O DOUS MIL QUINCE

Deixaches una estela
que centinea no mar da noite
empezando no inverno
e acabando no inverno.
Fixéchesme avoa por
vez primeira e asomeime
ao palpexar dun ser
que é novo e coñecido.
Leváchesme a unha illa
que explorar e a xente
que se fixo amiga.
Trouxéchesme o mundo
á casa para sentir o
placer de viaxar sen viaxe.
Ocupáchesme con tarefas
da mais diversa índole,
amosándome cousas novas
experencias únicas,
dun espíritu incansable
disposto a aprender.
Agasalláchesme co don

de disfroitar o entorno,
de poder ver o mundo
no prisma do cotidiano.
Ser feliz de estar aquí,
onde nacín, onde me criei,
onde me gustaría morrer.
Leváchesme por onde
me gusta ir, por praias,
por paseos a pe de mar,
pola montaña e polo urbán.
Degustei xantares e compañas
como algo especial de quen,
como eu, non ten outra
vida en común mais que

aquela que me brindan
os meus animaliños.
Percorrín o outono que
se prolongou e ofreceume
froitos exquisitos.
A carón do lume no fogar
sinto calor de vida boa,
que se derrama para servirme.
Aprecio todo o que fuches,
ano que pasou e agardo

entrar con bo pé no que
xa rexe dende horas.
A felicidade emerxe
do saber vivir con pouco.