DE AVÓS E CHOCOLATE

Nacín nesta casa. Agradezo aos meus pais por deixarme nacer como hoxe recoñezo que eu quería. Tiven unha irmá que naceu antes. Non sempre se lograba sobrevivir. Unhos conseguímolo e outros, por falta de atención médica, (daquela os partos atendíanos o médico particular rural e a comadrona que acostumaba ser a súa dona) non só nono lograban senón que mesmo perigaba a vida das nais.
Co paso do tempo, dáselle importancia a cousas que nos pasaron inadvertidas toda a nosa vida como o feito de ter nacido na casa na que ainda moro. É un vínculo que enfatiza o noso sentido de pertenza e arraigamento nun lugar. É o que fai que algún día se retorne a onde se saíu, cumplindo así un ciclo que existe en todo na natureza.
Como choraba moito, despois de ter nacido, dábanme a chupar unha onza de chocolate. Qué dirían @s pediatras de hoxe en día! O caso é que me fixeron adicta ao chocolate dende moi nena e eso explica o por qué a miña vida transcurréu a carón do chocolate: primeiro cos contos que substraía das tabletas que se vendían na nosa taberna. Logo o traballo na fábrica de chocolate Lindt en Suiza. Os pelos atopados nos bombóns e que me trouxeron recompensas e, remontándome a mais atrás, o exemplo da miña avoa materna que gardaba nun saquiño, debaixo da almofada, onzas de chocolate que tomaba cando se lle antoxaba, seguido dun groliño de augardente que tiña nunha pequena botella na mesiña de noite. E cómo non!, cando tomo un café, sempre ten que ir acompañado dun trinquiño de chocolate para maridar o sabor. Pero non son unha "chocoadicta". Todo ten o seu punto medio e a min déuseme ben manterme nél en case todas as facetas da vida: na política, na relixión, no amor, na comida.....
Como esto vincúlame co pasado, non podo deixar de mencionar aos meus antepasados. A miña avóa era unha muller que lía o xornal todos os días. Tiña os fillos todos na guerra e ela quería saber deles. Meu avó emigrara a Cuba xa de casado e con fillos. Dalí trouxo o que sería o seu apodo no retorno: Manín. Era zoqueiro, carpinteiro, albanel e tiña libros que lía no tempo de lecer cos seus anteollos tipo John Lennon. Na hucha do seu cuarto gardábanse libros que trouxera de Cuba. Había un sobre a fracmasonería que eu conseguín facerme con él, despois de que él morrera. Faltábanlle follas pero eu lin canto quedaba e na miña mente de nena producíase un certo arrepío a aquel secretismo e clandestinidade na que  obxectos simbólicos e probas de xerarquía conformaban  un mundo descoñecido e paralelo do que eu nunca tivera coñecemento.
Tiven unha época na que me gustaba ler libros de alquimia, de bruxería, de ocultismo... que logo derivarían a un interés pola psicoloxía, psiquiatría...e voltando ao tema inicial, tamén o pasei ben lendo "Charlie e a Fábrica de Chocolate".

Pero indo ao caso, saín de avós lectores e a eles tamén debo agradecer tan bó exemplo. Non era moi común ver a un avó daquela época, encerrado no seu cuarto, xunto á ventana, enfrascado na lectura, nunha tarde calquera, cando a xente da casa andaba a traballar nas faenas do campo. E él sabía de todo e competía cos curas nas conversas que tiñan durante os xantares de festa cando algún ía comer a súa casa.
Voltóu de Cuba coas mans baldeiras pero coa mente chea. Agora que estou a ler "Días de Cuba" de Xosé Neira Vilas, podo darme conta de que os que alá ían como emigrantes, voltaban como cubanos.
Gardo unha lembranza tenra e agradecida dos meus avós. Sinto non ter coñecido tanto aos paternos por viviren mais alonxados.
O avó, cando viña de "cobrar" do Cádavo, paraba sempre a tomar unha taza de sopas con viño e azucre. Eran as famosas "sopas de cabalo cansado". Para él non había mellor recompensa a unha camiñada de doce quilómetros.
Debémonos a quenes nos trouxeron!