O BRINCO TURQUESA

 

Antes, cando se perdía algún animal ou obxecto valioso, había por costume dicir os responsos a San Antonio.  Non vou escribilos aquí porque pódense atopar en internet pero debo advertir, que non dabonda con lelos. Para que fosen efectivos, había que memorizalos e dicilos sen equivocarse. A persoa que tiña por costume utilizalos, era unha persoa de moita fé relixiosa,  devota a San Antonio e confiada en obter os seus favores. 

Na miña casa, esa persoa  era miña nai. Cada vez que perdiamos algo,  o primeiro que facía era irse a un lugar tranquilo e dicir en voz alta os responsos. Se non se equivocaba, había moita esperanza de que o obxecto perdido, aparecese. Tamén se usaban para protexer ás persoas que tiñan que facer algo arriscado. Lembro que mesmo me responsaba nas viaxes  para que non me pasara nada malo.

Eu non aprendín os responsos e aínda que así fora, non tería aquela fé ou confianza en alto grao que ela tiña. Estaba convencida de que todo había sair ben. Era unha muller moi positiva. Eu, pola contra, optei por saber agardar, confiando, iso sí, que as cousas aparecen cando non as buscas e no sitio menos pensado.

Cándo cheguéi á casa, votei en falta un brinco (pendiente) de bisutería barata pero que me gustaba. Pensei que me debera caer polo camiño, de volta da cidade ao baixarme en algúns sitios. Preguntei nun deles se algúen o encontrara. 

Xa o dín por perdido e non me molestei mais en buscalo. Onte, cando remexía entre a leña, a ras de chán, vin algo de cor turquesa. O que menos pensei foi que podía ser o brinco perdido. Ata que o recollín e vin que o era. Fixo o meu día! 

Deixo aquí o poema que me inspiróu.

Eo non son de xoias

e menos a diário

pero cando cadra

sácoas do armario.

Aos brincos turquesa

chegoulles a hora.

Ao final do día,

un dentro, outro fóra?

O feito esquecín

non sen certa pena.

Pasaron os días,

e remexendo a leña,

dun brinco saltou

o brinco turquesa.