www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

martes, 1 de marzo de 2022

THE CHOCOLATE BISCUITS!








 No 1984 pedín unha excedencia para poder irnos a Londres co noso bebé de seis meses. Fomos vivir a unha casa compartida en Capel Rd. xusto en fronte de Manor Park.

Manor Park é unha zona residencial do distrito londinense de Newham ao leste de Londres, no que xa vivira e traballara entre 1980/81. 

Este lugar, como tantos outros en Londres, ten zonas verdes de grande extensión. Neste caso, era como un enorme prado, con unha pequena lagóa, vacas pacendo, rugby pitchs markings, onde se xogaban partidos nos fins de semana e festivos, sobre todo, ou se practicaban outros moitos xogos e deportes.

Eu, saía pasear ao meu bebé de pouco mais de seis meses. Iamos ver os patiños da logóa e respirar silenzo e ar fresco. Era como estar no meio da nada. Nin ruídos de coches, nin de xente...Como estar nunha aldea no medio da gran cidade de Londres. 

Unha mañá, achegámonos pola zoa da lagóa, como de costume, e chamóume a atención ver, medio agochados entre os troncos das árbores, un "arsenal" de paquetes de galletas. Das tan codiciadas Digestive chocolate biscuits que tanto nos gustaban e que aquí, nen se coñecían naquela época.

Ao principio sentín case  medo. Cómo podían estar alí aqueles paquetes? Quén os levara alí? Serían roubados? Estarían vixiados? Terían que deixar o botín por temor a ser descubertos/as?

Eu non sabía ben que facer! Como muller práctica que sempre me gustóu ser e non sei se o conseguín, pensei en levar algúns no carro do bebé. Empezei a coller, con moito medo e vixiándome de non ser descuberta. Non fose que pensaran que as roubara eu e  me vise envolta en problemas.

Había perto unha tenda de comestibles e achegueime alí coa intención de preguntar se tiveran algún roubo aquel día ou o día anterior. Pero, ao final, non dixen nada. Voltei ao sitio, e collín mais paquetes. Todos os que me cabían! e fun para a casa a contárllelo e repartir coa outra xente coa que compartía vivenda. Non acababan de dar creto! Mentres, eu, aínda sentía temor de que pensaran que fora eu mesma quén as roubara!

Foi un  verdadeiro festín de galletas!



12 comentarios:

  1. Misterios sen resolver...
    Curiosidades.
    Un festín doce🤩😋

    ResponderEliminar
  2. Uma história muito interessante que aqui nos trazes. Que deu como resultado, uns deliciosos biscoitos de chocolate!

    Continuação de boa semana, com muita saúde, amiga Beatriz.
    Beijinhos!

    Mário Margaride

    http://poesiaaquiesta.blogspot.com

    ResponderEliminar
  3. Boas lembranças, não é, Bea? E, pela imagem, os biscoitos estavam deliciosos! :) Boa semana, amiga; meu abraço.

    ResponderEliminar
  4. Ola Bea! Paréceme estupendo ter zonas verdes tan amplas nas grandes cidades. A verdade que non me imaxinaba que se podían atopar vacas pacendo en pleno Londres. Seguirá sendo así? Paréceme moi sano poder ter ese contacto co rural e a natureza, cando nen@s doutras grandes cidades nunca viron unha vaca ou non saben que o leite non vén das botellas ou tetrabricks. Espertoume curiosidade. Gustariame ver unha foto dese lugar. E curiosa a anécdota das galletas.

    Un bico,
    Iria

    ResponderEliminar
  5. Gosto de bolachas de chocolate.
    E perdoo um outro pecado para chegar às bolachas :)))
    Bjs

    ResponderEliminar
  6. Nunca las probe por lo tanto no puedo opinar

    ResponderEliminar
  7. Non deixas de sorprenderme, q boa historia.

    ResponderEliminar
  8. Uma história muito engraçada. Admiro a tua coragem, eu não seria capaz de ir buscar as bolachas com receio de ser surpreendida e atacada pelo seu dono 😊 Afinal... as bolachas deviam ser de alguém... A não ser que estivessem fora de prazo e por isso as tivessem deitado fora...

    Já estive algumas vezes em Londres, que acho uma cidade muito bonita e com parques maravilhosos.

    Bom Fim de Semana.
    Beijinhos
    MARIAZITA / A CASA DA MARIQUINHAS

    ResponderEliminar
  9. :D Pelo menos, foram aproveitadas. Eram bolachas mal empregadas para ficarem ao abandono! Um bom fim de semana! Abraço

    ResponderEliminar
  10. Olá Beatriz,
    Passando por aqui, para agradecer a visita e gentil comentário no meu cantinho, e desejar um Feliz fim de semana com muita saúde.

    Beijinhos!

    Mário Margaride

    http://poesiaaquiesta.blogspot.com

    ResponderEliminar
  11. Oh ¡qué suerte tuviste Beatriz! a mí me encantaría encontrarme así muchos paquetes de galletas, o de alfajores, (que me encantan), pero esos milagros así no más no suceden. Lo bueno es que nadie te pilló recogiéndolos, porque a alguien debe habérsele caído, quizás de alguna camioneta de entrega a bodegas, o algo así. Muy bonita anécdota nos has contado. Un abrazo.

    ResponderEliminar
  12. meu abraço, Bea, boa semana; aguardo o próximo post!

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.