DICCIONARIOS

 A miña experiencia cos diccionarios empezóu na escola. Na casa só había un diccionario que trouxera meu pai da guerra. É o da foto. Mal que ben, aínda se conserva. Sempre me chamóu a atención que meu pai se fixara neste libriño tan vello e antigo e o trouxera como unha reliquia, quizais o único bó que trouxo despois de tres anos  na contenda. Eu sempre o conservei con cariño porque a mín tamén me gustan os diccionarios.

Na escola, era moi habitual buscar palabras no diccionario, escribir o seu significado no caderno. Facer un texto que as contivesen e aprender así a ir aumentando o noso vocabulario.

Lembro un veciño que falaba "de diccionario". Sorprendíanos cos seus termos tan inusuais ao resto da vecindade. Uns tíñano por moi "listo" e outros, secadra tíñano por algo "fachendoso". Ese home estudaba o diccionario e aplicábao no seu falar habitual. 

Eu noto que o meu saco das palabras vai a menos, en paga de ir a máis. Será que a idade vai eliminando o que non se utiliza e pode que ata termine por non lembrarme de ningúnha palabra, sobre todo, se nonas emprego ou se deixo de ler.

Falando de ler a outra xente, teño que recoñecer que me gusta mergullarme nese mundo de palabras que encontro nos libros e que só dun xeito casual adiviño o seu significado polo contexto pero que nin tan siquera busco no Google o que realmente expresan. Quédome co  aloumiño que deixan ao seu paso por un poema ou prosa poética, e que lle dan esa musicalidade, ese toque máxico que a poesía é capaz de transmitir cando está en boas mans ou mellor dito, en boas mentes.

Será que teño demasiados idiomas no meu saco, aínda que penso que nunca son demasiados, pero o feito de ter que saber vocabulario en varias linguas, prodúceme, mais que unha vantaxe, un colapso á hora de manexar a súa correcta ortografía. E o que consigo ven sendo unha "babelia" que me pon en apuros máis das veces.

Aprender unha lingua á miña idade, é bó para ter as neuronas ocupadas pero tamén é un escalar a montaña, caendo todo o tempo. O que aprendín hoxe, xa nono lembro mañá, e, a veces, mentres estou facendo cousas pola casa, véñenme palabras que non sei que significan, sobre todo en xaponés. E iso pásame por non estudar. Perdín a vontade de porme a estudalas despois da miña sesión online.

Dende logo, non penso presentarme ao programa da tele "Pasapalabra", non levaría o "Rosco" nos anos que me quedan de vida!

Fago referencia a Aníbal Otero, o lingüista de Ribeira de Piquín, non lonxe da miña aldea,  e ao seu libro "Vocabulario de San Jorge de Piquín" e "Contribución al diccionario gallego"