Hoxe atopei as primeiras sendeiriñas, (Marasmius oreades), coñecidas en castelán como senderuelas.
Medran en grupos, nos prados. Hai que comprobar que o seu talo non se corta ca man porque é moi fibroso, unha das suas principais características, e que as diferencia doutras moi similares. Teñen unha especie de mamelón no sombreiro. Son pequeniñas, cor pardo claro. So se come o sombreiro. Son cogomelos pouco apreciadas pola xente que se adica a recoller pero son exquisitas.
A receita que vou deixar aquí, atópase en internet co mesmo título.
Primeiro, encontrar as sendeiriñas.
Limpalas con papel de cociña.
Poñer a partes iguais nunha sartén, aceite de oliva/manteiga
Rehogalas cando se fundan as duas graxas, a fogo forte durante 10 minutos.
Pódese engadir guindilla nese momento.
Logo engadir un chorro de viño do Porto e deixar facer a fogo lento outros 10 minutos.
Engadir sal
Servir quentes, con calquer guarnición (puré de pataca, pasta, ou simplemente acompañadas con pan ou con nada)
Adoro cogumelos mas... apanhados no campo são um verdadeiro perigo por quem não os conhece bem. Alguns são venenosos e matam mesmo. Todo o cuidado é pouco..
ResponderEliminar.
Um domingo feliz … Cumprimentos
.
Pensamentos e Devaneios Poéticos
.
Hay setas que dan mucho juego en la coicna. Gracias por compartir
ResponderEliminarUn abrazo
Olá, Beatriz!
ResponderEliminarExcelente receita aqui nos trazes. Até faz crescer água na boca. Gosto muito de cogumelos.
Podes mandar um pratinho para mim. Rssss
Votos de uma excelente semana!
Beijinhos!
Mário Margaride
http://poesiaaquiesta.blogspot.com
E agora fiquei com fome.
ResponderEliminarBoa semana
Deben ser deliciosas, Beatriz. A mi me encantan todo lo que son champiñones u hongos comestibles. Tu receta tiene muy buena cara. Voy a tratar de prepararla. Gracias. Un abrazo grande.
ResponderEliminarAcabo de ler, grazas pola receita, menuda maneira de avivar a fame que xa tiña, hahaha.
ResponderEliminarApertas!
Deve ser uma delícia, Bea! Deu vontade de experimentar; não acredito que encontre esses cogumelos aqui, mas vou tentar com outros. Meu abraço, boa semana.
ResponderEliminarMoi boa Beatriz.
ResponderEliminarDende logo da gusto contigo,
Ésos cogumelos con un viño tinto de rechepute!
E probache a facelas en empanada?
O outono agasállanos con tantas cousas, como eses cogumelos q han estar deliviosos coa receita que compartes.
ResponderEliminarMind blowing blog
ResponderEliminarEste comentario foi eliminado polo autor.
ResponderEliminarGosto de cogumelos na comida.
ResponderEliminarEsta tua receita de ser muito boa (só sei comendo...).
Continuação de boa semana, amiga Beatriz.
Beijo.
Comeza a cociña do outono... Esas sendeiriñas con viño do Porto teñen unha pinta deliciosa. Mágoa que eses cogumelos non os saiba recoñecer. Eu este ano teño en mente probar unha receita de tarta de castañas tradicional do Courel que busquei por internet. Fixen máis veces tarta de castañas, pero probei a que comercializa unha empresa desa zona (e tamén restaurantes, como a marabillosa e peculiar taberna do Pontón, se non fuches recoméndoche a visita) e sorprendeume moito. É deliciosa, moi xugosa e ten unha textura que nunca vira nese tipo de tartas. Non sei como describila, entre pudin e biscoito. A ver se con esa receita poido emulala. Unha aperta. Iria.
ResponderEliminarContinuando aquela conversa, "pode ser
ResponderEliminarum detalhe para alguns", não para mim.
Fazer aquele tipo de coisa é essencial
para mim. E para ti, o que de verdade
tu achas?