A AVÓA CONTA...

 

A VITA DO PIBIDAL

Nunha pequena aldea, onde nace un río cantareiro, veu ao mundo unha nena. Daquela nacíase na casa, xunto a lareira. Súa nai era costureira e seu pai carpinteiro. Logo tamén puxeron unha tenda de comestibles e taberna onde daban comidas e mesmo aloxamento.

Cando naceu Vita, como choraba tanto, déronlle a chupar un pouco de chocolate. Non sabía a importancia que ía ter na sua vida ese incidente.

Empezóu ir á escola cando tiña seis anos. Daquela era así.

Había unha escola en cada parroquia. A súa estaba a un quilómetro. Era na casa que os seus avós prestaran para tal menester. Viña sendo un cuarto, enriba do establo das vacas e mais donde cocían o pan. Era pequena pero xeitosa. Tiña un balcón, e non lle faltaba nada do necerario naquela época.

Un día, cando saían da escola, fallóu a escaleira e caeron todos e todas, incluída a mestra, na cuadra das vacas. Xa vos podedes imaxinar o medo que pasaron. Menos mal que as vacas non estaban.

A Vita gustáballe moito ler pero nas casas non había libros. Sorte que na dela, viñan unhos mini contos nas tabletas de chocolate e ela, conseguía sacalos con coidado e, sen que se deran conta seu pai ou sua nai, escondíaos no faiado, onde os lía para logo volvelos meter nas tabletas de chocolate.

Cando seu pai ía á cidade buscar mercancía para a tenda, as veces, levábaa con él. Alí podía admirar como as oficinistas escribían á máquina, sen mirar as teclas, a unha velocidade incríble. Ela quería ser mecanógrafa.

Saío da escola aos catorce anos. Non lle deixaban ir facer estudos á cidade porque querían que quedase na casa. A ela gustáballe estudar e aprender cousas diferentes. Despois de tanto insistir a xente que pasaba pola cantina de que debían deixala ir, por fin consentiron en que fose aprender a coser e a unha academia onde estudaría cultura xeral e mecanografía.

A profesora que tiña na academia falou co pai e nai de Vita para que a deixaran facer estudos no Instituto Feminino, o que agora sería a ESO.

Empezóu a ir en horario de noite e despois dos dous primeiros cursos, cambiouse para o turno de día e xa deixou a costura e a mecanografía para continuar cos estudos normales.

Por aquela época empezou a ler poesía, sobre todo a Rosalía. Quería ser como ela. Escribir en galego, que era como ela falaba sempre aínda que na cidade falaban castelán e todo se aprendía nese idioma. Así foi como empezóu a escribir algúns poemas, que chegaron a publicarse en algúns xornais e mais nun libriño colectivo, Seis Novas Voces das Letras Galegas, no que ela particióu como única muller entre cinco homes. Non había moitas mulleres que escribiran en galego daquela.

Cando xa chegou á maioría de idade, quixo sair traballar nos veráns, entre outras cousas, para contribuir aos gastos que lles causaba aos seus e tamén para coñecer mundo e ter novas experencias.

Un verán traballóu aquí en Galicia, nun hotel de praia. O seguinte verán foi algo mais lonxe. A súa familia en Barcelona buscáralle un hotel na Costa Brava catalana e alí coñeceu a outras rapazas que tamén eran estudantes e que facían o mesmo ca ela.

No tempo libre, viaxaban en auto-stop por toda a costa, coñecendo xentes e lugares de interese.

No seguinte verán, conseguiran un contrato de traballo nunha fábrica de chocolate en Suíza e aló ser foron en tren. Había compañeiros de Vita traballando tamén naquela zona e fóronas esperar ao tren.

Os primeiros días facía bocatas de bombóns pero, logo, xa se conformaba con mirar para eles todo o día na fábrica. Ata tiña que saber o nome de cada ún. Chamábanse algo así como Carioca, Sultana… e pasaban a bo ritmo polas cadeas de empaquetado e a vista xa se cansaba de tanto controlar que fosen todos no seu sitio e se faltaba algún tiñan que poñelo rápidamente. Era un traballo rutinario, sempre de pé tantas horas… Así tamén se sabía cómo era a vida da nosa xente na emigración.

Había moitos estudantes italianos traballando alí e deseguida aprendeu algo de italiano.

Nos días libres, viaxaban por Suíza e polo norte de Italia. Foran a Venecia. Subíranse a góndolas e vaporetos, pasaran alí unha noite infernal con raios e tronos que facían tremer a cidade… viaxaran sempre a dedo polas altas montañas con longos túneis… pero conseguían sempre chegar a ónde se propuxeran.

A volta a Galicia fora en auto-stop. Vita viñera ela soia dende París, durmindo no saco en estacións do tren ou á intemperie en San Sebastián.

Logo viñeran outros viaxes de traballo, as vendimas en Francia, a onde seguiran indo durante varios anos xa que era no outono, antes de comezar o curso na Escola de Maxisterio. Tamén foran traballar a Holanda uns meses e o bon de todo aquilo era que aprendían idiomas e coñecían culturas diferentes. Non era como ir de visita turística a coñecer sitios. Era algo mais enriquecedor.

A Vita, o que lle houbera gustado estudar era xornalismo. Daquela había que ir a Madrid e, na casa, non lle deixaron. Así que tivo que conformarse con estudos para os que non tiña vocación. Pero algo, era algo!

Xa, exercendo de mestra, aínda foi un verán a Londres buscar traballo. Levaba unha pequena tenda de campaña e aló se foi a un camping urbano. Cando estaba montando a tenda, un rapaz español axudóulle e díxolle cómo encontrar emprego. Ao día seguinte xa conseguira traballo nun hotel medio rural, de xente maior. Estaba rodeado por unha zona verde moi extensa,por un río, había piscina e moita tranquilidade. O primeiro día, tardóu case unha hora en atopar a habitación á que tiña que levar unha bandexa con té. Cando chegóu, xa estaba frío!

De volta a Galicia, á súa escola en Fisterra, sempre sitios con mar, como a ela lle gustaba, enterouse dunhas becas que había para ir dar clases de castelán en colexios de Londres e nono pensóu duas veces. O seguinte curso estaría un ano enteiro en contacto co inglés, que era o que ela ensinaba aquí, aínda que primeiro tivo que dar clases varios anos en infantil.

Londres foi toda unha experencia para ela. Coñeceu xente, lugares, estudou e examinouse para obter un diploma, viaxou cunha compañeira a Escocia… e mesmo atopou a sua meia laranxa, un rapaz medio irlandés, medio inglés co que volveu a Galicia ao rematar a estadía alí. E así foi como empezou a sua vida de muller con parella. Tiveron un fillo e cando tiña seis meses, fóronse outra vez a Londres onde pasaron un ano enteiro. Ela pedira un permiso por maternidade e tiña que volver para comezar o curso en setembro.

O pai quedóu en Inglaterra, onde tiña o seu traballo e Vita encargóuse de criar o seu fillo ela soia, con pequenas tempadas que llo confiaba ao pai e mentres, aproveitaba para facer cursos de inglés en Inglaterra ou en Irlanda, país que lle gustóu moito.

Nesta época non tiña moito tempo para escribir. Con todo, garda algúns poemas escritos en Londres.

Logo veu outra etapa importante. Contactou con duas profesoras, unha de Chequia e outra de Rumanía, cas que se carteou un tempo e decidiran poñer tamén ao seu respectivo alumnado en contacto por carta co fin de que practicarn o inglés que estudaban. Aquilo acabou nun proxecto educativo que duróu cinco anos. Recibían axuda da Unión Europea e permitíulles viaxar aos seus países, coñecerse e logo tamén sumar outras escolas de Finlandia e de Italia. O mellor de todo, foi que tamén o alumnado e as suas familias puideron participar no intercambio. Os de aquí ían alá e eles e elas viñan aquí por unha ou duas semanas.

En Rumanía foran visitar o Castelo de Drácula en Transilvania! Toda unha aventura!

Logo de toda este axetreo de vida, veu algo de calma. O pai e nai de Vita xa ían velliños e precisaban a compañía da sua filla. Por iso ela decidíu deixalo todo e irse a unha escola preto de onde eles vivían.

Cando finaron, Vita quixo quedarse no lugar onde nacera. Restauróu a casa, púxoa ao seu gusto e pensóu que non sería mala idea adicar parte dela a recibir viaxeiros e viaxeiras de todo o mundo. Así foi, e aínda segue sendo. Por alí pasóu xente de lugares ben afastados como Australia, Nova Zelanda, América, Holanda, Italia….

E ela segue practicando idiomas, aprendendo outros novos como o xaponés e escribindo nun blog do que fixo un libro e que presentóu o verán pasado na súa aldea, facendo da ocasión unha festiña na que participaron a vecindade e amizades dela.

Agora é avóa e está encantada de pasar tempo cas suas netiñas Mínia e Návia.