A FILLA ÚNICA

 

Eu non fun filla única. Houbo unha primeira, Inés, como se chamaría se vivise. Nunca chegou a ver a luz e miña nai, houbo de deixar de vela porque nacer na casa era unha cuestión de sorte e nese caso, nona houbo.

Non sei como se atreveron a asegundar. Miña nai era unha muller valente ou eu non estaría aquí.

Debo agradecérllelo. Houbérame gustado ter aquela irmá que non foi posible. Unha irmá maior.

Pero a miña vida sería ben diferente do que foi. Hai circunstancias que o cambian todo.

Aos fillos e fillas, xa se lles quere antes de que nazan. Lémbrome como, presa dun brote

esquizofrénico ela chamaba pola súa filla Inés, despois de vinte anos que a concibira. Chamaba por ela e non por min. Víaa polas rúas de Lugo cando iamos camiño dun psiquiatra, en pleno San Froilán, e tendo eu case dezaoito anos.

Así foi como me convertín en filla única.

Ninguén me levou mais o almorzo á cama, con zume de laranxa incluído, e algo temperado para non tomalo frío.

Coidáronme e quixéronme como nunca me sentín coidada e querida. Era o seu tesouro logrado con tanto esforzo e valentía, polo que estaban dispostos a dalo todo. Non sei se os defraudei. Penso que cumprín os seus soños e que se sentiron orgullosos de terme, aínda que non tal como quixeran.

Hoxe si que o estarían, pois coidei a súa casa e a súa horta e continuei algunhas das cousas que eles facían, como o de ter hóspedes aloxándose na casa e desfrutando das vistas do xardín no que tantas horas pasaran de novos e de maiores.

Levarlles flores silvestres aos seus nichos, con frecuencia e falarlles do meu día a día, e do moito que agradezo canto me deron e deixaron, xa é un acto que sei que lles agradaría se puideran aprecialo alá onde queira que o seu espírito se atope.

Adoro os cheiros da nenez,

das candeas de millo e dos castiñeiros.

No meu faiado arrecende

a lúpulo secándose

para facer a cervexa que adoras.

O teu poema do faiado

garda historias, xogos e cheiro a mazá.

O meu xa perdeu o aroma

dos mini books do chocolate Carmiña

pero garda os soños que soñei.

Beatriz Pin Diaz