A MORNEZA DO OUTONO

 Gústame iste acougo,

un ceo sen sorpresas,

a calma do outono,

a morneza do sol

que nos prepara

para o que veña.

B.Pin

As mañás son o momento mais enerxético do meu día e case sempre as deixo pasar sen poñerme a escibir o moito que se me ocurre mentras dou a miña primeira camiñada, despois dun suculento almorzo.

Pero, hoxe, vou cambiar a rutina e deixar para mais tarde as moitas tarefas que me rondan e que sempre priorizo, acabando o día cansada e sen ganas de achegarme ao ordenador, que, por certo, acabo de estrear con este post. Xa non se me irán as letras bailando o reguetón pola pantalla adiante senón que estarán sumisas e ben dispostas a levar a cabo a tarefa de escribir.

A mañá apareceu solleira e convidante a votarse fóra da casa canto antes mellor. Vai ser un día quente, unha continuación do verán pero con aires outonais que dan un ambiente sosegado, calmo, con ceu case azul, sen nada que sobrevoe, sen fumes nen sorpresas de momento. Veremos se mañá, como predicen, se verán cinsas volcánicas por toda a península, pero, hoxe, o ceu está limpo.

Penso na Palma, nas fermosas illas Canarias, ameazadas de extinción, con poboacións asentadas enriba dun volcán... Penso na xente que perdeu casas, terras, enseres... So as suas vidas permanecen e todo o demais foi borrado do mapa. Cómo será quedarse a cero. Sen traballo, sen ter de que vivir, sen os seus fogares...As catástrofes, cando ocorren, non pensan na xente. A terra, o planeta, non ve o que ten enriba del, non ten culpa do seu comportamento que nos parece como un castigo pero nono é. Sempre houbo cataclismos que destruíron o que os humanos, no noso afán de expansión, fomos construíndo, alí onde nen sequera é lugar seguro, como son as bocas dun volcán que xa deu motivos de estar vivo e ameazante. Por qué a xente se asenta neses lugares de tanto risco? Seremos demasiados no planeta?

Non quixera interrumpir o silenzo e a calma dista mañán que irradia paz e vida. Pero tampouco me esquezo do que pasa noutros lugares, onde o inferno abríu as suas portas. Son maravillas da natureza pero causan danos. Danos que non son unha venganza. Deberíamos previr e non deixar que as poboacións se formen en sitios tan perigosos.

Agora, vou ver se consigo deixar aquí un video de Cumbre Vieja! 

Aprendendo nomes que non coñecía! Oxalá que os seguise iñorando, que non desen motivos de ser tan coñecidos!