FIN DO VERÁN

 E chegou a chuvia que deu de beber á terra sedenta, ao borde da deshidratación. Haberá boa colleita de castañas, por aquelo de "en agosto arder,  en setembro beber".

As rosas están de capa caída pero aínda así, son fermosas. Nacerán outras novas que alongarán a alegría do xardín ata ben entrado o outono.

Pero eu quería falar daquelas outras que medran nos humidais, perto do río Eo, en Sampaio, xunto a acea de Serra, no pozo de Piriquito e que me facían tanta ilusión cando era rapaza e mas traía o meu tío Pepe cando ía moer o gran, ou ás troitas. Nos, sempre lles chamabamos búfalos, e eu, ata hoxe, non sabía o seu verdadeiro nome.

Trátase da totora, ( Typha latifolia), coñecida tamén por anea, espadaña... En portugués: partasana, paina, tabúa, ou en inglés: cat´s tail, e mesmo en chinés, porque seica é comestible, kuan ye xiangpu.

Grazas a información que encontrei nos comentarios de un blog, puiden averiguar todos istes datos e aprender algo mais da planta que daba aquelas vistosas e aveludadas floracions e que me gustaba por en xerrons para decorar qualquer cantiño da casa.

E mentres todo isto pasa fora, recóllome no interior, con boa música bailable, comida cociñándose, e novo post para publicar e sentir que o meu computador compórtase de xeito razoable e me permite escribir sen que me escapen as letras ou teña que facer mil artimañas para que escriba o que quero e non o que quere él, que a veces, é nada.

Bo comezo do outono!