A MÚSICA, A DANZA.....UNE AOS POBOS

Bailar tamén bailo na cociña cada día!

Cincenta quería e non quería asistir ao xantar baile que se celebraba, no Pazo da Fonte. Coma sempre, tería que darlle voltas e decidir sobre da marcha. A súa fada madriña xubilárase facía pouco e non tiña poderes para transformar cabazas en carrozas nin zapatillas por zapatiños de cristal, así que ela aprovisionárase no mercadillo local e cnseguira un atuendo que non lle sentaba nada mal. Ademais, xa non había príncipes que conquistar porque o único que había convertírano en rei ainda non había un mes. Así que no caso de ir,  levaría a nova indumentaria das rebaixas da xitana.
Ademais, nin carroza tirada por cabalos lle facía falla. Iría a pé os cen metros que a separaban do lugar, eso sí, co paraugas por se chovía, porque o inverno prolongárase mais alá de xuño e xa mesmo semellaba que non ía vir o verán.
Chegóu á hora en punto. O lugar, que nunca fora un pazo, era agora, ou pretendía ser, un centro de interpretación daquela bisbarra pero, debido aos recortes, quedara convertido  nun simple bar, eso sí, con ascensor que fala solo todo o treito que vai dende o primeiro ao segundo andar. A casa fora reformada e tiña aires de grandeza. Noutros tempos fora lugar de circos e cines ambulantes e mesmo salón de baile. Agora, parecía un auténtico restaurante. Fora preparado para oitenta comensales e con camareiros novos e cociña improvisada in situ.

Panorámica distorsionada.

Cincenta non agardaba atoparse con semellante multitude que aparte dos seus conveciños había xente chegada doutros lugares ben como convidados ou como visitantes estivais.
Ela deixóu o seu gabán e paraugas na mesa principal ou presidencial porque lle gustaba ter unha panorámica que observar durante o xantar. Pero, xa se vía que ninguén é profeta na súa terra. Deseguida lle dixeron que aquel non era o seu sitio. Pois ben, tivo que moverse ao posto que lle tiñan destinado e menos mal que foi dar frente a un cuadro cunha impresionante vista dunha tupida fraga de árbores autóctonas, que non de eucaliptus, como querían agora replantar os montes en man común. Alí recreóu a súa vista imaxinando os animaliños todos que se ocultaban baixo aquelas frondosas ramaxes de impenetrable acceso aos humáns, que xa tramaban e soñaban con abrir carreiros e pistas para  ir a cazalos con facilidade.
O xantar transcurréu con lentitude e parsimonia. Unhos por non ter dentes e outros por ter colesterol,  demorouse o tempo naqueles entrantes que parecían eternizarse na mesa. Agardabamos o seguinte prato que era o que nos gustaba a todos: polbo á feira. Alí houbo para dar e tomar e o que non se fartóu foi porque deixaba sitio para o tan loubado cabrito que viría despois.

Ahí estamos os da ala norte!

Entre postres caseiros, café de pota e gotas foi pasando o tempo e as horas alí sentados que xa parecía que as sillas formasen parte das nosas nádegas.
Chegóu a hora do baile e aquelo convirtíuse nun salón e non só polos bailes de salón que algúns practicaban senón porque despois de tantas horas sen movernos, era imperativo darlle renda solta a todo o noso dixestivo para que todo acabase como tiña que acabar: dixirido!
Cincenta bailóu canto lle daban os pes, embuídos nunhas  zapatillas deportivas que non lle molestaban os pes como aqueles ridículos zapatiños de cristal doutros tempos que encima se perdían ao menor intento de correr e suscitaban pasións principescas de busca e captura ata non parar. Menos mal que aqueles tempos xa quedaran atrás! Agora sentíase ceibe e podía exhibir as súas dotes de bailarina de xotas e muiñeiras lembrando algúns dos puntos que no seu día lle ensinara súa nai, a mellor bailadora da zona e agardar ata o final do bile sen ter que estar pendente das doce campanadas aquelas que lle farían quedar en farrapentas vestimentas de cincenta, se ben este oficio, leváraa agora á elaboración de xabóns potásicos para empregar como praguicida na horta de cultivo ecolóxico, que os tempos avanzan e non se quedan atrás e todo cambia e se transforma ainda que todo segue a moverse en círculos e volta a empezar, pois o que agora se queiran retomar os bailes que noutros tempos se chamaban rúas e que queiramos adivirtirnos ao xeito en que os nosos antepasados o facían non está nada mal e ben a confirmar que a música, a danza, os xantares compartidos.....une as xentes!!!!

A carón do lume Cincenta ve fadas.