DOCE DE CENOURA E COCO

 

Como houbo xente que me preguntóu cómo se facía o doce de cenoura, e ainda que nun post ben antigo, do 2009 eu deixara unha receita (tamén en inglés),  vin que perdera as fotos e por iso vou deixar aquí esa receita.

Ingredintes.

3-4 cenouras grandes, mellor se son de horta.

Un paquete de coco relado

Bolos de leite, mellor se son artesáns, de pastalería.

2-3 (ou nada) de coulleradas de zucre.

Auga de cocción das cenouras.

Molde tipo bol de pudding.

Preparación:

Cocer as cenouras ca pel, mellor ao vapor. Reservar a auga.

Pelalas unha vez que enfríen e poñelas nun vaso para trituralas xunto co zucre  (eu non lle poño) e unhas culleradas de auga de cocción.

Engadir menos da metade da bolsa de coco, como tres culleradas grandes. Mexer todo ca espátula.

Forramos un molde con rebanadas de bolo de leite. Eu poño a primeira capa toda aproveitando a parte mais vistosa do bolo que é a que vai ser o exterior do doce.

As capas do medio do bolo van polo medio e as do fondo do bolo, poden cerrar a base do pastel.

Vou alternando capa de recheo con capas de bolo.

Ao terminar, presionar moito,  poñer unha tapa ou prato e sobre éste un peso. Eu poño unha pesa de dous quilos e meter no frigorífico de dous a tres días. Logo desmoldear e se se quere decorar con coco ou deixar tal cal, estará igual de bó.

DE ANIVERSARIO

 

Cumprir anos, sempre foi algo emocionante na miña vida. Xa, dende nena, lembro que celebrabamos os nosos aniversarios. O meu, sempre acompañado das riquísimas canas que me facía miña nai. Levaban un recheo de crema pasteleira e, recén feitas, eran unha auténtica delicia. Ainda as recibía, cando estudaba na cidade. Un paquetiño enviado polo autobús de línea, facía o recado.

O tempo pasóu, e, hoxe, sínto que o tempo non pasóu como se espera que pase. A idade vai por dentro e non sempre é a mesma. Ten días, horas, minutos e segundos. Depende cómo nos sintamos.

O envoltorio pode tomar as mais diversas sinais do paso do tempo en nós. Eso é inevitable, pero a nosa idade, como nas árbores, parte do corazón en aneis que se espanden hacia o exterior e que se refrexan nunha ollada, nunha palabra, nun sentimento que gardan a xuventude que nunca perdemos se fomos capaces de conservala.

Nada en febreiro, cando o inverno neste lugar ainda persiste, e a neve febreiriña pode asomarse, camiño hacia a primavera cos días medrando e a esperanza dun sol que me quente.

Pisceana ata a médula, compórtome como os astros me ordean. Gobérnanme Neptuno e Xúpiter e estoulles moi agradecida.

Pasei polo camiño e vin a árbore cortada pola metade. Ca súa idade ao aire, deixando ver o segredo mais gardado. Ainda estaba no mellor da súa vida! A miña man percorreo o seu calendario e sentín que agradecía que me fixase nela e que, tal vez, así, puidera seguir viva moito tempo, como o gatiño do super e como tantas lembranzas que a vida nos vai causando.

Celebrareino! Non podo deixar indiferente este número tan redondiño, sen aristas, tan amoroso. Só pasa unha vez na vida, se pasa! E xa só por eso, paga a pena celebralo. Por estar viva, por estar san, por ter familia, amig@s, por sentir amor, paixón, desexos de vivir. Por ser capaz de correr, saltar, bailar, como nón! Por estar contenta co que teño e non desexar mais.

(A quén lle pique a curiosidade, que busque o número no meu blog!)

Moro na casa onde nacín

Ten case douscentos anos

Despois de recorrer mundo

deixei todo e vinme aquí

Empecei unha vida nova

que me ocupa e da prazer

Este é o meu santuario

que xa non quero perder

Unha casa con  engado

que atrae xente de todo o mundo

Gosto de ser anfitriona,

guía local se se tercia,

comer aquelo que produzo,

amar os meus animais,

e ver dende aquí, o mundo.

https://www.airbnb.es

Apartamento rural en Casa Vita

                                                                  

UN LIBRO, CON AMOR

 

Dende 1988 non voltei a ler este libro. Estaba na miña estantería, onde están os libros que verdadeiramente me gustaron, os demais, descansan noutros lugares.

Agora que o leo de novo, descubro cousas que xa non lembraba.  

Alén de estar escrito maxistralmente por Stephen Vizinczey, un autor úngaro nado no 1933, da a impresión de ser un libro autobiográfico, escrito nos tempos da invasión nazi e narra como un neno, criado entre mulleres, tivo que  ganarse a vida moi novo, entre as tropas dos sitios ocupados. E a sua curiosidade de adolescente, levouno a ter que  satisfacela con mulleres maiores que foron as suas mestras e aliadas para o resto dos seus días. Deixando clara a opción de poder relacionarse de xeito igualitario e non conflictivo entre homes e mulleres.

A raíz desta relectura, ocurréuseme un poema, inspirado nas mulleres maduras que transcorren polas súas páxinas e ainda que non teño experencia na temática, vouno deixar aquí, para facerlles honor a esas mulleres, que enseñan aos homes a selo!

Era hora da sesta

A porta entreaberta

agardábate

Luz ténue de candeas

e aromas mentolados

No corredor

prendas íntimas no chán

guiaban teus pasos

Soaba unha canción

romántica

no meu cuarto

Sobre o leito

EU

agardándote

Sen quitar a tua roupa

achegácheste

Os teus beizos percorréronme

Fun espindo o teu corpo

"con mans de fada"

ata que a nudez

cubriunos aos dous por igual

Os nosos corpos mexéndose

encontrándose

mentras as mans acariciaban

os sitios desexados

e as nosas bocas fundíanse

en beixos apaixoados

In crescendo

nosos corpos navegaban

acompasados

Xa estabas en mín

e as ondas ían e viñan

envolvéndonos, levándonos

lonxe

mentras a canción seguía

e a respiración apuraba

ata perdernos na explosión final

sen saber ainda

qúen eras tí, quén era eu

Ver canción en YouTube

JE TÀIME MOI NON PLUS COM TRADUÇAO

O GATIÑO DO SUPER

 

Vinte alí, aquela mañán, á porta do supermercado. Estabas aniñado sobre un taco de poliespán blanco mais pequeno ca tí. Non sei cómo podías acomodarte nél. Con tal de illar o teu corpiño do frío chán, calqueira cousa valía. 

Lembráchesme a personas que tamén se poñen nas portas dos supermercados da cidade, agardando a esmola que lles faga o día levadeiro.

Dende ese día, xa te quedaches no meu pensamento.

Quería escribir sobre tí. Facerche a foto que ilustrase a miña historia. Non sabía se voltaría atoparte así, na mesma posición, alí mesmo.

Hoxe, cando voltei por alí, atopeite na mesma postura, no mesmo bloque, ainda que me pareceu que medraras, que xa che quedaba, cada vez, mais pequeno. 

Antes de entrar, fíxenche a foto. O teu pelaxe non estaba moi lucido. Tiña aspecto de falta de comida, de falta de cariño. Os teus olliños tristes, lánguidos, miráronme. Díxenche algunhas palabriñas amorosas e tí implorabas sem apenas inmutarte, como resignado á túa sorte. A túa mala sorte de estar só e triste e con fame e sen un fogar no que sentirte un mais da casa, cas atencións da túa ama que te coidase.

Os repartidores nen reparaban en tí cando entraban, dándoche ca porta sen miramentos. Eu puiden evitalo esta vez. Pero non sempre poderei facelo.

Preguntei se che daban algo de comer. Secadra algún resto, unha puntiña de algo que sobróu, o que caiga. Haberá días que tes algo para levar á boca e outras que non teñas mais remedio que buscarte a vida como sexa, nos contedores de lixo, cazar algo, ainda que non sabes porque eres noviño e tua nai deixoute moi cedo á túa sorte.

Queiras que non, ti xa pertences a ese lugar. Ao teu bloque illante que che sirve de pedestal. E seguirás alí ata que alguén te leve para unha casa e te queira. Eu, faríao se non tivera mais gatos. 

Ata agora sempre lles busquei un fogar aos que atopei abandonados. Anunciabaos en internet e mesmo llos levaba no trasportín ás persoas que se interesaban. 

Seguro que @s do super non te deixan morrer de fame.

Non sei onde pasas as frias noites de inverno, cando neva, vai frío e chove todo o tempo. 

Só, sen amigos ou amigas non é doada a vida nen para os gatos e gatas.