TEMPO DE VENDIMA

Era polos anos setenta, cando comezamos a facer as vendimas en Francia. Acostumaba ir cunhas amigas que fixera en Salamanca. Despois dun verán traballando na hostalaría na Costa Brava e en Holanda ou nunha fábrica de chocolate en Suíza, era como continuar a nosa itinerancia alongando así o tempo de traballo ata que dera comezo o novo curso nos nosos respectivos lugares de orixen.

Encontrar o primeiro traballo nas vendimas en Francia, non foi cousa doada pero sí moi afortunada. Había centos de persoas coma nós, agardando pola oportunidade, arredor dunha estación de tren en Libourne. Tivemos sorte de que nos escolleran entre tantos e tantas. Antes de que iso acontecera, deambulamos por lugares da veciñanza durante unhos días, durmindo ao rás e comendo froitas que apañabamos polos camiños. Eramos un grupiño de cinco ou seis persoas de distinta nacionalidade. 

Ate que o párroco do lugar nos acolléu na súa casa, nos deu de comer e un sitio para durmir. Ao día seguinte levóunos xa á un cháteau da súa confianza  na comuna de Pomerol.

A familia era moi acolledora e procuróunos sitios para dormir e as tres comidas do día estaban aseguradas en boa mesa con boas viandas e viño o que quixeramos. Case todos e todas eramos xente xove, estudantes mais deles e delas e había bo ambiente entre nós.

 Case unhas vinte personas compoñiamos o grupo, como se pode apreciar nesta foto. Pasabámolo moi ben alén de que o traballo era intenso pero cun horario de catro horas pola mañá e catro pola tarde. 

Empezabamos o día cun bo almorzo de garfo: queixos, patés, ovos... e subiamos ao remolque de tractores ou fugonetas para ir ata os viñedos que malia que estaban preto da casa, o tempo era ouro e non cumpría demorarse. Había disciplina no horario tanto para empezar como para rematar. 

As mulleres e algúns homes tamén, cortabamos e os carretadores eran case sempre homes. Levaban unhas mochilas acampanadas nas que iamos baleirando os nosos cestos. 

Os xantares e ceas eran abondosas e variadas, con comida ben cociñada que xa tiñan prevista para o tempo das vendimas. Habia carnes, hortalizas, queixos, ensaladas...

A vila quedaba algo afastada para ir a pé, así que, como acababamos moi cansados e cansadas, faciamos a festa alí entre nós.

Seguimos indo anos despois, cada tempada, a distintos lugares en  Cognac, La Rochelle. Concretamente aos viñedos de  Pineau, cos que se elaboran sabedores licores e onde as vendimas comezaban mais tarde. Alí xa nos fixemos case da familia. Ata nos felicitabamos o Nadal. 

Sempre lembrarei aquel tempo con cariño e algo de nostalxia pola dose de liberdade que fun estreando na miña vida dende ben nova. Aprendendo a falar francés tamén e empapándome da cultura do rural, lonxe de París e cidades ás que moita xente quería ir.

"Ramassez les raisins

 qui sont per terre!"

"Vite, vite...!"

Así colleitabamos

as uvas en Libourne,

na rexión de Pomerol.

Após un bo almorzo

na maison. No remolque

dunha furgo ou  tractor

partiamos aos viñedos

ás oito  da mañán.

"Allez,, vite, coupez, coupez...!

 Ás doce, volta a xantar,

 bo menú e viño sen faltar.

Repousar a comida

e volta a traballar

ata as seis sen parar.

Tempo para desfrutar.

Boa cea, bo durmir.

Moito para nos divertir.

Os sonados viños de Burdeos

pasaron polas nosas mans.