A miña horta é unha fonte de sorpresas. Tan perto a teño que podo dicir que a vexo cada día, pero non, nona vexo ben. Será polo tempo frío e chuvioso que non vou moito a observar polo miudo. Pero, esta tarde, que facía un dia de sol que convidaba a facer vida fora, asoméime ao pequeno invernadeiro, para regar algúnhas leitugas e cal non sería a miña sorpresa ao ver unha col fermosísima, como de encaixe ou nido de abella, asomar por entre as follas verdes que a protexían. Estivo medrando todo o tempo e eu nona vin nacer, non vin que saíse dela nada en concreto. Dende que recollera o brucoli xa pensei que nada ía a sair daquelas coles. Só me fixaba nas coles de bruxelas que sí penduran por todos lados dunha col moi alta. Así que cando vin a romanesca, quedei abraiada e recollina para a cea deste oito de febreiro.
Agora xa sei que se me dan ven as crucíferas na miña horta, concretamente no invernadeiro, pois nada así se tería logrado fora dél. Poñeréi outro mais grande e cultivarei esta variedade de col porque son anticanceríxenas.
Nada como ter unha horta que te sorprenda coa primeira frol, con verduras un tanto exóticas que pensabas que non se darían.
Ahí deixo a miña col para que a admiredes como unha frol de filigrana.
