Un campanario sen cegoñas,
un cemiterio sen estética,
un vía crucis declamado
por quen tiña fé a cegas.
Unha néboa que acubilla
as aldeas da montaña.
Un val en forma de uve,
un río no fondo, fondo.
Unha tarde que se apaga
o sol que aquece o lombo...
A maxia ao caer a tarde
envolve todo nun soño.
Delúese paseniño
o presente co pasado.
Os elementos conxugaronse en armonía.
ResponderEliminarFermoso!
Ese remate é sublime.
ResponderEliminar(Dilúese paseniño o presente co pasado)
Fermoso! Apertas, Bea!!!
Sentir, ese é o segredo! E ti, amiga Bea, sentes até o alentar das pedras.
ResponderEliminarTotalmente dacordo co comentario de Maricarme. Un cariño dende Burela
ResponderEliminar