CUDILLERO

 

Onte, 28 de setembro, levanteime ás 5.00 da madrugada para coller o autobús en Lugo que nos levaría a Cudillero, Asturias. Viaxábamos co grupo de Galicia Infinita, unha empresa adicada ás viaxes turísticas con base en Sarria pero que recolle tamén en Lugo capital.

Chovía nas primeiras horas da mañá e non paróu ata que chegamos a este lugar, considerado un dos pobos máis fermosos de España, situado na Comunidade do Principado de Asturias, ao norte da península ibérica.

Alí xa nos agardaban duas guías que nos acompañarían durante o noso percorrido por esta vila que parece descolgarse das ladeiras das montañas que a gardan, como se fose unha enredadeira. A súa forma é de "V" ou de cóbado, parte do brazo. Pode que de aí veña o nome de Cuideiru, que é como se chama en Bable ou no dialecto propio desta localidade que nacéu sendo un pequeno porto pesqueiro para se convertir no máis importante de toda Asturias.

Empezamos polo porto que é o que está na parte máis baixa e dirixímonos a unha praza na que se poden ver as antigas casas dos pescadores, pintadas en cores alegres coa pintura que lles sobraba de pintar os barcos. Nesa parte baixa é onde se encontran os bares con terrazas, as tendas de productos típicos, como é a sidra que se toma nunhos vasos grandes unha vez que se maza no reborde do vaso, antes de forma artesanal por escanciadores e agora xa de forma mecánica. Un culín que non pode faltar para coller folgos se nos diriximos aos miradores da parte máis alta, uns setecentos e pico de metros de altura sobre o nivel do mar.

Alí dividímonos en dous grupos de vintecinco persoas, cada grupo con súa guía que nos falaba por altofalante e podiamos escoitar todas as explicacións que nos ía dando. Empezamos por subir por calexóns estreitos e moi empinados, parando a ver os restos de muralla que tivo no seu día, con canóns apuntando a ensenada dos que se conserva un resto que está chantado no medio da praza.

No edificio que hoxe alberga o Concello, houbo arredor do S.XIII un señor feudal que tiña ao pobo subordinado ata que a unión de todos os habitantes lograron desfacerse das ataduras e vivir en liberdade. Eles mesmos construíron a igrexa de San Pedro, á que agarimosamente lle chaman La Catedralina, e da que se senten orgullosos. Garda a mesma forma orixinal pero convertiuse nuha igresa moderna e moi acorde coa arquitectura do lugar. Na seguinte foto é o edificio que sobresae no lado esquerdo.

Segundo subiamos ora por escaleiras ou por calexóns, (caleones no seu dialecto) chamóunos a atención unha especie de muricegos pendurados dos balcóns. Non eran tal senón pequenos tiburóns abertos como se fai co bacalau cando se pon a secar. Con eles elaboran un prato típico de Cudillero que xa só se pode probar nas casa particulares e que se chama "curadito". A pel do peixe, unha vez seca, é unha lixa que pode quitarlle o óxido a calquera ferro.

Cudillero ten uns cinco mil habitantes na actualidade e vive máis que nada do turismo, especialmente no verán e tamén durante o ano. Por eso hai moitos hospedaxes, nos sitios máis escondidos ladeira arriba seguindo a ruta turística marcada con barandas azuis e frechas brancas no chan, ben protexidas dos precipicios das ladeiras con excelentes vistas dende todos os ángulos.

Neste percorrido hacia a zona máis elevada na que hai miradores con amplas vistas sobre o mar Cantábrico puidemos descubrir a persoeiros importantes como pintores que plasmaron escenas desta vila en coloridos cuadros, algúns nados aquí e outros vindos da fora. Un deles foi Jesús Casaus Mechó, nado en Barcelona pero que vivíu en Cudillero.

Pasamos polo museu das caracolas ou cunchas que están pegadas na fachada e alberga cunchas de todo tipo no seu interior ao que non puidemos entrar por estar fechado no domingo.

Esta é unha ruta que vai a un dos miradores na parte alta. Todas as calexas están máis ou menos deseñadas como esta que se ve na foto.

Logo de xantar nun restaurante ás aforas de Cudillero no que degustamos as fabes asturianes nunha receta con cogumelos e langostinos  seguido de merluza con patacas fritidas e un doce de queixo que esstaba para comelo dun bocado pero fixémoslle pola vida coméndoo aos poucos, café para terminar e poñer rumo a Luarca que quedaba no camiño de volta e onde paramos primeiro a ver o suntuoso cemiterio no cume dos acantilados, rodeado de mar, con mausoleos impresionantes, baixamos ao centro desta localidade tamén mariñeira para ver o calamar xigante e sentarnos nalgúnha terraza con vistas ao mar.

Tería que dicir que se fixo unha película en Cudillero, "El Cristo del Océano", que aos habitantes do porto se lles coñece como os Pixuetas e aos do cume Caizos, unhos por peixeiros e os outros por comerciantes. E quen queira saber máis, que busque Cudillero na web.

Unha canción que acompaña ben esta crónica.