciño/a e mercar algo máis grande? Para chulearme? Canto podería aforrar o noso peto e o noso planeta. Seremos capaces de rebelarnos contra os "demos mundias" para que nos deixen tranquilos e vivir ó noso ritmo?
    "a mellor marcha é a propia de cadaquén" outra gran verdade. Temos que acomodarnos ás nosas posibilidades, senón é moi probable acabar mal. Temos que estar contentos co que temos, sobre todo se temos saúde. Téndoa temos a maior riqueza.
    No meu caso, a miña primeira bicicleta tamén chegou en vir, foi grazas ó "impulso" dun veciño maior que me dera 1.000 pesetas para axudar a mercala. Cando llo dixen a meu pai, non tardou moito en facer un esforzo e comprarma. Acórdome cando foramos á tenda por ela, hoxe xa non existe, como tantas tendas que desaparecen nestes tempos, e custara 16.000 pesetas, tamén era unha BH e sen marchas.
    Saúdos!

    ResponderEliminar
  2. foi a primeira e única, xa fai máis de trinta anos. Agora xa case fan unha bicicleta para cada ano da nosa vida. Queren que estemos mercando cada pouco. Espero que a que teño eu a usen máis xeracións. Anque hoxe hainas por 99 euros con marchas, non penso cambiala, mentres teña repostos. Eso é outra, porque as multinacionais quérennos enganchar por tódolos lados, pero nos tamén podemos conseguir recambios da reciclaxe doutras bicis.

    ResponderEliminar
  3. Boa tarde,
    recordamos sempre a nossa bicicleta como se fosse a melhor, a maneira como expõe é perfeita.
    Dia feliz
    AG
    http://momentosagomes-ag.blogspot.pt/

    ResponderEliminar
  4. ¡Moi ben,de novo por aquí lendo este homenaxe a bicicleta, pois si que o merece!
    E sabes, sinto pena, porque eu tamén tiven unha bici que tamén andei nela moitos anos, pero logo deixei de andar nela porque tiven os fillos moi seguidos e non tiña tempo para andar en bici, e deixeina estragar ata tirala para a chatarra. Hoxe estou arrepentida de non habela coidado.
    Pero tamén influíron outras circunstancias que no vou a contar...

    ResponderEliminar
  5. Gracias Bea, ata Setembro. Pero antes verémonos por aí por os teus lares.
    Un abrazo grande.

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.