A VITROLA

Os antigos donos da casa na que viviamos e rexentabamos unha taberna mandárannos unha vitrola e algúns discos para que divertiramos á clientela. Así foi como caera nas nosas mans aquel aparello que ainda quixera telo hoxe, porque a nostalxia, vólvenos ao de antes, unha vez mais.

Era de madeira e tiña duas portiñas por diante. Non levaba alto falante en forma de campana como os das gramolas pero debía telo incorporado.

Os discos eran de cancións da época dos anos sesenta e mais antigas. Había un conto que nos gustaba moito e ademais era en galego, cousa rara naquela época e vindo de Madrid, pero chamábase O Tabeirón.

Nunca indaguei sobre a procedencia daquel conto pero quedóume na memoria. 

Despois dalgún tempo, meus pais cansáranse da vitrola. Estorbaba no mostrador porque era grande e vindo por alí o sobriño dun veciño que era un rapaz novo, doutra aldea, chamada O Trabeiro, quixo mercarlles a vitrola e meus pais nono pensaron duas veces. Sen dicirme nada, da noite para a mañá, como eu estaba en Lugo a estudar, vendéronlla.

Andado o tempo, eu quixen recuperala e preguntéi por ela a alguén que coñecía ao novo dono pero nunca tiven unha resposta certa. 

Sempre sentín que se desfixeran dela porque eu era aficionada a gardar todas as cousas antigas, como a radio aquela primeira que tivemos e que xa hai imitacións a vender, as planchas de carbón e as de aquecer na cociña de leña, as zocas de madeira, os trebellos de traballar a lá...

Todo se foi perdendo! 

Agora hai unha volta a todo o que foi novo e moderno naqueles tempos como as cámaras de fotos de carrete, os cassettes de cinta, os discos de vinilo e seica son os obxectos mais desexados pola xuventude de hoxe, cansada xa de tanta dixitalización. 

Pois tamén haberá que recuperar o aro, os zancos, as peonzas, os teveos, as bonecas de trapo ou de millo...

Ter moito e ter de todo tamén chega a cansar. 

Buscando en internet, encontrei un dos contos de Joselín, o autor de O Tabeirón. Merece a pena escoitar a súa voz.